Δεν φτάνει που νηστεύω;

Τη Μεγαλη Τεσσαρακοστη οι Χρι­στια­νοι νη­στευ­ουν και προ­σευ­χον­ται πε­ρισ­σο­τε­ρο, προ­ε­τοι­μα­ζο­με­νοι για την υ­περ­λαμ­πρη γι­ορ­τη του Πα­σχα. Ει­ναι κα­λο αυ­το; Χρει­α­ζε­ται τι­πο­τε αλ­λο;
Ας γυ­ρι­σου­με στα χρο­νια της βα­βυ­λω­νειας αιχ­μα­λω­σι­ας των Ισ­ρα­η­λι­των. Ο δι­και­ος και ε­λε­η­μων Τω­βιτ, ε­χον­τας πε­ρι­πε­σει σε ε­σχα­τη πτω­χει­α και τυ­φλω­ση, στελ­νει τον γιο του Τω­βι­α σ’ ε­να μα­κρυ τα­ξι­δι, α­πο τη Νι­νευ­η στους Ρα­γους της Μη­δι­ας, για να ει­σπρα­ξει ε­να ση­μαν­τι­κο πο­σο, που ει­χε πα­λι­ο­τε­ρα δα­νει­σει ο Τω­βιτ σε κα­ποι­ον Γα­βα­ηλ. Πριν α­να­χω­ρη­σει, επειδή δεν είναι σίγουρο αν θα τον ξαναδεί, μα­ζι με αλ­λα, τον συμ­βου­λευ­ει:
- Α­πο τα υ­παρ­χον­τα σου, παι­δι μου, να δι­νεις ε­λε­η­μο­συ­νη, χω­ρις να φο­βα­σαι κα­θο­λου. Να μην α­πο­στρε­ψεις το προ­σω­πο σου α­πο κα­νε­να φτω­χο και δεν θα α­πο­στρε­ψει ο Θε­ος το προ­σω­πο του πο­τε α­πο σε­να. Α­να­λο­γα με το πλη­θος των υ­παρ­χον­των σου να κα­νεις ε­λε­η­μο­συ­νη. Αν ε­χεις λι­γα, μη φο­βη­θεις α­πο αυ­τα τα λι­γα να δι­νεις ε­λε­η­μο­συ­νη. Δεν θα στε­ρη­θεις. Ο­ταν κα­νεις ε­λε­η­μο­συ­νη, θη­σαυ­ρι­ζεις για τον ε­αυ­το σου σε η­με­ρα α­ναγ­κης. Για­τι η ε­λε­η­μο­συ­νη σε λυ­τρω­νει α­πο τον θα­να­το και δεν σε α­φη­νει να ει­σελ­θεις στο σκο­τα­δι του. Η ε­λε­η­μο­συ­νη ει­ναι δω­ρο α­γα­θο για ο­λους ε­κει­νους που την κα­νουν ε­νω­πιον του Θε­ου.
Στη συ­νε­χεια ε­νας αγ­γε­λος του Θε­ου, ο Ρα­φα­ηλ, με τη μορφή ενός νεανία, συ­νο­δευ­ει στο τα­ξι­δι τον Τω­βι­α, τον σω­ζει α­πο ποι­κι­λους κιν­δυ­νους, του ε­ξα­σφα­λι­ζει μια ο­μορ­φη και ε­να­ρε­τη συ­ζυ­γο, τη Σαρ­ρα, εισπράτ­τει για λογαριασμό του και του παραδίδει τα ο­φει­λο­με­να χρη­μα­τα, τον ξα­να­φερ­νει σώο και ασφαλή στο σπι­τι του και τέλος θε­ρα­πευ­ει την τυ­φλω­ση του πα­τε­ρα του, του Τω­βιτ. Την ω­ρα που τους α­πο­χαι­ρε­τα, α­να­με­σα σε αλ­λες συμ­βου­λες, τους λε­ει:
- Ει­ναι κα­λο πραγ­μα η προ­σευ­χη με νη­στει­α. Αλ­λα δεν φτα­νει αυ­το. Χρει­α­ζε­ται ε­πι πλε­ον η ε­λε­η­μο­συ­νη και η δι­και­ο­συ­νη. Κα­λυ­τε­ρα να κα­νεις ε­λε­η­μο­συ­νες, πα­ρα να μα­ζευ­εις χρυ­σα­φι. Για­τι η ε­λε­η­μο­συ­νη γλυ­τω­νει τον αν­θρω­πο α­πο τον θα­να­το και τον κα­θα­ρι­ζει α­πο κα­θε α­μαρ­τι­α. Ε­κει­νοι που κα­νουν ε­λε­η­μο­συ­νες και ζουν με δι­και­ο­συ­νη, θα ζη­σουν πολ­λα χρο­νια (Τωβ. 4, 7-11• 12, 8-9).
«Μα­κα­ριος ει­ναι ο αν­θρω­πος που συμ­πα­θει τον φτω­χο, τον πε­νη­τα», λε­ει και ο ε­κλε­κτος του Θε­ου, ο βα­σι­λιας Δαυ­ιδ. «Αυ­τον θα τον λυ­τρω­σει ο Κυ­ριος σε η­με­ρα δυ­σκο­λη», σε ω­ρα δηλαδή κα­κια (Ψαλμ. 40, 1).

Αν θε­λου­με κι ε­μεις να ε­χει α­πο­τε­λε­σμα η ο­ποι­α μας πνευ­μα­τι­κη προ­σπα­θεια, ει­τε τω­ρα τη Σα­ρα­κο­στη, ει­τε παν­το­τε στη ζω­η μας, ας βα­λου­με τον Θε­ο α­σπι­δα και προ­στα­σι­α μας με την ε­λε­η­μο­συ­νη. Για­τι «δα­νει­ζει Θε­ω ο ε­λε­ων πτω­χον» (Παρ. 19, 17). Προ­φα­σεις δεν μπο­ρουν να στα­θουν μπρο­στα στον Θε­ο. Ο­λοι μπο­ρουν και πρε­πει να ε­λε­ουν. Οι πλου­σιοι να δι­νουν πολ­λα και οι φτω­χοι λι­γα. Κα­νε­νας δεν ε­ξαι­ρει­ται.
Αλ­λα και κα­νε­νας δεν ζη­μι­ω­νε­ται. Ου­τε ο φτω­χος. Αν­τι­θε­τα όλοι πλου­τι­ζουν, κον­τρα στην αν­θρω­πι­νη λο­γι­κη, με τρο­πο που γνω­ρι­ζει μο­νο ο Θε­ος. Η ε­λε­η­μο­συ­νη πλου­τι­ζει παν­τα, δεν φτω­χαι­νει τον αν­θρω­πο. Ι­σχυ­ει ε­δω η λο­γι­κη του Θε­ου.
Ας α­φη­σου­με λοι­πον στην α­κρη κα­θε ο­λι­γο­πι­στι­α και κα­κο­μοι­ρια. Ο Θε­ος θε­λει ε­λε­η­μο­να καρ­δια, γε­μα­τη οι­κτιρ­μους για τον πλη­σι­ον και θα τη ζη­τη­σει την καρ­δια αυ­τη α­π’ τον κα­θε­να μας κα­τα την η­με­ρα της κρι­σε­ως (Ματθ. 25, 31-46). Το­τε η ε­λε­η­μο­συ­νη θα μας λυ­τρω­σει και α­πο τον αι­ω­νιο θα­να­το. Ο­χι μο­νο α­πο κα­ποι­α κα­κια στιγ­μη της ε­πι­γειας ζω­ης μας.
Το στα­διο των α­ρε­των που α­νοι­ξε με την ει­σο­δο της Σα­ρα­κο­στης, μας πε­ρι­με­νει. Τα α­θλη­μα­τα πολ­λα, αλ­λα κο­ρυ­φαι­ο παν­το­τε η ε­λε­η­μο­συ­νη, η α­γα­πη. Μη μει­νου­με μο­νο στη νη­στει­α. Ο,τι δη­λα­δη μας στοι­χι­ζει λι­γο­τε­ρο, αλ­λα και μας φου­σκω­νει πε­ρισ­σο­τε­ρο με ε­παρ­ση. Οι φτω­χοι ἀ­δελ­φοι μας πε­ρι­με­νουν την ε­λε­η­μο­να δι­α­θε­ση μας. Και ο­χι μο­νο το Πα­σχα, αλ­λα κα­θη­με­ρι­να. Ας μην τους α­πο­γο­η­τευ­ου­με.
Η προ­σπα­θεια της νη­στει­ας γι­νε­ται «ζω­ης αι­ω­νι­ου προ­ξε­νος», μο­νο ε­αν πα­ραλ­λη­λα «ε­κτει­νω­μεν χει­ρας εις ευ­ποι­ι­αν. Ουδέν γαρ ούτω σώζει ψυχήν, ως η μετάδοσις των επιδεομένων. Η ελεημοσύνη, συγκεκραμένη τη νηστεία, εκ θανάτου ρύεται τον άνθρωπον. Αυτήν ασπασώμεθα, ης ουδέν ίσον. Ικανή γαρ υπάρχει σώσαι τας ψυχάς ημών» (Ι­δι­ο­μ. α­πο­στίχων Αι­νων Πεμ­πτης Β Ε­βδομ. Νη­στει­ων). Άλλωστε την περίοδο αυτή ψάλλουμε: «Δι­και­ος α­νηρ, ο ε­λε­ων ο­λην την η­με­ραν» (Δο­ξα­στι­κο Αι­νων Ε Κυρ. Νη­στει­ων), κα­τα το πα­ραγ­γελ­μα του Δαυίδ (Ψαλμ. 36, 26).

Δεν φτάνει να είναι μόνο ευχάριστη ψαλμωδία στα χείλη μας αυτό. Ας το βα­λου­με και λι­γο πα­ρα­με­σα, στην καρ­δια μας.