Μετάνοια

Μετάνοια εἶναι νὰ ἀποστερῇ κανεὶς τὸ σῶμα του αὐτοπροαίρετα καὶ χωρὶς λύπη ἀπὸ κάθε ὄρεξη καὶ σωματικὴν ἀνάπαυσιν καὶ νὰ φεύγῃ ἀπὸ ὄλα τὰ ἁμαρτήματα, ὅπως θὰ ἔφευγε ἀπὸ θηρία θανατηφόρα καὶ ἄγρια.

(Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης)

Ἡ μετάνοια εἶναι τὸ πλοῖον, ὁ θεῖος φόβος οἱ κωπηλᾶται, καὶ ἡ ἀγάπη εἶναι τὸ θεϊκὸν λιμάνι!

Ὅπως ὁ ναυτικὸς ταξιδεύει μὲ ὁδηγὸν τὴν πυξίδα, οὔτω καὶ ὁ Χριστιανὸς βαδίζει μὲ ὁδηγὸν τὴν εὐχὴν, προσπαθώντας νὰ φθάσῃ εἰς τὸ λιμάνι τῆς σωτηρίας.

(Ἁγίου Ἰσαὰκ τοῦ Σύρου)

Εἶπε ὁ ἀββᾶς Σαρματᾶς· Προτιμῶ ἄνθρωπον ὁποῦ ἁμάρτησε ἀλλὰ γνωρίζει ὅτι ἁμάρτησε καὶ μετανοεῖ, περισσότερον ἀπὸ ἄνθρωπον ποὺ δὲν ἁμάρτησε, ἀλλὰ θεωρεῖ τὸν εαυτό του ὡς δίκαιον. 
(Ἕ.Π.Ἐ. Φ 1, 701)

Ἐρώτησε ὁ ἀββᾶς Ἰωσὴφ τὸν ἀββᾶ Σισώη· Σὲ πόσο χρόνο πρέπει νὰ ἀποκόπτῃ ὁ ἄνθρωπος τὰ πάθη; Τοῦ λέγει ὁ γέρων· Τοὺς χρόνους θέλεις νὰ μάθῃς; Λέγει ὁ ἀββᾶς Ἰωσής: Ναί. Λέγει λοιπὸν ὁ γέρων· ὅποια ὥρα ἔρχεται τὸ πάθος, ἀμέσως κόψε το.
(Ἕ.Π.Ἐ. Φ 1, 675)

Ἡ φύσις τοῦ νεροῦ εἶναι ἀπαλὴ, ἐνῶ τῆς πέτρας εἶναι σκληρή. Ὅταν ὅμως κρεμάσωμεν τὸ νερὸ καὶ πέφτει ἐπάνω εἰς τὴν πέτραν, τὴν τρυπᾷ.
Ἔτσι καὶ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι ἁπαλὸς, ἐνῶ ἡ καρδιά μας εἶναι σκληρή.
Ἀκούων ὅμως ὁ ἄνθρωπος συχνὰ τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἔρχεται ἀπὸ ψηλὰ, ἀνοίγεται ἡ καρδιά του εἰς τὸν φόβον τοῦ Θεοῦ.
''Λόγος Κυρίου, ἀνοίγει μου τὰ ὦτα''.

Ἐκεῖνος ποὺ δὲν περιμένει καμιὰ σωτηρία, αὐτὸς πέφτει μὲ τὰ μοῦτρα εἰς τὸ κακόν. Ὅποιος ὅμως ἐλπίζει εἰς τὴν ἴασίν του, αὐτὸς πονᾷ καὶ φροντίζει τὸν ἑαυτό του, μὲ ὅλας του τὰς δυνάμεις. Ὁ ληστὴς ποὺ δὲν περιμένει καμιὰ χάρι, φθάνει εἰς τὴν σκληρότητα καὶ τὴν ἀδιαφορίαν. Ὅταν ὅμως ἐλπίζῃ εἰς τὴν συγχώρησιν, ἔρχεται πολλὰς φορὰς εἰς συναίσθησιν καὶ μετανοεῖ. Καὶ κάτι ἀκόμη. Τὸ φίδι ξεκολλᾷ ἀπὸ πάνω του τὸ γερασμένον δέρμα του. Ἡμεῖς δὲν θὰ πετάξωμεν ἀπὸ ἐπάνω ἡμῶν τὴν ἁμαρτίαν; Καὶ αὐτὴ ἀκόμα ἡ γῆ, ποὺ εἶναι γεμάτη ἀγκάθια καὶ τριβόλια, ἂν ὀργωθῇ καλὰ, γίνεται καρποφόρα. Καὶ ἡμεῖς δὲν δυνάμεθα νὰ διορθωθῶμεν διὰ νὰ σωθῶμεν; Ἡ φύσις ἡμῶν εἶναι δεκτικὴ τῆς σωτηριώδους ἀλλαγῆς, ἑπομένως ἐκεῖνο ποὺ ἀκόμα χρειάζεται εἶναι ἡ ἰδικὴ μας ἀνάλογος προαίρεσις
(Ἁγίου Κυρίλλου Ἱεροσολύμων, Κατήχησις, Β΄, σελ. 85)

Ἕνας βασιλεὺς ἐπεσκέφθηκε μία ἡμέρα κάποια φυλακή. Ὅλοι οἱ κατάδικοι, ποὺ εὑρίσκοντο ἐκεῖ μέσα, ἄρχισαν νὰ τοῦ λέγωσιν ὅτι ὁ καθένας ἦτο ἀθῶος καὶ τοῦ ἐζήτουν νὰ τοὺς ἐλευθερώσῃ.
Μονάχα ἕνας ἀπ᾿ αὐτοὺς καθόταν εἰς μίαν γωνιὰν καὶ ἐκτύπα τὸ στήθος του, ὁμολογοῦσε τὸν ἑαυτόν του ἔνοχον.
Τότε ὁ βασιλεὺς γυρίζων εἰς τοὺς δεσμοφύλακας, εἶπε: ''Βγάλτε ἀμέσως ἀπ᾿ ἐδῶ αὐτὸν τὸν ἔνοχον. Ἡ παρουσία του ἀνάμεσα εἰς τόσους ἀθώους ντροπιάζει τὴν ἔντιμον ὁμήγυριν τῶν κυρίων αὐτῶν''.
 http://diadiktyakhpaterikhsaghnh.blogspot.gr