Πράσινες ἐνορίες λοιπόν, πράσινα μοναστήρια καί...πράσινα ἄλογα! Του Νεκτάριου Δαπεργολα.

Πράσινες ἐνορίες λοιπόν, πράσινα μοναστήρια καί...πράσινα ἄλογα! Κι ἂς εἶναι βεβαίως «πράσσειν ἄλογα» ἡ σωστὴ γραφὴ. Ἐδῶ ταιριάζει ἐξίσου καὶ ἡ λάθος. Ἡ παρεφθαρμένη.

Καὶ πὼς ἀλλιῶς νὰ σχολιάσεις δηλαδὴ τὴν πρόσφατη ἱερατικὴ σύναξη ποὺ συγκάλεσε ὁ μητροπολίτης Δημητριάδος μέσα στὸν κατεστραμμένο καὶ πολλαπλῶς δοκιμαζόμενο Βόλο καὶ στὴν ὁποία σύναξη τὸ βασικὸ θέμα ἦταν ἡ...οικολογία; Ὅπως διαβάζουμε στὸ ρεπορτὰζ (ὁλόκληρο μπορεῖτε νὰ τὸ δεῖτε στὸ πρῶτο σχόλιο), προηγήθηκε Ἁγιασμός, ἀκολούθησε ὁμιλία κάποιου ἀρχιμανδρίτη καὶ προϊσταμένου τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Εὐαγγελίστριας Νέας Ἰωνίας σχετικὰ μὲ τὶς οἰκολογικὲς πρωτοβουλίες τῆς ἐνορίας του, τῆς γνωστῆς καὶ ὡς «Πράσινης Ἐνορίας», γιὰ νὰ ἀκολουθήσει στὴ συνέχεια καὶ νέα...πράσινη εἰσήγηση ἀπὸ ἡγουμένη τοπικοῦ μοναστηριοῦ (καί ἄντε ἄς μην σχολιάσουμε τώρα τί δουλειά εἶχε μία μοναχή σέ ἱερατική σύναξη), ἡ ὁποία «ἀναφέρθηκε ἐν συντομίᾳ στὴν ἱστορία τῆς Μονῆς, στὴν πρόοδό της, στὸν πολυεθνικὸ χαρακτῆρα της, ἀλλὰ καὶ στὴν συστηματικὴ ἐνασχόλησή της μὲ τὴν οἰκολογία καὶ τὴν προστασία τοῦ περιβάλλοντος»!

Μέσα στὴν εἰσήγηση ποὺ εἶχε τίτλο «Ἐκκλησία καὶ οἰκολογικὸ πρόβλημα», ἡ ἐν λόγῳ εἶπε ἀπίστευτα πράγματα, ἀπολύτως ἐνδεικτικὰ τοῦ πλανεμένου κατήφορου στὸν ὁποῖο κουτρουβαλάμε. Χαρακτηριστικὰ ἀναφέρω τὸ ὅτι «καθῆκον τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Κλήρου ἰδιαίτερα, εἶναι ἡ ἐνασχόληση μὲ τὴν οἰκολογικὴ κρίση. Εἶναι ἐπιτακτικὴ ἀνάγκη καὶ ὑποχρέωση νὰ διδαχθεῖ καὶ νὰ κατανοήσει κάθε πιστός, τὸν σκοπὸ καὶ τὸ νόημα τῆς ὕπαρξής του... νὰ δεῖ στὴν ἐπιστήμη καὶ στὴν τεχνολογία τὴν «κατ' εἰκόνα» γνώση ποὺ τοῦ δόθηκε ἀπὸ τὸ Θεὸ καὶ νὰ καταλάβει πόση ἀξία καὶ ὑποχρέωση ἔχει ἡ ὀρθὴ χρήση της, μέσα ἀπὸ τὴν ἐσχατολογικὴ ἐλπίδα, ποὺ τοῦ καθορίζει ἡ πορεία πρὸς τὸ «καθ' ὁμοίωσιν»)! Ἐξῆρε φυσικὰ (ἀλίμονο) τὶς πρωτοβουλίες καὶ ἄοκνες προσπάθειες τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη γιὰ τὴν προστασία τοῦ περιβάλλοντος καὶ μεταξὺ πολλῶν ἄλλων μίλησε βεβαίως καὶ γιὰ τὸ Μοναστήρι της, γιά τὸ ὁποῖο μᾶς εἶπε πώς «εἶναι γνωστὸ ὡς «Πράσινο Μοναστήρι», οἱ Μοναχὲς ὡς «Μοναχὲς τῆς γῆς», ὡς κέντρο διατήρησης παραδοσιακῶν σπόρων, ὡς μοναστήρι μὲ διατροφικὴ αὐτάρκεια, βιολογικὲς καλλιέργειες, βιολογικὴ κτηνοτροφία καὶ τυροκόμιση, ὡς Μοναστήρι πρακτικῆς οἰκολογικῆς συνείδησης, γιὰ φοιτητές, ποὺ θέλουν νὰ ἐκπαιδευτοῦν σὲ θέματα προστασίας τοῦ περιβάλλοντος»!

Αὐτὰ βρῆκε νὰ ἀνακοινώσει καὶ νὰ ζητήσει ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς τῆς μητρόπολής του, ἐγκαινιάζοντας - λέει - τὸ νέο ἱεραποστολικὸ ἔτος, ἕνας ἀρχιερέας ποὺ δὲν ἔχει ἀφήσει οὔτε ἴχνος πλάνης μέσα στὸ ὁποῖο νὰ μὴν βουτηχτεῖ (ἀπὸ τὸν Οἰκουμενισμὸ καὶ τὶς ἀγκαλιὲς μὲ τὴ σχισματικὴ Οὐκρανικὴ ψευτοεκκλησία, μέχρι τὴν πανδημικὴ ἀπάτη, τὸ ἐμβολιαστικὸ ὄνειδος καὶ κάθε ἄλλη νεοταξικὴ ἐπιταγὴ) καὶ ποὺ ἡ ἀποτρόπαιη ψευτοθεολογικὴ Ἀκαδημία τῆς πόλης του εἶναι τὸ κύριο ἄντρο τῆς μεταπατερικῆς καὶ ψευτονεωτερικὴς δυσωδίας. Ἄνθρωποι ποὺ στὸ ὄνομα τῆς πλέον ἀφόρητης καὶ κενῆς ἀγαπολογίας, ἔχουν πετάξει στὰ σκουπίδια δόγματα, ἱεροὺς κανόνες καὶ κάθε ἴχνος ἐκκλησιαστικῆς παράδοσης, σπρώχνοντας μὲ ταχύτητα τοὺς πιστοὺς στὴν ἀγκαλιὰ τῆς Παναίρεσης καὶ τῆς ἀντίχριστης Πανθρησκείας, Καὶ ποὺ συνεχίζουν, λατρεύοντες «τὴν κτίσιν παρὰ τὸν Κτίσαντα», νὰ ἀσχολοῦνται μὲ ὅλα τα νεοεποχίτικα ἀνθυποσκύβαλα, τὴν ὥρα ποὺ ἀποκλειστικὰ «ἑνὸς ἔστι χρεία»: νὰ κηρύξουν μετάνοια πρὸς κάθε κατεύθυνση, ξεκινῶντας πρῶτα-πρῶτα ἀπὸ τοὺς τραγικοὺς ἑαυτούς τους, ὡς προεξάρχοντες στὴν πτώση καὶ τὴν ἀποστασία. Τὴν ὥρα ἀκριβῶς ποὺ οἱ δίσεχτοι καιροὶ ἀπαιτοῦν κλάμα, πνευματικὸ ἀγῶνα καὶ λιωμένα γόνατα, ἀντὶ γιὰ τὰ ἀπόνερα τῆς δαιμονικῆς woke ἀτζέντας. Κι ἀφοῦ μιλᾶμε καὶ γιά...ιεραποστολικό ἔτος, αὐτὸ ὀφείλει νὰ εἶναι τὸ ἀποκλειστικὸ περιεχόμενο τῆς σύγχρονης ἱεραποστολῆς: τό πῶς θὰ ἐπανευαγγελιστεὶ ὁ μπερδεμένος καὶ ἀκατήχητος λαός μας - μὲ τὸ πραγματικὸ ὅμως Εὐαγγέλιο, ποὺ τὸ πέταξαν κάποιοι ἐδῶ καὶ δεκαετίες στὴ χωματερὴ γιὰ νὰ διδάξουν τὸ ψευτοευαγγέλιο τῆς οἰκουμενιστικῆς πλάνης καὶ διαστροφῆς. Ὅλα τὰ λοιπὰ εἶναι ἀστεῖες ὑπεκφυγὲς καὶ σαχλεπίσαχλες πομφόλυγες.

Φαίνεται ὅμως τελικὰ ὅτι μυαλὸ δὲν βάζουνε ἐκεῖ κάτω στὴ Μαγνησία. Οὔτε οἱ πυρκαγιές, οὔτε οἱ πλημμύρες, οὔτε ἡ τραγικὴ πρωτιά τους στὶς ξαφνικίτιδες ἀρκοῦν προφανῶς γιὰ νὰ τοὺς φέρουν εἰς ἑαυτόν. Ἂς ἀναμένουν λοιπὸν καὶ ἀκόμη μεγαλύτερα δεινά. Καὶ δὲν μιλᾶμε φυσικὰ μόνο γιὰ τὸν ἐπί κεφαλῆς, ἀλλὰ καὶ γιὰ τοὺς ὑπόλοιπους, καθὼς γιὰ μία ἀκόμη φορὰ δὲν εἴδαμε κανένα ἱερέα νὰ διαμαρτύρεται καὶ νὰ ἀντιδρᾶ. Ὅπως δὲν ἀντιδρᾶ βεβαίως σχεδὸν κανεὶς καὶ πουθενὰ ἀλλοῦ, ἀπέναντι στὰ ἄλαλα καὶ τὰ μπάλαλα ποὺ κενοτομοῦν (μὲ ἔψιλον) ἀνὰ τὸ πανελλήνιον οἱ λυκοποιμένες τῶν ἐσχάτων χρόνων. Καὶ νά μὴν πεῖ κανεὶς πιὰ γιὰ τοὺς κινδύνους ποὺ ἐγκυμονεῖ ἀκόμη καὶ τὸ νὰ ἀντιμιλήσει ἕνας παπᾶς στὸν ἐπίσκοπό του: τοὺς ξέρουμε καλὰ τοὺς κινδύνους, ὅπως γνωρίζουμε πολύ καλά καὶ ὅλες τὶς ἄλλες διαστάσεις τῆς σύγχρονης ἀσφυκτικῆς χουντοδεσποτοκρατίας. Ἐδῶ ὅμως πλέον βρισκόμαστε στὸ μὴ παρέκει. Καὶ τὸ χρέος τῶν λειτουργῶν τοῦ Θεοῦ εἶναι πρωτίστως ἀπέναντι σὲ Ἐκεῖνον καὶ ὄχι στὸν κάθε κακόδοξο ἐπίσκοπο.

Καὶ βέβαια ἂς μὴν ξεχνοῦν ἅπαντες οἱ κληρικοί μας ὅτι σύντομα ἔρχονται καὶ πολὺ χειρότερα. Ὁ στόχος ὅλων αὐτῶν τῶν ἀντίχριστων εἶναι τὸ κοινὸν Ποτήριον καὶ ἡ ἐπίσημη ὑποταγὴ μας στὴν Παναίρεση. Ὅποιος συνεπῶς φρονεῖ τὰ τοῦ Χριστοῦ (καὶ ὄχι τοῦ Ἀντιχρίστου), ἂς ἀρχίσει νὰ προετοιμάζεται ὄχι γιὰ ἁπλὲς ἀνυπακοές, ἀλλὰ γιὰ τὴν ἀναπόφευκτη πλήρη ρήξη. Μὲ ὅ,τι καὶ ἂν συνεπάγεται προφανῶς αὐτό. Τὸ σίγουρο πάντως εἶναι ὅτι δὲν εἴμαστε πλέον αὐτὴ τὴ στιγμὴ ἁπλῶς λίγο πρὶν τὸν βρωμερὸ βοῦρκο, γιὰ νὰ συνεχίσουμε νὰ λέμε μισόλογα καὶ νὰ ἀναζητοῦμε προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις. Εἴμαστε ἀντιθέτως πολὺ βαθιὰ μέσα στὸν βοῦρκο καὶ γιὰ τὴν ἀκρίβεια λίγο πρὶν τὸν πάτο του. Ὅλα εἶναι πιὰ ἀπολύτως ξεκάθαρα καὶ ὀφθαλμοφανῆ. Οὔτε γιὰ δικαιολογίες ὑφίστανται περιθώρια, οὔτε γιὰ λοιπά...πράσινα ἄλογα. Καὶ ἄλλοθι δὲν ὑπάρχει πλέον γιὰ κανένα...

Νεκτάριος Δαπεργολας