Πότε ἡ ὑπηρεσία μας πρός τούς ἄλλους εἶναι εὐπρόσδεκτη ἀπό τόν Θεό.

Γράφει ὁ Ἅγιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος:
«Εκείνοι που από ανωριμότητα δεν μπορούν ακόμη να επιδοθούν τελείως στο έργο της προσευχής, αυτοί πρέπει να αναλάβουν την υπηρεσία των αδελφών με ευλάβεια και πίστη και φόβο Θεού, σαν να υπηρετούν εντολή του Θεού και πνευματική υπόθεση, και όχι σαν να περιμένουν μισθό και δόξα ή ευχαριστία από ανθρώπους. Επίσης να μη γογγύζουν διόλου, ούτε να υψηλοφρονούν ή να αμελούν και να χαλαρώνουν. Έτσι δε θα σπιλώνεται και δε θα διαφθείρεται το αγαθό αυτό έργο, αλλά μάλλον με την ευλάβεια, το φόβο και τη χαρά, θα γίνεται ευπρόσδεκτο από το Θεό»[1].Ἑπομένως:
-Πότε ἡ ὑπηρεσία μας πρός τούς ἄλλους εἶναι ἀρεστή στόν Θεό;
1)Ὅταν γίνεται μέ εὐλάβεια, πίστη καί φόβο Θεοῦ.
2)Ὅταν τήν πραγματώνουμε ὡς ἐντολή τοῦ Θεοῦ καί ὄχι ἀνθρωπάρεσκα.
3)Ὅταν διακονοῦμε ὄχι ἐπειδή νομίζουμε ὅτι θά λάβουμε μισθό ἀπό τούς ἀνθρώπους, οὔτε ἀναμένοντας τιμή καί εὐχαριστία ἀπό αὐτούς, ἀλλά περιμένοντας τήν Θεία ἀνταπόδοση.
4)Τέλος, γιά νά εἶναι θεάρεστη ἡ διακονία μας θά πρέπει νά μήν γίνεται μέ γογγυσμό ἤ ὑψηλοφροσύνη ἤ ἀμέλεια ἤ χαυνότητα. Τότε, ὅταν ὑπάρχουν αὐτά ἤ ἔστω ἕνα ἀπό τά ἀνωτέρω, τότε τό ἔργο μας μολύνεται καί καταστρέφεται.
Συνοψίζοντας: τότε ἡ διακονία μας εἶναι εὐπρόσδεκτη ἀπό τόν Θεό ὅταν γίνεται μέ εὐλάβεια, φόβο Θεοῦ καί χαρά.
ΤΩ ΔΕ ΘΕῼ ΗΜΩΝ ΔΟΞΑ ΠΑΝΤΟΤΕ ΝΥΝ ΚΑΙ ΑΕΙ ΚΑΙ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΙΩΝΑΣ ΑΜΗΝ!