Ο Άδωνις Γεωργιάδης ανοίγει το κουτί της Πανδώρας, κάνοντας εμπόρευμα το DNA νεογνών και υποθηκεύοντας το μέλλον των Ελλήνων…

Γονιδιακό «σκλαβοπάζαρο» χωρίς την έγκρισή μας, σε ένα σκάνδαλο κολοσσιαίων διαστάσεων…! Το τρομακτικό σκάνδαλο της εκχώρησης του DNA των νεογνών στην Ελλάδα, επιβεβαιώνει ότι η εξουσιομανία των κυβερνώντων έχει περάσει σε ιστορικά επίπεδα κακοήθειας. Η καταλυτική αξία της βιοηθικής δίνει τη σκυτάλη στη βιοεπιτήρηση και τη συστημική βιοτρομοκρατία…

Σε μια μελλοντική κοινωνία όπου θα απελευθερωθούν οι γενετικές διακρίσεις στην αγορά (διότι εκεί ακριβώς πηγαίνει η υπόθεση), θα διαμορφωθούν ουσιαστικά πολίτες 2 ταχυτήτων: πατρίκιοι γενετικής «καθαρότητας» και πληβείοι με στιγματισμένο γενετικό προφίλ που θα υφίστανται αποκλεισμούς στην εργασία, την ασφάλιση, την περίθαλψη και τα άλλα δικαιώματα…

Γράφει ο Ελευθέριος Ανδρώνης

Το τρομακτικό σκάνδαλο της εκχώρησης του DNA των νεογνών στην Ελλάδα, επιβεβαιώνει ότι η εξουσιομανία των κυβερνώντων έχει περάσει σε ιστορικά επίπεδα κακοήθειας. Η καταλυτική αξία της βιοηθικής δίνει τη σκυτάλη στη βιοεπιτήρηση και τη συστημική βιοτρομοκρατία.

Πριν ακόμα επιβάλλει η κυβέρνηση τον ψηφιακό φασισμό των ηλεκτρονικών ταυτοτήτων, ξεπουλάει την ίδια τη γενετική ταυτότητα των νεογέννητων, με το ίδιο το DNA τους να γίνεται ιδιοκτησία για δύο ιδιωτικές εταιρείες των ΗΠΑ (“RealGenix” και “BeginNGS”). Αυτό είναι το άκρως δυστοπικό σχέδιο του Άδωνι Γεωργιάδη και της κυβέρνησης Μητσοτάκη.

Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με παραβίαση προσωπικών δεδομένων, αλλά με καταλήστευση βιολογικών δεδομένων που αφορούν την ίδια την οργανική υπόσταση του νεογέννητου, που θα γίνει ο αυριανός πολίτης. Η ίδια η ζωή του ανθρώπου γίνεται αντικείμενο «σύμβασης» με ξένες εταιρείες που λειτουργούν ως δεξαμενές γενετικών πληροφοριών και συγκεντρώνουν στα χέρια τους μια δύναμη ασύλληπτων διαστάσεων.

Ο Μακεδόνας Επαναστάτης που έκαψε Δικαστή, απήγαγε τη Γυναίκα του Πασά και εξαφάνισε 1300 Οθωμανούς.

  Ένας Μακεδόνας από το Νυμφαίο βλέπει με τα μάτια του τον βιασμό ενός κοριτσιού. Τραβάει όπλο, σκοτώνει και φεύγει στα βουνά.

 

Το 1870 στα Γρεβενά, ένα κορίτσι βιάζεται από Τουρκαλβανό λήσταρχο μπροστά στα μάτια του πατέρα της, ενός ιερέα. Ανάμεσα στους μάρτυρες βρίσκεται ο νεαρός Βασίλειος Ζούρκας, γόνος πλούσιας οικογένειας από το Νυμφαίο. Δεν ήταν ακόμα επαναστάτης. Δεν είχε σκοπό, ούτε σημαία. Μόνο μια παρορμητική οργή που ξύπνησε σε δευτερόλεπτα. Πυροβολεί, σκοτώνει, και μαζί με τον αδερφό του και τον φίλο τους, φεύγουν στα βουνά. Έτσι ξεκινά μια ζωή αντάρτικη. Χωρίς γυρισμό. Χωρίς έλεος.

Σε κάθε γωνιά της Μακεδονίας και της Θεσσαλίας, το όνομά του γίνεται φόβος. Δεν πολεμά απλώς. Τιμωρεί. Στην Αχρίδα, ένας καδής καταδυναστεύει Χριστιανούς. Ο Ζούρκας δεν στέλνει απλώς προειδοποιήσεις. Καίει το σπίτι του δικαστή, σκοτώνει μέρος της φρουράς του και στέλνει τη γυναίκα του πίσω στον άντρα της — γυμνή, με απειλητικό σημείωμα. Είναι η γλώσσα που ξέρει να μιλά. Μετά από αυτό, οι Χριστιανοί της Αχρίδας δεν ξαναφοβούνται.

Στη Γεωργία Ασπροποτάμου, δύο Τούρκοι ληστές απαγάγουν τη γυναίκα του Έλληνα Νάκου Μπράντζιτσα, κατ’ εντολήν του Αλήμπεη από την Πόιανη. Ο Ζούρκας με τον Δημήτριο Νταλίπη στήνουν ενέδρα. Τους σκοτώνουν και στέλνουν σημείωμα και στον Αλήμπεη. Από εκείνη τη νύχτα, ο βίαιος εξισλαμισμός σταματά. Ο κόσμος καταλαβαίνει ότι υπάρχει κάποιος που σκοτώνει για να σώσει.

Όταν ξεσπά η Μακεδονική Επανάσταση του 1878, αρνείται κάθε βοήθεια από την ελληνική κυβέρνηση. Δεν παίρνει χρήματα. Μόνο μια σημαία. Χρηματοδοτεί μόνος του το σώμα του και το οδηγεί στον πόλεμο. Στις μάχες του Ιανουαρίου κοντά στη Μονή Παναγίας Ξενίας, σκοτώνει 440 Οθωμανούς. Λίγες μέρες μετά, μαζί με άλλους οπλαρχηγούς, αντιμετωπίζει 7.000 Τούρκους με σώμα 700 Ελλήνων. Οι απώλειες των αντιπάλων: 800. Λίγο αργότερα, στην Αγιά, με δύναμη 900, πολεμά 9.000 Οθωμανούς. Οι Έλληνες θρηνούν 40. Οι Οθωμανοί: 1.300.

Ο πόλεμος του Ζούρκα δεν είναι στρατηγική. Είναι πυρετός. Στη μάχη στο Καρπερό, περικυκλωμένος από 1.600 Τούρκους, ανήμερα του Αγίου Γεωργίου, καταφέρνει να διαλύσει το απόσπασμα, σκοτώνοντας 26. Λίγες μέρες μετά, στο Μέτσοβο, σκοτώνει τον επαρχο Ιωαννίνων και τη συνοδεία του. Ο θάνατός του διαδίδεται ψευδώς πολλές φορές. Το κεφάλι ενός ομοίου του αποκεφαλίζεται και περιφέρεται στο Μοναστήρι με αλαλαγμούς. Μα ο Ζούρκας ζει.

Στη συνέχεια, μπαίνει στην πιο κινηματογραφική πράξη της ζωής του. Το 1879, πληροφορείται ότι δέκα γυναίκες συγγενείς του βρίσκονται αιχμάλωτες στις φυλακές Γρεβενών. Προσπαθεί να τις εξαγοράσει. Αποτυγχάνει. Σχηματίζει σώμα 40 ανδρών και επιτίθεται στην έπαυλη του Εμίν Πασά στη Λάρισα, που φυλάσσεται από 160 στρατιώτες. Νικά. Ο Εμίν διαφεύγει. Ο Ζούρκας απάγει τη γυναίκα και το παιδί του Πασά. Τους μεταφέρει στα “Γιατάκια των Κλεφτών” στον Αλμυρό. Το παζάρι αρχίζει. Ο Πασάς αρνείται να ανταλλάξει τις γυναίκες με τις συγγενείς του Ζούρκα. Ο επαναστάτης προχωρά. Νικά ξανά στρατό 200 αντρών. Ο Εμίν οργανώνει εκστρατεία 5.000 στρατιωτών με επικεφαλής τον Σιδέρ Πασά. Η μάχη διαρκεί από χαραυγή ως σούρουπο. Οι απώλειες: 200 Οθωμανοί, 2 Έλληνες.

Τη νύχτα, το σώμα του Ζούρκα εξαφανίζεται στα βουνά. Από μια σπηλιά στη Γούρα γράφει ξανά στον Πασά. Δέχεται. Η ανταλλαγή γίνεται στην Παναγία Ξενιά. Οι γυναίκες του Ζούρκα απελευθερώνονται. Η τιμή αποκαθίσταται.

Αργότερα, φυλακίζεται. Όχι από τους Τούρκους. Από το ελληνικό κράτος. Στις φυλακές Κόκλα της Αθήνας, όπου πεθαίνουν ήρωες και σβήνουν μνήμες. Κατηγορείται για ληστείες που ποτέ δεν έκανε. Ίσως γιατί ο ήρωας που δεν υπάκουε έπρεπε να τιμωρηθεί. Ίσως γιατί η ιστορία δεν έχει θέση για άντρες που γκρεμίζουν βασίλεια χωρίς διαταγή.

Ο Βασίλειος Ζούρκας χάθηκε χωρίς επίλογο. Μα οι σκιές του αντηχούν στα βουνά που μίλησαν ελληνικά με αίμα. Στα μέρη που τα άλογα έσερναν ελευθερία. Και στα βράχια που κάποτε μια γυναίκα του Πασά, γυμνή και τρομαγμένη, έφερε το πρώτο μήνυμα. Ότι το σκοτάδι, αν έχει ψυχή, μπορεί να πολεμήσει για το φως.

 https://www.sportime.gr/must-read/o-makedonas-epanastatis-pou-ekapse-dikasti-apigage-ti-gineka-tou-pasa-ke-exafanise-1300-othomanous/

Άγιοι Κύριλλος και Μεθόδιος Φωτιστές των Σλάβων 11 Μαΐου

Οι Άγιοι Κύριλλος και Μεθόδιος, κατά κόσμον Κωνσταντίνος και Μιχαήλ, ήταν παιδιά του δρουγγάριου στρατιωτικού διοικητού Λέοντος και γεννήθηκαν στην Θεσσαλονίκη. Ο Κωνσταντίνος γεννήθηκε περί το 827, ενώ ο μεγαλύτερος αδελφός του Μιχαήλ το 815. Είχαν δε άλλα πέντε αδέλφια. Ο Κωνσταντίνος ήταν ο μικρότερος και είχε μεγάλη επιμέλεια στα γράμματα. Παιδί ακόμη, είχε διαβάσει τα έργα του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου και είχε γράψει ύμνο προς τιμήν του. Τα χαρίσματά του τα πρόσεξε ο λογοθέτης Θεόκτιστος και τον έστειλε στην σχολή της
Μαγναύρας, όπου με την καθοδήγηση του Λέοντος του Μαθηματικού και του ιερού Φωτίου σπούδασε βασικά φιλοσοφία. Διέπρεψε στις σπουδές του και αρχικά διορίσθηκε χαρτοφύλακας (αρχιγραμματέας) του Πατριαρχείου και αργότερα καθηγητής της φιλοσοφίας στη σχολή της Μαγναύρας.

Ο Μιχαήλ ακολούθησε την σταδιοδρομία του πατέρα τους. Έγινε στρατιωτικός και ανέλαβε την διοίκηση της περιοχής των πηγών του Στρυμόνος, δηλαδή στα σημερινά σύνορα Βουλγαρίας και Σερβίας, όπου και γνώρισε καλά τους Σλάβους. Παρά την επιτυχημένη σταδιοδρομία και των δύο αδελφών, βαθιά τους συγκλόνιζε ο ζήλος για την πνευματική ζωή. Είχαν μοναστική κλίση, αλλά πίστευαν στη μαρτυρική διακονία της κλίσεώς τους αυτής, για να σωθούν και άλλες ψυχές.

Ο 9ος αιώνας μ.Χ., όταν και έλαμψαν οι Άγιοι, είναι μια μεγάλη εποχή του Βυζαντίου. Χαρακτηρίζεται από ακμή στην πολιτική και στρατιωτική δύναμη και από άνθηση στην οικονομία, στα γράμματα, στις τέχνες. Η Εκκλησία της Ανατολής ανασυγκροτείται μετά την τρικυμία της εικονομαχίας. Το πρόβλημα της εικονομαχίας, αν μπορεί η φύση του Θεού, η θεία και η ανθρώπινη, να παρασταθεί εικονικά, έχει επιλυθεί. Τα ρήγματα όμως από τις εκκλησιαστικές και πολιτικές συγκρούσεις μεταξύ Δύσεως και Ανατολής γίνονται βαθύτερα. Τα εγκόσμια συμφέροντα, οι ανταγωνισμοί για την πνευματική και πολιτική εξουσία διασπούν την μέχρι τότε ενιαία Χριστιανική Οικουμένη σε δύο παράλληλους κόσμους, το Βυζαντινό και το Φραγκικό. Οι διαφορές είναι ορατές στα μέσα του 9ου αιώνα μ.Χ., όταν ανέκυψε το θέμα του εκχριστιανισμού των Σλάβων της Δύσεως. Σε αυτήν την αντιδικία μπλέκονται οι δύο Θεσσαλονικείς αδελφοί.

Αρχικά ο Κωνσταντίνος αναπτύσσει ιεραποστολικό έργο μεταξύ της Τουρκικής φυλής των Χαζάρων. Η μεγάλη όμως ευκαιρία δίνεται το καλοκαίρι του 862 μ.Χ., όταν φθάνει στην Κωνσταντινούπολη πρεσβεία του ηγεμόνος των Μοραβών Ραστισλάβου, που το έθνος του κατοικούσε από τη Βοημία μέχρι τα Καρπάθια και το Δούναβη. Ο Ραστισλάβος ζητά από τον αυτοκράτορα Μιχαήλ έναν Επίσκοπο και δάσκαλο, για να τους διδάξει στη γλώσσα τους την αληθινή πίστη και να προσέλθουν και άλλοι στον Χριστό. Είχαν βαπτισθεί πολλοί, αλλά και οι βαπτισμένοι από τους Λατίνους ιεραποστόλους αγνοούσαν τον Χριστιανισμό, όσο και οι αβάπτιστοι, αφού οι Λατίνοι, συνεπείς στην παράδοσή τους, τους επέβαλαν την γνώση του Ευαγγελίου στα λατινικά και την λατρεία πάλι στα λατινικά, δηλαδή σε μία γλώσσα που αγνοούσαν.

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΕΣΦΙΓΜΕΝΟΥ ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟ ΚΟΝΑΚΙ ΜΑΣ

Είμαστε στην δυσάρεστη θέση να σας ενημερώσουμε για μία ακόμη προβοκάτσια των Κατσουλιέρηδων εντός Α.Ο. .

Στο κονάκι μας στις Καρυές προσπάθησαν σήμερα να επιτεθούν Κατσουλιέρηδες μοναχοί όπου και απωθήθηκαν. Στην προσπάθεια τους να εισέλθουν του οικήματος μας, αφού έκοψαν το πλέγμα με κόπτη και έσπασαν την ξύλινη πόρτα στο κονάκι μας.

Και ως γνωστή τακτική τους, αν και θύτες, προσποιούμενοι τραυματισμό ακολούθησαν μαθήματα υποκριτικής ως θύματα.

Σκηνοθετημένη επίθεση εν όψει προκαθορισμένης επίσκεψης στις 25-5-2025 δημοσιογράφων του BBC...πόσο βολικό.

Όμως τους ενημερώνουμε πως το Α.Ο. δεν είναι Επίδαυρος...και πως τέτοιες "παραστάσεις" δεν κάνουν κακό στην Ιστορική Μονή Εσφιγμένου αλλά στην διεθνή εικόνα του Αγίου Όρους. Για μία ακόμη φορά οι "διορισμένοι" μοναχοί κατώτεροι των περιστάσεων.

 

Ομιλία που πραγματοποιήθηκε 20.05.2025 Ν.Η. (07/05/2025 Π.Η) από τον Ιερομόναχο Γρηγόριο της Εσφιγμένου.

 

Ομιλία που πραγματοποιήθηκε την Τρίτη 20 Μαΐου 2025 Ν.Η. (07/05/2025 Π.Η) μετά την πανηγυρική Θεία Λειτουργία στο Ιερό Παρεκκλήσι του Αγ. Νειλου του μυροβλήτου από τον Ιερομόναχο Γρηγοριο Αγιορείτη Εσφιγμενιτη

Ὁ Προσωπικός Ἀριθμός καί τό Ἅγιον Ὅρος. τοῦ Νεκτάριου Δαπέργολα

Καί μιά πού σέ πρόσφατες ἀναρτήσεις σχολίασα τήν ἀπαράδεκτη στάση τῆς διοικούσας Ἐκκλησίας στό θέμα τῆς νέας ταυτότητας καί τοῦ λεγόμενου Προσωπικοῦ Ἀριθμοῦ, ὃπως αὐτή ἐκφράζεται μέσῳ διαφόρων ἀνεκδιήγητων ἐπιχειρημάτων, νά μή ξεχάσουμε καί τήν ἐπίσης ἀπαράδεκτη ἐπίσημη στάση τοῦ Ἁγίου Ὅρους (ἀπαντώντας ἔτσι καί ὅσους ἀπέμειναν ἀκόμη νά στηρίζουν τήν γνωστή πατριδοχριστεμπορική μάζωξη καί οἱ ὁποῖοι ἐπικαλοῦνται ἤδη αὐτή τήν στάση, γιά νά ὑποστηρίξουν τό προβληθέν ἀπό τό κομματίδιό τους αἴτημα γιά προαιρετικότητα). Καί ἀναφέρομαι στήν ἐπιστολή πρός τόν φασίστα ὑπουργίσκο ψηφιακῆς ὑποδούλωσης, πού ἀνακοίνωσε ἡ Ἱερά Κοινότητα καί τήν ὁποία δέν μποροῦμε παρά νά χαρακτηρίσουμε ὡς ἀπερίγραπτο σκουπιδόχαρτο (καί τοῦτο μάλιστα μετά ἀπό εἰλικρινῆ προσπάθεια γιά τήν ἐπιλογή τῶν ἠπιοτέρων δυνατῶν λέξεων).

Καί πόσο κοσμιότερα ἄλλωστε νά τήν χαρακτηρίσουμε, ὅταν μιλᾶμε γιά ἕνα κείμενο πού δέν θίγει ἀπολύτως τίποτε ἀπό τά σημαινόμενα τοῦ προσωπικοῦ ἀριθμοῦ (ὄχι μόνο τά πνευματικά, ἀλλά οὔτε κἄν τά πολιτικά), ἀλλά ἁπλῶς ψελλίζει τήν λέξη «προαιρετικότητα», γιά τήν ὁποία μάλιστα ἀπευθύνεται σέ παρακλητικό τόνο πρός τόν «ἐξοχώτατο ὑπουργό», ὅπως τόν ἀποκαλεῖ; Βάσει τῆς κρισιμότητας τῶν καιρῶν, τό ἀπολύτως προφανές, αὐτονόητο καί ἀναμενόμενο θά ἦταν ἕνα ἔντονο καί ὀξύ κείμενο, μέ πλήρη ἀναφορά στήν τεράστια πνευματική διάσταση τοῦ θέματος, συγχρόνως δέ καί στούς λοιπούς σοβαρούς κινδύνους πού ἐγκυμονεῖ γιά τούς Ἕλληνες (μέ τή διπλῆ ἰδιότητά τους ὡς Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν ἀλλά καί ὡς πολιτῶν) καί πού φυσικά θά τασσόταν κατηγορηματικά καί ἀνένδοτα ἀπέναντι στίς ἀχρειότητες τοῦ ἀντίχριστου καθεστῶτος, ἀπαιτώντας τήν πλήρη ἀπόσυρσή τους, ἀντί νά τίς ἀποδέχεται μέ τρόπο ἐμμέσως νομιμοποιητικό παρακαλώντας γιά προαιρετικότητα.

Καί στέκομαι μόνο στό ἔλασσον, δηλαδή στήν ἔκδοση μιᾶς ἁπλῆς ἀνακοίνωσης, χωρίς νά ἀναφέρω κἄν τίς ὑπόλοιπες ἐνέργειες στίς ὁποῖες θά ὄφειλε ἀκόμη νά προβεῖ τό Ὅρος, ἀντιδρώντας καί συντονίζοντας τούς πιστούς γιά νά ἀντισταθοῦν. Δυστυχῶς ὅμως ἐπιβεβαιώνεται γιά μία ἀκόμη φορά ἡ θλιβερή κατάσταση στήν ὁποία βρίσκεται πλέον ἡ Ἀθωνική Πολιτεία μετά ἀπό τόσες δεκαετίες ἐκκοσμίκευσης, κοινοτικῶν πακέτων, οἰκουμενιστικῆς κατηφόρας καί καταβύθισης στά «νεορθόδοξα» βοθρολύματα (πού καί τίποτε ἄλλο νά μήν γνωρίζαμε, τό περιεχόμενο καί μόνο τῶν ἀνακοινώσεων πού βγάζει ἡ Ἱερά Κοινότητα ἀπό τό Κολυμπάρι καί ἑξῆς θά ἦταν ἀρκετό γιά νά μᾶς ρίξει σέ βαριά θλίψη).

Ἐπειδή βεβαίως τά πράγματα δέν εἶναι μονόπατα καί δέν πρέπει νά γενικεύουμε αὐθαίρετα καί ἰσοπεδωτικά, εἶναι σίγουρο ὅτι ὑπάρχει ἀκόμη καί τό «ἄλλο» Ἅγιον Ὅρος. Τό γνωρίζουμε πολύ καλά ὅτι δέν τά ἔχει μολύνει ὅλα ἡ «προοδευτική» ἐπέλαση τῶν Γοντικάκηδων, τῶν Ἐλισσαίων καί τῶν πνευματικῶν τους παρατρεχάμενων. Ἐπειδή ὅμως ὑπάρχει, θά πρέπει ἐπί τέλους κάποια στιγμή καί νά ἀκουστεῖ: ἤδη ὑφίστανται κάποιες ἀνεξάρτητες φωνές σκητιωτῶν καί κελλιωτῶν πατέρων καί σέ αὐτές ὀφείλει ἐπί τέλους νά προστεθεῖ καί ἡ φωνή τῶν λίγων μοναστηριῶν πού ἀκόμη διατελοῦν καί ἀνθίστανται ἔξω ἀπό τήν οἰκουμενιστική μπόχα. Ὡς πότε θά ἀνέχονται ἄραγε νά τσουβαλιάζονται ἐν ἀφωνίᾳ (ἤ γιά τήν ἀκρίβεια: ἐν ἀφώνῳ μονοφωνίᾳ) μέσα στό συλλογικό Καρυωτικό μαντρί;

Καί ἐννοεῖται ὅτι δέν μποροῦν πλέον νά τίθενται ἀπό κανέναν ζητήματα δεοντολογίας, καταστατικοῦ χάρτη καί λοιπῶν διαδικαστικῶν. Βρισκόμαστε σέ πόλεμο – καί ὅταν εἶσαι σέ πόλεμο, αὐτά πᾶνε στήν ἄκρη. Ἀκόμη ἑπομένως καί ἄν ἡ συντριπτική πλειοψηφία τραβάει γι’ ἀλλοῦ, ὅποιος ἔχει ἀπομείνει ὄρθιος ὀφείλει πιά νά ἐκφραστεῖ αὐτόνομα, νά μαρτυρήσει ὑπέρ τῆς ἀληθείας καί νά δώσει ξεκάθαρα τό στίγμα τῆς ἀντίστασης. Οἱ καιροί οὐ μενετοί – καί ἀπολύτως κανείς δέν ἔχει τό δικαίωμα νά κρύβεται αὐτήν τήν στιγμή πίσω ἀπό τό δάχτυλό του…

 

Ἅγιος Σίμων ὁ Ἀπόστολος, ὁ Ζηλωτῆς (10 Μαΐου)

Ο Απόστολος Σίμων ήταν ένας από τους δώδεκα Μαθητές του Κυρίου και ήταν αδελφός του Ιούδα του Λεββαίου.

Ο Άγιος Απόστολος Σίμων ονομάσθηκε ζηλωτής, λόγω της θέρμης και του ζήλου με τον οποίο κήρυττε το λόγο του Ευαγγελίου. Καταγόταν από την Κανά της Γαλιλαίας και είναι γνωστός ως Σίμων ο Κανανίτης (ή Ναθαναήλ ή Βαρθολομαίος - υιός του Θολομαίου). Μετά την ανάληψη του Χριστού και τη χάρη της Πεντηκοστής, ο Σίμων επιδόθηκε σε ένα ευρύ ιεραποστολικό έργο. Δίδαξε το Ευαγγέλιο στην Περσία, όπου αφού γκρέμισε το μύθο της πολυθεΐας, φανέρωσε σε πλήθος κόσμου το φως της Ευαγγελικής αλήθειας. Στη συνέχεια μετέβη στην Αφρική, όπου κήρυξε το ζωογόνο Λόγο του αληθινού Θεού και Σωτήρος, από την Αίγυπτο έως τη Μαυριτανία. Ο τελευταίος τόπος της θαυμαστής ιεραποστολικής του δράσης ήταν η Βρετανία. Εκεί αφού δίδαξε στο λαό τη χριστιανική πίστη, συνελήφθη από τους ειδωλολάτρες βασανίστηκε και υπέστη σταυρικό θάνατο.

Σημείωση: Ο Σίμων ο Ζηλωτής εορτάζει και στις 22 Απριλίου

www.saint.gr

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.

Ζῆλος ἔνθεος, καταλαβῶν σε, τοῦ γνωσθέντος σοι, σαρκὸς ἐν εἴδει, ζηλωτὴν ἐν Ἀποστόλοις ἀνέδειξε καὶ τοῦ Δεσπότου ζηλώσας τὸν θάνατον, διὰ Σταυροῦ πρὸς αὐτὸν ἐξεδήμησας, Σίμων ἔνδοξε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος.

 

Ο ΑΓΙΟΣ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ (9 Μαΐου)

Ο Άγιος Μεγαλομάρτυς Χριστόφορος καταγόταν από ημιβάρβαρη φυλή και ονομαζόταν Ρεμπρόβος, που σημαίνει αδόκιμος, αδοκίμαστος, κολασμένος. Πιθανότατα έζησε κατά τους χρόνους του αυτοκράτορος Δεκίου (249-251), όταν στην Αντίοχεια Επίσκοπος ήταν ο Άγιος Ιερομάρτυς Βαβύλας († Σεπτεμβρίου).

Ο Άγιος ως προς την εξωτερική εμφάνιση ήταν τόσο πολύ άσχημος, που απεκαλείτο «κυνοπρόσωπος».

Η μεταστροφή του στο Χριστό έγινε με τρόπο θαυμαστό. Συνελήφθη αιχμάλωτος σε μάχη, που διεξήγαγε το έθνος του με τα ρωμαϊκά στρατεύματα. Κατατάγηκε στις Ρωμαϊκές Λεγεώνες και πολέμησε κατά των Περσών, επί Γορδίου και Φιλίππου.



Όταν ήταν ακόμη κατηχούμενος, για να ευχαριστήσει το Χριστό, εγκαταστάθηκε σε επικίνδυνη δίοδο ποταμού και μετέφερε δωρεάν επί των ώμων του εκείνους που επιθυμούσαν να διέλθουν τον ποταμό. Μια μέρα του παρουσιάστηκε ένα μικρό παιδί, το οποίο τον παρακάλεσε να το περάσει στην απέναντι όχθη. Ο Ρέμπροβος πρόθυμα το έθεσε επί των ώμων του και στηριζόμενος επί της ράβδου του εισήλθε στον ποταμό. Όσο όμως προχωρούσε, τόσο το βάρος του παιδιού αυξανόταν, ώστε με μεγάλο κόπο κατόρθωσε να φτάσει στην απέναντι όχθη. Μόλις έφθασε στον προορισμό του, κατάκοπος είπε στο παιδί ότι και όλο τον κόσμο να σήκωνε δεν θα ήταν τόσο βαρύς. Το παιδί του απάντησε: «Μην απορείς, διότι δεν μετέφερες μόνο τον κόσμο όλο, αλλά και τον πλάσαντα αυτόν. Είμαι Εκείνος στην υπηρεσία του Οποίου έθεσες τις δυνάμεις σου και σε απόδειξη αυτού φύτεψε το ραβδί σου και αύριο θα έχει βλαστήσει », και αμέσως μετά εξαφανίσθηκε. Ο Ρέμπροβος φύτεψε τη ράβδο και την επόμενη την βρήκε πράγματι να έχει βλαστήσει. Μετά το περιστατικό αυτό βαπτίσθηκε Χριστιανός από τον Αγιο Ιερομάρτυρα Βαβύλα, ο οποίος τον μετονόμασε σε Χριστόφορο. Η άκτιστη θεία Χάρη, που έλαβε την ώρα του βαπτίσματος και του Χρίσματος, μεταμόρφωσε όλη του την ύπαρξη. Κι αυτή ακόμη η δύσμορφη όψη του φαινόταν φωτεινότερη και ομορφότερη.

Περὶ τοῦ Θαύματος τοῦ Ἁγίου Ὁσιομάρτυρος Νικολάου τοῦ Νέου τοῦ ἐν Βουνένοις 9ην Μαΐου

Τὸ ἄλλοτε πυκνὸν δάσος τὸ εὑρισκόμενον εἰς τὴν περιφέρειαν Δοξαρᾶ, εἰς τὸ ὁποῖον ὁ Ἅγιος ἠσκήτευσε καὶ ἐμαρτύρησε, σήμερον δὲν ὑπάρχει. Ὑπάρχουν μόνον ἐλάχιστα δένδρα. Πρό τινος ἐσώζετο καὶ τὸ δένδρον, εἰς τὸ ὁποῖον ὁ Ἅγιος ἐκρεμάσθη καὶ ἐμαρτύρησεν, ἀλλὰ μὲ τὴν πολυκαιρίαν ἀφοῦ μέχρι ῥίζης ἐξηράνθη, ἔπεσε καὶ οἱ Χριστιανοὶ ἔκοψαν τοῦτο εἰς μικρὰ τεμάχια, τὰ ὁποῖα ἔλαβον χάριν εὐλαβείας καὶ ἔκαμον φυλακτά.

Ὁ Ἅγιος κατ΄ ἔτος πανηγυριζόμενος τὴν 9ην Μαΐου δεικνύει τὸ ἑξῆς θαῦμα. Τὰ πέριξ τοῦ μικροῦ δυστυχῶς εἰσέτι ὑπάρχοντος Ναοῦ δένδρα, ἅμα τῇ ἐνάρξει τοῦ Ἑσπερινοῦ ἐκβλύζουν δρόσον καὶ ἐκ τῶν φύλλων καὶ ἐκ τῶν κορμῶν. Οἱ δὲ Χριστιανοὶ μὲ κοχλιάρια συλλέγουν τὰς σταγόνας τῆς δρόσου καὶ πίνουν αὐτὰς ὡς ἁγίασμα. Τοῦτο διαρκεῖ καὶ τὴν ἐπαύριον καθ΄ ὅλην τὴν ἡμέραν τῆς μνήμης τοῦ Ἁγίου μέχρις ἑσπέρας.

Ἐκεῖνο δὲ ὅπερ ἰδιαιτέρως τὸ σημεῖον τοῦτο καθίσταται θαυμαστὸν εἶναι ὅτι γίνεται εἰς τὴν μνήμην τοῦ Ἁγίου κατὰ τὸ Πάτριον Ἡμερολόγιον. Τούτου ἕνεκα, ἡ Πανήγυρις τοῦ Ἁγίου τελεῖται κατὰ τὸ Πάτριον Ἡμερολόγιον, διότι τότε ὁ Ἅγιος δεικνύει τὸ προαναφερόμενον θαῦμα.
Κατὰ τὴν ἡμέραν δὲ τῆς Πανηγύρεως, Παλαιοημερολογῖται καὶ Νεοημερολογῖται ἔρχονται μακρόθεν ἐξ ὅλων τῶν μερῶν τῆς Θεσσαλίας καὶ πολλάκις δημιουργοῦνται μεταξύ των ἐπεισόδια τίνες ἐξ αὐτῶν νὰ λειτουργήσωσιν εἰς τὸ Ναΐδριον τοῦ Ἁγίου. Οἱ ἐνωρίτερον ἐλθόντες ἀμέσως καταλαμβάνουν τὸν Ναὸν καὶ λειτουργοῦν. Πλὴν καὶ οἱ βραδυπορήσαντες δὲν φεύγουν ἄπρακτοι. Εἴτε ἐξ ἀγνοίας τῶν ἱερῶν διατάξεων, εἴτε ἐξ εὐλαβείας πρὸς τὸν Ἅγιον, συμβαίνει ἐνίοτε νὰ γίνουν ἐπὶ τῆς ἰδίας Ἁγίας Τραπέζης δύο Λειτουργίαι, μολονότι ἀντικανονικόν.

Τὸ παρὸν κείμενο εἶναι ἀπὸ χειρόγραφη ἐπιστολὴ τῆς 18.5.1955 τοῦ τότε Ἀρχιμανδρίτου καὶ μετέπειτα Ἐπισκόπου Μαγνησίας τῆς Ἐκκλησίας μας κατασταθέντος Χρυσοστόμου (Νασλίμη, +1973) ἐκ Βόλου, πρὸς τὸν Μοναχὸ Ἀντώνιο (Μουστάκα) Καυσοκαλυβίτη. Τὸ κείμενο ἐγράφη ὑπὸ μορφὴν πληροφορίας, ὥστε ὁ ἀποδέκτης νὰ συντάξη πλῆρες δημοσίευμα. Λόγῳ ὅμως τῆς γλαφυρότητός του τὸ παραθέτουμε αὐτούσιο. Ἡ ἀναφερομένη ἐκβλύζουσα δρόσος εἶναι γνωστὴ καὶ ὡς αἱματῶδες ὑγρό. Ὁ ἀναφερόμενος μικρὸς Ναὸς τοῦ Ἁγίου στὰ Βούνενα Λαρίσης ἐκάη τὸ 1962 καὶ ἀνηγέρθη νέος, ἀλλὰ πάλι σχετικὰ μικρὸς Ναός, ὁ ὁποῖος ἔκτοτε ὑφίσταται στὸ ἐν λόγῳ Προσκύνημα.

Πηγή

Πατερικό ανθολόγιο ..Άγιος Μάρκος ο Ασκητής.

Η κακία, όταν τη μελετά κανείς με τη σκέψη του, αποθρασύνει την καρδιά. Εκείνος που σκοτώνει την κακία με την εγκράτεια και την ελπίδα, δίνει στην καρδιά του συντριβή.

Υπάρχει συντριβή καρδιάς ήρεμ
η και ωφέλιμη που φέρνει κατάνυξη σ' αυτή. Και υπάρχει και άλλη συντριβή ανώμαλη και επιβλαβής, που πληγώνει την καρδιά.

Αγρυπνία και προσευχή και υπομονή των θλιβερών, φέρουν συντριβή ασφαλή και ωφέλιμη στην καρδιά, αρκεί να μη διαλύσουμε την ισορροπία των τριών αυτών με την πλεονεξία.

Εκείνος που υπομένει σ' αυτά, θα λάβει βοήθεια και στα άλλα.

Εκείνος όμως που τα αμελεί και διασκορπίζεται εδώ και εκεί, θα νιώσει ανυπόφορη οδύνη κατά την ώρα του θανάτου.

Η καρδιά που αγαπά τις ηδονές γίνεται φυλακή και αλυσίδα στην ψυχή κατά την ώρα του θανάτου, ενώ η φιλόπονη καρδιά είναι πόρτα ανοιχτή.

Σιδερένια πόρτα που οδηγεί στην πόλη είναι η σκληρή καρδιά. Σ' εκείνον όμως που κακοπαθεί και είναι θλιμμένος, ανοίγεται από μόνη της, όπως και στον Απόστολο Πέτρο.

Κάποιος άνθρωπος θέλησε να κάνει κακό, αλλά από συνήθεια προσευχήθηκε προηγουμένως. Και κατ' οικονομίαν Θεού εμποδίστηκε και ύστερα πολύ ευχαρίστησε το Θεό.

Ο Δαβίδ θέλοντας να φονεύσει τον Ναβάλ τον Καρμήλιο θυμήθηκε τη θεία ανταπόδοση και παραιτήθηκε από το σκοπό του, ευχαρίστησε πολύ το Θεό γι' αυτό. Γνωρίζουμε πάλι τι έκανε όταν λησμόνησε το Θεό, και δε σταματούσε την αμαρτία, μέχρις ότου ο προφήτης Νάθαν τον έφερε στη μνήμη του Θεού.

Όταν θυμάσαι το Θεό, πολλαπλασίασε τη δέηση σου, για να σου θυμίσει ο Κύριος, όταν Τον λησμονήσεις.

 

Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος Ἀπόστολος καί Εὐαγγελιστής 8 Μαίου

ΤΙΣ ΠΡΕΣΒΕΙΕΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΚΑΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ Ο ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΜΑΣ ΠΟΥ ΦΕΡΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ !!!

Τη μνήμη του η εκκλησία μας τι γιορτάζει στις 8 Μαίου και στις 26 Σεπτεμβρίου.

Ο ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ

Ο Άγιος Ιωάννης ο Ευαγγελιστής καταγόταν από κάποιο φτωχό χωριό της Γαλιλαίας που ονομαζόταν Βηθσαϊδά. Ήταν γιος του ψαρά Ζεβεδαίου και της Σαλώμης που ήταν συγγενής της Παναγίας Μητέρας του Χριστού. Πολύ νωρίς έγινε μαθητής του Ιωάννου Προδρόμου ενώ παράλληλα εργαζόταν και στην τέχνη του ψαρά κοντά στον πατέρα του και τον αδελφό του Ιάκωβο.

Κάποια μέρα λοιπόν ο Ιωάννης ο Πρόδρομος βάδιζε αργά στις όχθες του Ιορδάνου διδάσκοντας τον λαό την μετάνοια και βαπτίζοντας στον Ιορδάνη. Μαζί του ήσαν και δύο από τους μαθητές του, ο αδελφός του Πέτρου, και ο Ιωάννης. Καθώς ξεχωρίζει μέσα στο πλήθος τον Ιησούν Χριστόν παράξενα ακούγονται τα λόγια του: «Ίδε ο αμνός του Θεού».

Η καρδιά των δύο μαθητών σκιρτά στο άκουσμα των λόγων αυτών. Μήπως είναι ο Μεσσίας που περιμένουν;...

Μόλις τον βλέπουν ν' απομακρύνεται τον ακολουθούν με κάποια προσμονή και ελπίδα. Ο Ιησούς γνωρίζοντας τον πόθο τους να τον πλησιάσουν στρέφεται και τους ρωτά:

-Τι ζητείται;

-Ραββί, που μένεις; του απαντούν.

-Έρχεσθε και ίδετε. Ελάτε να διαπιστώσετε μόνοι σας. Ήλθαν λοιπόν και έμειναν κοντά του όλο εκείνο το ευτυχισμένο απόγευμα...

Ύστερα από λίγες μέρες καθώς τακτοποιούσαν και ετοίμαζαν τα δίχτυα ο Ιωάννης με τον πατέρα του και τον αδελφό του Ιάκωβο, βλέπει και πάλι τον Ιησούν να τον πλησιάζη. Η καρδιά του και πάλι σκυρτά στο αντίκρυσμα του θεϊκού εκείνου προσώπου και περιμένει ν' ακούση κάτι πολύ σημαντικό από το στόμα του Διδασκάλου.

Πράγματι, ο λόγος του τους καλεί να τον ακολουθήσουν και οι δύο αδελφοί στον ιερό και ύψιστον έργον του. Και αυτοί, χωρίς να υπολογίσουν τα καΐκια και τα δίχτυα, περιουσία και τον πατέρα που θα άφηναν μόνο του στην εργασία, τα εγκαταλείπουν όλα και τον ακολουθούν.

Από τη μέρα εκείνη ο σύνδεσμος του Ιωάννου με τον Ιησούν γίνεται βαθύς, άρρηκτος, ισόβιος. Εκείνος ο αγαπημένος διδάσκαλος και αυτός ο αγαπημένος, ο κατ' εξοχήν αγαπημένος μαθητής του. Τον ακολουθεί καθ' όλη τη διάρκεια της δημοσίας ζωής του επί τρία χρόνια. Όταν ο Κύριος ανέβηκε στο όρος Θαβώρ για να μεταμορθωθή, ανέβηκε μαζί και αυτός ο αγαπημένος μαθητής μαζί με τον Πέτρον και τον Ιάκωβον και είδε εκεί την Μεταμόρφωσι του Θεού Λόγου και την φωνή του Θεού Πατρός που έλεγε: «ούτος εστίν ο υιός μου ο αγαπητός εν ώ ηυδόκησα αυτού ακούετε».

Επίσης κατά τον Μυστικόν Δείπνον εκάθισε κοντά στον αγαπημένο του Διδάσκαλο και όταν έμαθαν οι μαθηταί ότι κάποιος απ' αυτούς θα τον προδώση, αυτός έπεσε πάνω στο στήθος του Ιησού και τον ερώτησε:

- Κύριε, ποιος είναι αυτός που θα σε προδώση;

Ο Κρητικός που σκότωσε τον Γερμανό αλεξιπτωτιστή με μια πέτρα και έγινε σύμβολο της μάχης της Κρήτης | ΒΙΝΤΕΟ

ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΕΝΑΣ ΑΟΠΛΟΣ Ή ΑΘΛΙΑ ΕΞΟΠΛΙΣΜΕΝΟΣ ΛΑΟΣ, ΝΑ ΠΟΛΕΜΗΣΕΙ ΑΡΤΙΑ ΕΞΟΠΛΙΣΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΜΕΝΟΥΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ

Στη μάχη της Κρήτης ο λαός πολέμησε σκληρά για την πατρίδα και έδωσε ένα σκληρό μάθημα στον κατακτητή. Η αυθόρμητη αντίσταση των χωρικών προκαλεί ακόμη τον παγκόσμιο θαυμασμό. Ο πίνακας, με τον χωρικό που σκοτώνει τον εισβολέα με πέτρα, είναι ρεαλιστική απεικόνιση της σκηνής που είδε ο ζωγράφος Πέτρος Βλαχάκης.

Ακόμη και άοπλες γυναίκες σκότωναν αλεξιπτωτιστές που μπλέχτηκαν στα δένδρα. Ωστόσο, στα αυτοσχέδια νοσοκομεία δεν αρνήθηκαν να περιθάλψουν και τους τραυματίες Γερμανούς.

Πηγή:iscreta.gr

Το χρονικό της Μάχης της Κρήτης - 20 Μαΐου 1941

O τελευταίος σταθμός της Κρητικής ιστορίας είναι η κατάληψη της Κρήτης από τους Γερμανούς και Ιταλούς, μετά από μια επική αντίσταση.

Η μάχη για τη κατάληψη της Κρήτης κράτησε από τις 20 ως τις 29 του Μάη 1941. Στις 20-28 Μαΐου του 1941 έγινε η απόβαση των Γερμανών στο νησί, καθώς και η ταυτόχρονη ρίψη των αλεξιπτωτιστών. Οι Κρητικοί με τους συμμάχους: Βρετανούς, Νεοζηλανδούς και Αυστραλούς αντιστάθηκαν ηρωικά αλλά ηττήθηκαν. Όμως αυτή ήταν μια πύρρειος νίκη για τους Γερμανούς, γιατί τους προξένησε μεγάλες απώλειες σε έμψυχο και άψυχο δυναμικό.

Μετά την κατάληψη της Κρήτης στο Νομό Λασιθίου  αποβιβάστηκε  ένα Σύνταγμα Ιταλών και σε λίγες μέρες, έφθασε και η Μεραρχία της Σιένας που απλώθηκε σ' όλο το Νομό, καθώς και στα Δωδεκάνησα. Στην υπόλοιπη Κρήτη απλώθηκαν οι Γερμανοί. Διοικητής των ιταλικών στρατευμάτων του Ν. Λασιθίου και Δωδεκανήσου έγινε ο Ιταλός Στρατηγός Άγγελος Κάρτα και  Διοικητής της υπόλοιπης Κρήτης ο Γερμανός στρατηγός Κράιπε. Ωστόσο μετά τη Μάχη της Κρήτης ταυτοχρόνως αρχίζει και η υψηλόφρονη Εθνική αντίσταση του κρητικού λαού.

ΜΑΧΗ ΚΡΗΤΗΣ

Το πρωί της  ο ξάστερος ανοιξιάτικος ουρανός της Κρήτης μαυρίζει από εκατοντάδες σκουρόχρωμα γερμανικά αεροπλάνα, τα οποία καθώς μουγκρίζουν μοιάζουν με τέρατα της Αποκάλυψης. Η γη σείεται και αμέσως τα πρώτα κύματα των επίλεκτων γερμανικών τμημάτων αρχίζουν να πέφτουν κατά χιλιάδες, από τα αμέτρητα μεταγωγικά αεροπλάνα και ανεμόπτερα.
Η μάχη για την κατάληψη της Κρήτης κράτησε  από τις 20 έως στις 29 του Μάη 1941.  Η γερμανική επίθεση ξεκίνησε με ανελέητο βομβαρδισμό των πόλεων και των χωριών και η  απόβαση των Γερμανών στο νησί έγινε με ρίψη αλεξιπτωτιστών.
Πεδίο μάχης και τα χωριά και οι πόλεις.  Ο άμαχος κρητικός λαός κτυπιέται ανελέητα. Η μάχη διεξάγεται σώμα με σώμα.   Άμυνα παλλαϊκή, χωρίς σχέδιο, χωρίς πρόγραμμα. Ωστόσο οι γέροι, οι γυναίκες και τα παιδιά δημιουργούν έπος!
Οι απώλειες των Γερμανών αλεξιπτωτιστών κατά την πρώτη ημέρα είναι απρόσμενα γι αυτούς μεγάλες. Αυτοί όμως συνεχίζουν απτόητοι τις ρίψεις. Πολλοί σκοτώνονται στον αέρα, αλλά και αυτοί που φτάνουν στο έδαφος αποδεκατίζονται από ένα άοπλο και αδάμαστο λαό, που με την ψυχή γεμάτη Ελλάδα ορμάει με τα μαυρομάνικα, τις τσουγκράνες και τα τσαπιά, πετσοκόβοντας τους σιδερόφρακτους και πάνοπλους εισβολείς.

Οι τσέτες χτυπούσαν τα κεφάλια των παιδιών στα βράχια μέχρι να πεθάνουν

Από το βιβλίο του Χ. Τσιρκινίδη «Η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου», ο θείος του συγγραφέα, Ευριπίδης, διηγείται:

«Με πολλά βάσανα επιτέλους φτάσαμε στην Κερασούντα. Η πόλη ήταν γεμάτη από ρακένδυτους πρόσφυγες που έφυγαν από την τρομοκρατία των Τούρκων της υπαίθρου και συγκεντρώνονταν στις πόλεις. Εκεί, στην Κερασούντα, μας προειδοποίησαν οι συμπατριώτες μας ότι μαζεύουν όλους τους Έλληνες και τους μεν μεγάλους τους κλείνουν στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου για να τους εξορίσουν κάθε φορά που συμπλήρωναν τον αριθμό των 250 ατόμων, τους δε μικρούς τους οδηγούν με μικρά καΐκια σ’ άγνωστα μέρη.
»Στην εκκλησία δεν συμπληρώθηκε ποτέ ο αριθμός 250, γιατί χωρίς φαγητά, χωρίς νερό, μέσα στις ίδιες τους τις ακαθαρσίες, σε λίγες μέρες πέθαιναν οι περισσότεροι. Με τα ίδια μας τα μάτια είδαμε εγώ και ο αδελφός μου να μεταφέρουν τα παιδιά λίγο παραέξω από την Κερασούντα κι εκεί να τα παραδίδουν στους άγριους τσέτες αντάρτες. Αυτοί τα άρπαζαν από τα πόδια και χτυπούσαν τα κεφάλια τους πάνω στα μεγάλα βράχια της ακτής, μέχρι να πεθάνουν...»
 .pontos-news.gr

Ανθρωποι που σκότωσαν τα παιδιά τους είναι αδύνατον να πιαστούν και άρα είναι περιττό να μείνουμε άλλο εδώ...

«Έναν μαύρον ημέραν εκούιξεν εις απες σο σπέλ’: Οι μανάδες ντο έχ’νε μικρά μωρά να εβγαίνε οξιοκά ασο σπέλ’». Μία μάνα διηγείται ότι μια μαύρη μέρα ένας φώναξε όσες είχαν μικρά παιδιά να βγουν έξω από τη σπηλιά… Έτσι ξεκινάει η Ελένη Νυμφοπούλου-Παυλίδου να ντύνει με λόγια μία από τις πιο τραγικές στιγμές της Γενοκτονίας των Ποντίων. Συμπρωταγωνιστής στην αφήγηση ο οπλαρχηγός Ευκλείδης. Ο αδερφός του, Κώστας Κουρτίδης, θα γράψει στο ημερολόγιό του για την νύχτα της 10ης προς 11η Σεπτεμβρίου 1921: «... Πολλά παιδιά τότες, επειδή αι γυναίκες των δεν μπορούσαν να σταματήσουν τας φωνάς των παιδιών τους, και μη θέλοντας να χωρισθούν εξ ημών, τα σκότωσαν και τα άφησαν επί τόπου». Η Σφαγή των παιδιών Τα μεσάνυχτα σταμάτησε το πανδαιμόνιο των πυροβολισμών και οι αντάρτες και τα γυναικόπαιδα αποσύρθηκαν στη θέση Μερτζάν Λιθάρ. 

δειτο το βιντεο μηπως και ξυπνησουν μεσα σας αισθηματα μετανοιας....

Η σφαγή των νηπίων αποτελεί μια από τις συγκλονιστικότερες στιγμές στο δράμα που έζησαν οι Έλληνες της Ανατολής, όταν μητέρες αναγκάστηκαν να θυσιάσουν ότι πολυτιμότερο είχαν στη ζωή τους, τα ίδια τα μικρά τους, για να σωθούν τα μεγαλύτερα παιδιά και οι οικογένειες τους. Ανάλογες μαρτυρίες υπάρχουν κι από άλλες περιοχές και με μεγαλύτερα παιδιά όπου η επιλογή του θανάτου από το να πέσουν στα χέρια των Τούρκων-ειδικά τα μικρά κορίτσια όπου πολλαπλώς βιαζόταν πριν ξεψυχήσουν- γινόταν δύσβατος μονόδρομος που έπρεπε οι δόλιες οι μάνες να τον περάσουν ολομόναχες αλλά και να τον πληρώσουν με αβάσταχτο πένθος για την υπόλοιπη ζωή τους.

Αντών Τσαούς Eθνικιστκές Ανταρτικές Ομαδες

Αντών Τσαούς 

Eθνικιστκές Ανταρτικές Ομαδες

Ο Αντών Τσαούς όπως είναι γνωστότερος ο Αντώνης Φωστερίδης (1912-1979) ήταν Πόντιος αντικομμουνιστής οπλαρχηγός των Εθνικιστικών Ανταρτικών Ομάδων και πολέμιος του ΕΛΑΣ, κατά τη διάρκεια της Κατοχής της Ελλάδας στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
.Νεανικά χρόνια

Γεννήθηκε στο χωριό Ερουκλί στη Μπάφρα του Πόντου και ήταν αγροφύλακας στις Κρηνίδες Καβάλας. Ο πατέρας του, Κυριάκος, το διάστημα 1918-1922 ήταν αντάρτης στον Πόντο. Το παρωνύμιο Τσαούς το απέκτησε στον στρατό όπου υπηρέτησε ως λοχίας.
Κατοχή
Μετά τη Γερμανική εισβολή στην Ελλάδα το 1941, η Ανατολική Μακεδονία και η Δυτική Θράκη βρίσκονταν στη βουλγαρική ζώνη ελέγχου. Ο Αντών Τσαούς, καταδιωκόμενος από τις βουλγαρικές αρχές για το φόνο της γυναίκας του[2], ανέβηκε στο βουνό το φθινόπωρο του 1942 και σύντομα αναγνωρίστηκε ως αρχηγός ολιγομελούς ομάδας (15-17 ανδρών), αποτελούμενης από συγχωριανούς του. Η επιβίωσή της εξαρτώταν από τα χωριά της περιοχής των Κρηνίδων. Δεν υπάρχουν πληροφορίες για αντιστασιακή δράση αυτής της ομάδας εντός του 1943. Με συναντήσεις με άλλους εθνικιστές οπλαρχηγούς πέτυχε τον Οκτώβριο του 1943 συμφωνία για κοινή δράση με άλλες μικρές ανεξάρτητες ομάδες ώστε να αντέξουν την πίεση του ΕΛΑΣ, διατηρώντας την ανεξαρτησία τους υπό την αρχηγία του.
Συγκρούσεις με τον ΕΛΑΣ
Η στάση των εθνικιστών απέναντι στον ΕΛΑΣ καθορίστηκε όταν στις 16 Δεκεμβρίου 1943 ανεξάρτητες αντάρτικες δυνάμεις υπό τον Θεόδωρο Τσακιρίδη στο Παγγαίο δέχτηκαν επίθεση από τον ΕΛΑΣ και αναγκάστηκαν να καταφύγουν προς το Τσαλ Νταγ.


Μεταξύ της ένταξης όλων των ομάδων στον ΕΛΑΣ και της σύγκρουσης, ο Αντών Τσαούς επέλεξε τη δεύτερη, εκτιμώντας και ότι θα είχε την προτίμηση των Συμμάχων και της εξόριστης ελληνικής κυβέρνησης. Αρχικά, εξόντωσε με παρελκυστική τακτική σε ενέδρα μικρή δύναμη του ΕΛΑΣ στη Λεκάνη Καβάλας την 1η Ιανουαρίου 1944, προτού αυτή να ενισχυθεί περισσότερο. Στη συνέχεια, στις 5 Ιανουαρίου, ισχυρές εθνικιστικές ομάδες κύκλωσαν το αρχηγείο του ΕΛΑΣ στο Μποζ Νταγ, σκότωσαν περίπου 4 με 10 ΕΛΑΣίτες και απέσπασαν τον Βρετανό σύνδεσμο, Μίλλερ.
Ο ταγματάρχης Μίλερ (Γκάι Μίκλεθουεϊτ) διαπίστωσε ότι οι απαγωγείς του ήταν πρόθυμοι να υπακούν στις εντολές της εξόριστης κυβέρνησης και του συμμαχικού στρατηγείου και αποφάσισε την ενίσχυσή τους με πολεμικό υλικό, τρόφιμα και χρήμα. Ο Φωστερίδης, ο οποίος μέχρι τα μέσα Δεκεμβρίου του 1943 είχε υπό τις διαταγές του μόνο ένα μικρό απόσπασμα είκοσι περίπου ανταρτών, αναγνωρίστηκε ως γενικός αρχηγός των Εθνικιστικών Ανταρτικών Ομάδων και άπό τον Φεβρουάριο του 1944 πέρασε σε εντονη δράση εναντίον των Βουλγάρων και του ΕΛΑΣ. Τον Μάιο του 1944 η δύναμη των εθνικιστών ανταρτών στο Τσαλ Νταγ έφτασε τους 250 άνδρες.

Στα τέλη Μαΐου οι δυνάμεις μετακινήθηκαν προκειμένου να γίνεται κοινή ενίσχυση των Βούλγαρων παρτιζάνων αλλά βουλγαρικές εκκαθαριστικές επιχειρήσεις ακύρωσαν την προσπάθεια αναγκάζοντας τις Εθνικιστικές Ανταρτικές Ομάδες να μεταφερθούν στα τέλη Ιουνίου στο Καρά Ντερέ. Τον Σεπτέμβριο του 1944 ο ΕΛΑΣ απελευθέρωνε τις πόλεις σε συμφωνία με τις Βουλγαρικές δυνάμεις, αφού η Βουλγαρία είχε περάσει στο πλευρό των Συμμάχων. Στη Δράμα, όπου ο στρατηγός Σιράκοφ ήταν επιφυλακτικός με την πολιτειακή αλλαγή στη Βουλγαρία δεν είχε παραδώσει ακόμη την πόλη. Ο Αντών Τσαούς με τον Βρετανό σύνδεσμο επιχείρησαν να αποκλείσουν τον ΕΛΑΣ από τη Δράμα ερχόμενοι σε συμφωνία με τον Σιράκοφ ενώ άλλα μέλη των ΕΑΟ πήγαν με τον Μίλλερ για τον ίδιο λόγο στην Σόφια. Ο Σιράκοφ τελικά δεν τήρησε κάποια συμφωνία με τους εθνικιστές κατόπιν της πολιτειακής αλλαγής στη Βουλγαρία αλλά και της εξέγερσης αντιφασιστών Βουλγάρων στρατιωτών στο 2ο Σώμα στρατού που έλεγχε. Ενωμένες δυνάμεις ΕΛΑΣιτών και του πλέον συμμαχικού βουλγαρικού στρατού κινήθηκαν εναντίον των ομάδων Φωστερίδη επικρατώντας μέχρι και την 11η Οκτωβρίου, όταν λόγω διεθνών και Ελληνικών πιέσεων ξεκίνησε η αποχώρηση των βουλγαρικών στρατευμάτων από το ελληνικό έδαφος.
Δεκεμβριανά
Οι εχθροπραξίες επαναλήφθηκαν την 1η Δεκεμβρίου 1944 όταν δυνάμεις του ΕΛΑΣ με το πρόσχημα της συμφωνίας Σιράκοφ - Φωστερίδη επιτέθηκαν κατά των θέσεων των ΕΑΟ καταφέρνοντας να τις εκτοπίσουν γρήγορα στους ορεινούς όγκους της Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης.
Τον ίδιο Δεκέμβριο ο Φωστερίδης βρισκόταν στην Αθήνα για επαφές με την ελληνική κυβέρνηση και στα Δεκεμβριανά πολέμησε στο στρατόπεδο της Χωροφυλακής στο Μακρυγιάννη. Στον Εμφύλιο Πόλεμο ήταν επικεφαλής δικής του ομάδας, αρχικά στη Θράκη και το 1947 στην Ανατολική Μακεδονία. Τον Αύγουστο το 1948 του απονεμήθηκε ο βαθμός του αντισυνταγματάρχη πυροβολικού και ορίστηκε διοικητής του "Τάγματος Φωστερίδη" στο οποίο στρατεύτηκαν πολλά μέλη των πρώην ανταρτικών ομάδων του.

Εύρεση Τιμίου Λειψάνου Οσίου Νείλου του Μυροβλήτη: 7 Μαΐου

Ο Όσιος Νείλος καταγόταν (σύμφωνα με την Ακολουθία του που εκδόθηκε το 1847 μ.Χ.) από τον Άγιο Πέτρο Κυνουρίας και έζησε κατά το πρώτο ήμισυ του 17ου αιώνα μ.Χ.

Από νεαρή ηλικία παρελήφθη από τον θείο του, ιερομόναχο Μακάριο, στην εκεί ιερά μονή Κοιμήσεως της Θεοτόκου, την καλουμένη του Μαλεβή, όπου και αφού εκπαιδεύθηκε με θεοσέβεια, χειροτονήθηκε διάκονος.

Ποθώντας όμως και οι δύο ακόμη πιο ασκητικό βίο, μετέβησαν στο Άγιον Όρος, όπου, αφού για λίγο χρόνο ασκήτεψαν στο σπήλαιο που είχε ασκητέψει ο Όσιος Πέτρος ο Αθωνίτης (τιμάται 12 Ιουνίου), στη συνέχεια μετέβησαν σε έρημη έκταση κοντά στη Λαύρα του Οσίου Αθανασίου, έκτισαν ναό τιμώμενο στο όνομα της Υπαπαντής και παρέμειναν εκεί ασκητεύοντας με αυστηρότητα.

Αργότερα ο Όσιος Νείλος, για μεγαλύτερη άσκηση, κατέφυγε σε σπήλαιο που βρισκόταν σε πολύ απόκρημνο βράχο, όπου, αφού ανήγειρε μικρό ναό, παρέμεινε ασκούμενος και νυχθημερόν προσευχόμενος καθ’ όλο τον υπόλοιπο βίο αυτού. Ο Όσιος Νείλος κοιμήθηκε με ειρήνη στις 12 Νοεμβρίου του 1651 μ.Χ. και ενταφιάσθηκε πλησίον του σπηλαίου του. Μετά την οσία ταφή του, μύρο ευώδες ανέβλυσε από τον τάφο του, που παρείχε την ίαση σε όσους ασθενείς προσέφευγαν εκεί με πίστη.

Αργότερα, λόγω εδαφικών μεταβολών, ο τάφος του Οσίου εξαφανίσθηκε και παρέμεινε άγνωστος για πολλά χρόνια. Το 1815 μ.Χ., ο Όσιος Νείλος παρουσιάσθηκε σε κάποιον μοναχό, που ονομαζόταν Αιχμάλωτος και αφού του προείπε πολλά μέλλοντα, στην συνέχεια τον πρόσταξε να καταστήσει βατή τον οδό προς το σπήλαιό του, για να μεταβαίνουν οι μοναχοί να προσκυνούν και να λειτουργούν το ναό που είχε ιδρύσει.

Αμέσως ο μοναχός Αιχμάλωτος ανακοίνωσε στους υπόλοιπους πατέρες όσα προστάχθηκαν από τον Όσιο, αυτοί δε έσπευσαν με προθυμία όχι μόνο να διανοίξουν την οδό, αλλά και να οικοδομήσουν νέο ναό προς τιμήν του Οσίου. Κατά την εκσκαφή των θεμελίων του ναού, ανευρέθη ο τάφος του και τα σεπτά λείψανά του, τα οποία ανέδιδαν άρρητη ευωδία.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ὡς ἄνθη πανεύοσμα, τῆς αἰδίου ζωῆς, τὰ θεία σου λείψανα, ἐκ τῶν ταμείων τῆς γῆς, ἠμὶν ἀνεφάνησαν. Ὅθεν μνείαν τελοῦντες, τῆς εὑρέσεως τούτων, μέλπομεν Πάτερ Νεῖλε, τὴν δοθείσαν σοι χάριν, δι’ ἧς πάσι προστάτης, εὑρίσκῃ θερμότατος.

Β΄ ΕΜΦΑΝΙΣΙΣ ΣΗΜΕΙΟΥ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ (7 Μαΐου)

Aνάμνηση τοῦ ἐν τῷ οὐρανῷ φανέντος 

σημείoυ τοῦ

Τιμίου Σταυροῦ
ἐπὶ Κωνσταντίου.

Ἡ ἐμφάνιση αὐτὴ τοῦ Τιμίου Σταυροῦ εἶναι ἡ δεύτερη καὶ ἔγινε στὰ 

Ἱεροσόλυμα τὸ 346 μ.Χ., ἐπὶ αὐτοκράτορα Κωνσταντίου (337-361 μ.Χ.) 

καὶ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων τοῦ Ἁγίου Κυρίλλου (τιμᾶται 18 Μαρτίου).

 Τὴν τρίτη ὥρα τῆς 7ης Μαΐου τοῦ 346 μ.Χ., κατὰ μία τῶν ἡμερῶν τῆς

 Πεντηκοστῆς, φάνηκε Τίμιος καὶ Ζωοποιὸς Σταυρὸς ἄνωθεν τοῦ Γολγοθά,

 σχηματισμένος ἀπὸ ὑπερφυσικὸ φῶς καὶ ἐκτεινόμενος πρὸς τὸ ὄρος τῶν

 Ἐλαιῶν.

Τὸ ὅραμα τοῦτο προκάλεσε μεγάλη συγκίνηση σὲ ὁλόκληρη τὴν Ἱερουσαλήμ

, ὅλοι δὲ οἱ κάτοικοι τῆς πόλεως πρὸ τοῦ ὑπερφυοὺς τούτου θεάματος 

κατελήφθησαν ἀπὸ ἔκσταση. Ἐπωφελούμενος τῆς περιστάσεως ὁ 

Πατριάρχης Κύριλλος, περιστοιχούμενος ἀπὸ τὸν ἱερὸ κλῆρο, συγκάλεσε

 τὸ πλῆθος τῶν παρισταμένων Χριστιανῶν στὸ ναὸ καὶ δοξολόγησαν τὸν 

Θεό.
Ἡ πρώτη ἐμφάνιση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἔγινε στὶς 27 Ὀκτωβρίου τοῦ 312 

μ.Χ. πρὸς τὸν Μέγα Κωνσταντῖνο, μὲ τὸ νικητήριο ἔμβλημα «ἐν τούτῳ νίκα»

, τὴν παραμονὴ τῆς μάχης ἐναντίον τοῦ Μαξεντίου.

Περὶ τοῦ σημείου τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ποὺ φανερώθηκε ὑπεράνω τοῦ 

Γολγοθὰ μαρτυροῦν, πλὴν τοῦ Ἁγίου Κυρίλλου καὶ ὁ Ἅγιος Ἀμβρόσιος

 (397 μ.Χ.), τὸ Πασχάλιον Χρονικὸν καὶ ἄλλοι Βυζαντινοὶ χρονογράφοι.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’.

Τοῦ Σταυροῦ σου ὁ τύπος, νῦν ὑπὲρ ἥλιον ἔλαμψεν, 

ὅνπερ ἐξ ὄρους ἁγίου,

  τόπω Κρανίου ἐφήπλωσας, καὶ τὴν ἐν αὐτῷ Σῶτερ ἰσχὺν 

ἐτράνωσας, διὰ τούτου κρατύνας, καὶ τοὺς πιστοὺς βασιλεῖς ἠμῶν οὖς καὶ περίσῳζε διὰ 

παντὸς ἐν εἰρήνῃ, πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου Χριστὲ ὁ Θεός, καὶ σῶσον ἠμᾶς.

Γιατί ονομάστηκε Αγία Σοφία η του Χριστού Μεγάλη Εκκλησία;

Κωνσταντινούπολη ,
την εποχή που η Αγιά Σοφιά χτιζότανε και ο Μέγας Ιουστινιανός δεν είχε αποφασίσει ακόμα πως θα την ονομάσει.

Ο πρωτομάστορας Ιγνάτιος, καθώς κατέβηκε, άφησε το γιο του, παιδί 14 ετών, να ‘χει τον νου του στα εργαλεία που άφησαν οι μάστορες. Όπως λοιπόν καθόταν το παιδί και φύλαγε, ξάφνου του φανερώθηκε κάποιος λευκοντυμένος.

Έμοιαζε σαν να ήταν ένας ευνούχος σταλμένος από το παλάτι και τον ρώτησε:

– «Για ποιο λόγο σταμάτησαν οι εργάτες και δεν τελειώνουν γρήγορα το έργο του Θεού, αλλά το ‘ριξαν στο φαγητό;»

Και το παιδί τού απάντησε:

– «Κύριέ μου, θα γυρίσουν σύντομα».

Και κείνος πάλι του είπε:

– «Τρέχα γρήγορα να τους φωνάξεις».

Μα το παιδί φοβότανε ν’ αφήσει τη θέση του μήπως και χαθεί κανένα εργαλείο. Τότε ο ξένος, που ήταν Άγγελος, του είπε παίρνοντας όρκο:

– «Πήγαινε, φώναξέ τους. Κι εγώ δεν θα φύγω από εδώ ώσπου να γυρίσεις, μα την Αγία Σοφία, τον Λόγο του Θεού, που τώρα κτίζεται».

Σαν άκουσε τον όρκο του Αγγέλου το παιδί, πήγε στα γρήγορα και βρήκε τον πατέρα του τον Ιγνάτιο.

Του λέει για τον ασπροντυμένο. Και αυτός οδηγεί το παιδί στον Αυτοκράτορα, που έτρωγε εκεί κοντά στο Βαπτιστήριο.

Μόλις άκουσε ο Ιουστινιανός αυτά που είπε το παιδί, το καλεί κοντά του και του δείχνει όλους τους ευνούχους. Και όταν εκείνο κανένα δεν αναγνώρισε να μοιάζει του λευκοφορεμένου, κατάλαβε πως ήταν Άγγελος Κυρίου.

Εκείνο που του έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν ο όρκος, όπως τον άκουσε από το παιδί και ακόμη πως ήταν λευκοντυμένος και έβγαζαν φωτιά τα μάγουλα, και η θωριά του ήταν αλλιώτικη.

Χάρηκε πολύ ο Ιουστινιανός και δόξασε τον Θεό, που έδειξε την ευδοκία Του για το έργο. Από τότε κάλεσε την εκκλησία Αγία Σοφία, λύνοντας έτσι την απορία του, τι όνομα να της δώσει.

Ακόμη κάλεσε πολλούς οσίους κι ενάρετους ανθρώπους, που τον συμβούλεψαν να μη γυρίσει το παιδί στην εκκλησία, γιατί αν γύριζε, ο φύλακας Άγγελος θα έφευγε από τον τόπο.

Όπως του είπαν, έτσι κι έκανε. Γιόμισε με πλούτη το παιδί και το έστειλε να ζήσει στα νησιά της Προποντίδας. Και ο άγγελος έμεινε να φυλάγει την εκκλησία ως τα σήμερα, όπως είχε ορκισθεί.

Χρονικό Γεωργίου Κωδινού

 

ΚΟΤΖΑ-ΑΝΑΣΤΑΣ Eθνικιστκές Ανταρτικές Ομαδες

Πόντιος Κολοκοτρώνης χαρακτηρίζεται και ο 25χρονος Κοτζά Αναστάς ( Αναστάσιος Παπαδόπουλος ), ο οποίος κα
τόρθωσε ύστερα από σκληρές μάχες 95 ημερών το φθινόπωρο του 1921 να εξοντώσει 700 Τούρκους στρατιώτες, αποκρούοντας τις λυσσασμένες επιθέσεις του Τούρκου στρατηγού Λιβά πασά, που ήταν επικεφαλής μιας μεραρχίας τακτικού στρατού, σε μέτωπο εκτάσεως 28 χιλιομέτρων επάνω στο βουνό Top Tsam, με απώλειες 18 μόνο αντάρτες νεκρούς.

Προς τα τέλη του 1921 και αρχές του 1922 (22-2-22) το χωριό Δαζλή θα γίνει επίκεντρο τρομερών συγκρούσεων μεταξύ των ανταρτών και του τακτικού τουρκικού στρατού, υπό την αρχηγία του στρατηγού Τζεμάλ Τζεβήτ, ο οποίος, με 16.000 άνδρες, ορκίστηκε να εξαφανίσει τους αντάρτες. Έπειτα από αλλεπάλληλες συγκρούσεις, που κράτησαν ως τις αρχές του 1922, οι Τούρκοι υποχώρησαν προς την Ερπαά, αφού στο πεδίο της μάχης έπεσε νεκρός και ο ίδιος ο στρατηγός Τζεμάλ Τσεβήτ, με αποτέλεσμα να σταλεί από τον Μουσταφά Κεμάλ και πάλι ο ίδιος ο Λιβά πασάς εναντίον των ανταρτών. Όμως παρά τις συντονισμένες προσπάθειες του Λιβά πασά να περικυκλώσει τους αντάρτες, δεν τα κατάφερε, διότι οι αντάρτες, με συνδυασμένες ενέδρες, υπό την αρχηγία του Κοτζά Αναστάς και του Ιστύλ αγά, όχι μόνο ξέφευγαν, αλλά και αποδεκάτιζαν τις δυνάμεις του.

Μαρτυρίες Γενοκτονίας: Βιασμοί γυναικών, ξυλοδαρμοί, δολοφονίες...

Η Γενοκτονία των Ποντίων σε πίνακα της Ανδριάνας Καραμήτρου

Αναφέρονται ειδεχθέστατα περιστατικά κακουργημάτων και δολοφονιών, τα οποία διαπράττονταν κατά των Ελλήνων, άλλοτε ατομικά και άλλοτε ομαδικά. Σ’ αυτά πρέπει να προσθέσει κανείς και τους ξυλοδαρμούς, τις πάμπολλες φυλακίσεις των Ελλήνων και τις
καθημερινές ατιμώσεις των γυναικών και των νεαρών κοριτσιών. Κατά τον Α.Ι. Γαβριηλίδη:
«[…] 600 περίπου γυναικόπαιδα αιχμάλωτοι οδηγούνται εις το μίαν περίπου ώραν απέχον Τουρκικόν χωρίον Τσασχούρ, όπου οι μεν γέροντες και άοπλοι άνδρες κατακρεουργούνται θηριωδέστατα εις την πλατείαν του χωρίου, αι δε παρθένοι κόραι και γυναίκες ατιμάζονται. Εκείθεν οδηγούνται εις το Ινοζού, παρά τας όχθας του Άλυος, και κάτωθεν του Καπού-Καγιά και εσωκλείονται εις το χάνι του Κιολέογλου Λεφτέρ όπου φθάνει ο περιβόητος Σουπέ Ρεϊζή της Πάφρας Μεμέτ Αλής, προς τον οποίον γυναίκες τινές ετόλμησαν να διατυπώσουν παράπονα δια τας κακουχίας και ατιμώσεις τας οποίας έπαθον εκ μέρους των χωροφυλάκων και του στρατού.
»Επόμενον ήτο ν’ αποπεμφθούν σκαιότατα παρ’ αυτού, οπότε οι βιασταί των δυστυχών εκείνων γυναικοπαίδων ενθαρρυνθέντες περισσότερον εθεώρησαν επιτετραμμένον πλέον εις αυτούς πάσαν βίαν και παν όργιον, ασυστόλως και δημοσία…

»Οι μαζικοί εκτοπισμοί και αι αθρόες απελάσεις ήταν το κατεξοχήν εξοντωτικόν μέτρον των τουρκικών αρχών εναντίον των Ελλήνων.

»Το μαρτύριον των μαζικώς εκτοπιζομένων πληθυσμών εικονίζεται σε επίσημες προξενικές εκθέσεις του 1916-1917. Η εφαρμογή αυτού του μέτρου αποφασίστηκε τον Ιούνιο του 1915 και άρχισε από την χερσόνησον της Καλλίπολης και τα παράλια του Ελλήσποντου, για να επεκταθεί στα νησιά της Προποντίδος, σ’ όλην την Μικράν Ασίαν και τον Πόντον».

• Πηγή: Πόντος – Ιστορία και Πολιτισμός, τόμ. Α΄, εκδ. Μαλλιάρης - Παιδεία, Θεσσαλονίκη 2007, σ. 495-496.

Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου. Η συγκάλυψη του εγκλήματος μέχρι σήμερα

Μετά τη συνθήκη της Λωζάννης, το 1923, εξαπολύθηκε προπαγάνδα συγκάλυψης του εγκλήματος και επιχειρήθηκε οεξωραϊσμός της Τουρκίας, τόσο εντός της χώρας από την κεμαλική κάστα εξουσίας όσο και από τις δυτικές δυνάμεις. Οι τουρκικές κυβερνήσεις καθόρισαν αυστηρά μια πολιτική υποβάθμισης των εθνικών εκκαθαρίσεων οι οποίες είχαν πραγματοποιηθεί λίγα μόλις χρόνια νωρίτερα. 

Στην προσπάθεια αυτή οι Τούρκοι βρήκαν την ανέλπιστη συμπαράσταση της Δύσης, η οποία προέταξε τη διείσδυση των κεφαλαίων της και την ακεραιότητα της Τουρκίας έναντι της κομμουνιστικής ΕΣΣΔ. Όμοια συμπεριφέρθηκαν και οι Αμερικανοί. Το State Department προσπάθησε να εμποδίσει την έκδοση βιβλίων και την παραγωγή ταινιών για τις σφαγές που προκάλεσαν οι Τούρκοι.

Μεταξύ των βιβλίων αυτών ήταν το βιβλίο «Η Κατάρα της Ασίας»("The Blight of Asia" / "Η Μάστιγα της Ασίας"), του τότε Αμερικανού προξένου στη Σμύρνη Τζώρτζ Χόρτον, ένα τεκμήριο για τα εγκλήματα του κεμαλικού στρατού.

Οι Αρμένιοι, σε αντίθεση με την ελληνική ολιγωρία, άρχισαν με συντονισμένες και επίμονες προσπάθειες τη διαδικασία ανάδειξης και αναγνώρισης της γενοκτονίας την οποία υπέστησαν. Πολύ αργότερα οι Έλληνες πρόσφυγες, χωρίς τη συμπαράσταση του ελληνικού κράτους, άρχισαν να προβάλλουν διεθνώς τη δική τους γενοκτονία, η οποία πραγματοποιήθηκε στον Πόντο και στην Ιωνία. Στη δεκαετία του 1980 οργανώθηκε με καθυστέρηση δεκαετιών συλλογική προσπάθεια για τη διατήρηση της ιστορικής μνήμης και την αναγνώριση του τουρκικού εγκλήματος, εντός Ελλάδας, αλλά και διεθνώς. Οδηγηθήκαμε έτσι στην επίσημη ανακήρυξη από τη Βουλή των Ελλήνων δύο σημαντικών ημερομηνιών ως «Ημερών Εθνικής Μνήμης»: τη 19η Μαΐου, ως ημέρα αφιερωμένη στη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου και τη 14η Σεπτεμβρίου, ως ημέρα αφιερωμένη στη Μικρασιατική Καταστροφή.