Ἡ ἀληθινή συγχώρησις (Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος)

Τὰ ἑξῆς παραγγέλνει ὁ Θεὸς στοὺς ἀνθρώπους: «κανεὶς ἀπὸ σᾶς ἂς μὴ διατηρεῖ στὴν καρδιά του κακία γιὰ τὸν ἀδελφό του» (Ζαχ. ζ´ 10) καὶ «κανεὶς ἂς μὴν συλλογίζεται τὴν κακία τοῦ ἄλλου» (Ζαχ. η´ 17). Δὲν λέει μόνο, συγχώρεσε τὸ κακὸ τοῦ ἄλλου, ἀλλὰ μὴν τὸ ἔχεις οὔτε στὴ σκέψη σου, μὴ τὸ συλλογίζεσαι, ἄφησε ὅλη τὴν ὀργή, ἐξαφάνισε τὴν πληγή.
Νομίζεις, βεβαίως, ὅτι μὲ τὴν ἐκδικητικότητα τιμωρεῖς ἐκεῖνον ποὺ σὲ ἔβλαψε. Γιατὶ ἐσὺ ὁ ἴδιος σὰν ἄλλο δήμιο ἐγκατέστησες μέσα σου τὸ θυμὸ καὶ καταξεσκίζεις τὰ ἴδια σου τὰ σπλάχνα.Ἔχεις ἀδικηθεῖ πολὺ καὶ στερήθηκες πολλὰ ἐξαιτίας κάποιου, κακολογήθηκες καὶ ζημιώθηκες σὲ πολὺ σοβαρὰ θέματά σου καὶ γι᾿ αὐτὸ θέλεις νὰ δεῖς νὰ τιμωρεῖται ὁ ἀδελφός σου; Καὶ ἐδῶ πάλι εἶναι χρήσιμο νὰ τὸν συγχωρήσεις. Γιατὶ, ἐὰν θελήσεις, ἐσὺ ὁ ἴδιος νὰ ἐκδικηθεῖς καὶ νὰ ἐπιτεθεῖς ἐναντίον του εἴτε μὲ τὰ λόγια σου, εἴτε μὲ κάποια ἐνέργειά σου, ἢ μὲ τὴν κατάρα σου, ὁ Θεὸς ὄχι μόνο δὲν θὰ ἐπέμβει κατ᾿ αὐτοῦ -ἐφόσον ἐσὺ ἀνέλαβες τὴν τιμωρία του- ἀλλὰ ἐπιπλέον θὰ σὲ τιμωρήσει ὡς θεομάχο.
Ἄφησε τὰ πράγματα στὸν Θεό. Αὐτὸς θὰ τὰ τακτοποιήσει πολὺ καλύτερα ἀπ᾿ ὅ,τι ἐσὺ θέλεις. Σὲ σένα ἔδωσε μόνο τὴν ἐντολὴ νὰ προσεύχεσαι γιὰ τὸν ἄνθρωπο ποὺ σὲ λύπησε.
Ἐμάλωσες μὲ κάποιον καὶ κρατᾶς μέσα σου κακία; Μὴν προσέλθεις στὴ Θεία Κοινωνία! Θέλεις νὰ προσέλθεις; Συμφιλιώσου πρῶτα καὶ τότε νὰ ἔλθεις νὰ ἐγγίσεις τὰ Ἄχραντα Μυστήρια! Αὐτὰ δὲν τὰ λέγω ἐγώ, ἀλλὰ ὁ ἴδιος ὁ Κύριος. Αὐτὸς γιὰ νὰ σὲ συμφιλιώσει μὲ τὸν Πατέρα, δὲν ἀρνήθηκε οὔτε νὰ σφαγιασθεῖ, οὔτε τὸ αἷμα Του νὰ χύσει. Καὶ σύ, γιὰ νὰ συμφιλιωθεῖς μὲ τὸν συνάνθρωπό σου, οὔτε μία λέξη δὲν καταδέχεσαι νὰ βγάλεις ἀπὸ τὸ στόμα σου; Καὶ διστάζεις νὰ τρέξεις πρῶτος; Ἄκουσε τί λέει γιὰ ὅσους κρατοῦν τὴ στάση αὐτή: «Ἂν προσφέρεις τὸ δῶρο σου στὸ θυσιαστήριο καὶ ἐκεῖ θυμηθεῖς ὅτι ὁ ἀδελφός σου ἔχει κάτι ἐναντίον σου, πήγαινε πρῶτα νὰ συμφιλιωθεῖς μὲ τὸν ἀδελφό σου» (Ματθ. ε´ 23-24).

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, ΠΕΡΙ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ.

Πρώτα-πρώτα, λοιπόν, ομολογούμε και κηρύττουμε και αποδεχόμαστε τα δώδεκα άρθρα πού Βρίσκονται στο κοινό Σύμβολο της Πίστεως, δηλαδή αυ
τά πού περιέχονται στο «Πιστεύω εις ένα Θεόν», τα οποία καθημερινά τα διαβάζουμε και ό καθένας μόνος του και από κοινού, και στα κελλιά μας και στις άγιες εκκλησίες του Θεού, στις όποιες θα τύχει να παρευρεθούμε. Διότι ακούμε τον θείο Χρυσόστομο να λέγει: «Είναι δόγματα πού κατέβηκαν από τον Ουρανό οι φρικτοί κανόνες πού βρίσκονται στο Σύμβολο» (στην Ομιλία Μ' στην Α' προς Κορινθίους).

Δεύτερο, ομολογούμε και ενστερνιζόμαστε όλα τα αλλά δόγματα, όσα ή Καθολική και Ανατολική Αγία Εκκλησία του Χριστού ομολογεί και κηρύττει. Τόσο αυτά πού αφορούν την υψηλή και Τριαδική θεολογία, δηλαδή τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα, των οποίων ή Θεότητα είναι μία, σύμφωνα με τον Ε' Κανόνα της δευτέρας Οικουμενικής Συνόδου, όσο και αυτά πού έχουν σχέση με την βαθιά και ένσαρκη Οικονομία του Θεού Λόγου. Και για να πω αυτό πού λέει ό Μέγας Βασίλειος: «Πιστεύουμε σύμφωνα με όσα ομολογήσαμε ατό βάπτισμα μας και φρονούμε σύμφωνα με' όσα έχουμε πιστεύσει» (στον Α' Ασκητικό Λόγο).

Τρίτο, ομολογούμε και αποδεχόμαστε με ευσεβές φρόνημα τα επτά θεία και ιερά Μυστήρια της Εκκλησίας, τα οποία είναι: Το άγιο Βάπτισμα, το άγιο Μύρο, ή θεία Ευχαριστία, ή Ιεροσύνη, ό νόμιμος Γάμος, ή Μετάνοια και το Ευχέλαιο. Και αυτά τα τιμούμε και τα σεβόμαστε με κάθε πίστη και ευλάβεια, ως αναγκαιους συντελεστές στη σωτηρία της ψυχής μας• και αποδεχόμαστε την χάρη και τον αγιασμό αυτών των Μυστηρίων, σύμφωνα με το (ιεροτελεστικό) τυπικό πού τηρείται και διαφυλάσσεται στην Ανατολική (Ορθόδοξη) του Χριστού Εκκλησία.

Τέταρτο, κρατάμε τίς αποστολικές παραδόσεις, πού διδαχθήκαμε είτε προφορικά είτε με' Επιστολή των θείων και ιερών Αποστόλων και μένουμε (σταθεροί) σ' αυτά πού μάθαμε και επιβεβαιώσαμε, όπως ό απόστολος Παύλος παραγγέλλει σ' εμάς και σ' όλους τους χριστιανούς και στην Α' προς Κορινθίους Επιστολή και στην Β' προς Θεσσαλονικείς και στην Β' προς Τιμόθεο.

Τι αναφέρει ο δικηγόρος Philipp Kruse μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση για την υγειονομική χούντα του Π Ο Υ.

 

Ο κόσμος τραβά τον δρόμο του...κυρ Φώτης Κόντογλου

Ο κόσμος τραβά τον δρόμο του, και δεν σκοτίζεται από κη­ρύγματα. Κι αν δώσει προσοχή και κανένας στα γραψίματά μας, μπορεί να θυμώσει που χαλάσαμε την ησυχία του...

Και να πει πως είμαστε υποκριτές, ψευτο
γιασμένοι, κουκουβάγιες που βγαίνουνε α­πό τα χαλάσματα του παλιού καιρού. Σήμερα οι άνθρωποι είναι τέ­τοιοι, που μήτε το κήρυγμα του αγίου Κοσμά του Αιτωλού δεν θάκανε τίποτα...

Ναι, ο κόσμος δεν αλλάζει πορεία. Ας μην περιμένουμε πια τίποτα καλύτερο, θα πηγαίνουμε ολοένα στα χειρότερα. Ανήφο­ρος πια δεν υπάρχει. Μοναχά κατήφορος...

Όσοι έχουνε μέσα τους τον φόβο του Θεού, αυτοί οι λίγοι θ’ απομείνουνε, «το μικρόν ποίμνιον» που είπε ο Χριστός.

Κι αν γράφουμε, γι’ αυτούς γράφουμε και για τους ίδιους τους εαυτούς μας που κιντυνεύουμε να αρπα­χτούμε από τα δίχτυα πούναι μπλεγμένοι εκείνοι που θέλουμε να δασκαλέψουνε. Για να καθόμαστε ανύσταχτοι...

Ποτέ δεν μίσησε άνθρωπος τον άνθρωπο τόσο πολύ, όσο στον καιρό μας. Και τον μίσησε στ’ όνομα αυτής της «ελευθερίας», που λέγει πως είναι το πολύτιμο απόχτημα της εποχής μας.

Μισημένες είναι οι ηθικές κουκουβάγιες κι οι χριστιανικές μοιρολογήστρες. Ποτέ ο χριστιανός δεν μισήθηκε όσο σήμερα, ούτε επί Νέ­ρωνα.

Εσείς που θλιβόσαστε και πονάτε γι’ αύτη την κατάσταση, καλά κάνετε να λυπόσαστε, μα μην ονειρευόσαστε πως θάρθουνε καλύτερες μέρες για τον κόσμο...

Ίσως νάρχεται κιόλας ο Αντίχριστος. Τα σημεία και τα τέ­ρατα που προφητεύτηκε πως θα κάνει αρχίσανε να φανερώνουνται. Η επιστήμη βασιλεύει κι η αθεΐα βασιλεύει μαζί της...

Μια βροντερή φωνή ακούγεται από πάνω, μα την ακούνε μόνο εκείνοι, που έχουνε αυτιά για να την ακούσουνε. Και λέγει:

«Να, έρχομαι σαν τον κλέφτη. Καλότυχος εκείνος που ξαγρυπνά και βαστά καθαρά τα φορέματά του. Ο καιρός είναι κοντά. Ο ά­δικος ας αδικήσει ακόμα, κι ο βρωμερός ας βρωμισθεί ακόμα, κι ο δίκαιος ας κάνει δικαιοσύνη ακόμα, κι ο άγιος ας αγιάσει ακόμα. Να, έρχομαι γρήγορα!».

~ κυρ Φώτης Κόντογλου

 

ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ: ΠΕΣ ΜΟΥ, ΤΙ ΛΟΓΟ ΘΑ ΔΩΣΕΙΣ ΣΤΟ ΘΕΟ!

 

Πες μου, τι λόγο θα δώσεις στο Θεό εσύ που ντύνεις τους τοίχους και όχι τους ανθρώπους;

Εσύ που στολίζεις ένα ζώο και αδιαφορείς για τα κουρέλια που φοράει ο συνάνθρωπος σου;

Εσύ που σου σαπίζουν τα φαγητά και δε δίνεις σ’ αυτούς που πεινάνε;

Βλέπεις αυτούς τους τοίχους που καταρρέουν από το χρόνο, και που τα ερείπια τους ξεφυτρώνουν μέσα στην πόλη όπως οι σκόπελοι αναδύονται μέσα από το νερό; Όταν χτίζονταν, οι πλούσιοι νοιάζονταν για τους τοίχους και αδιαφορούσαν για τους φτωχούς.

Πού πήγε λοιπόν η μεγαλοπρέπεια τους;

Πού πήγε κι αυτός που περηφανευόταν γι’ αυτή τη μεγαλοπρέπεια; Βλέπεις πώς γκρεμίζονται και χάνονται σαν τα παλάτια που χτίζουν τα παιδιά στην άμμο για να παίξουν; Κι ο πεθαμένος κλαίει στον Άδη για τη ζωή που χαράμισε σε μάταια πράγματα. Να έχεις ψυχή μεγάλη.

Οι τοίχοι, οι μικροί και οι μεγάλοι, κάνουν την ίδια δουλειά.

Όταν μπω σε σπίτι ανθρώπου κακόγουστου και νεόπλουτου και το δω πνιγμένο στα στολίδια, ξέρω πως ο άνθρωπος αυτός δεν έχει τίποτα πιο πολύτιμο από αυτά που φαίνονται, και πως στολίζει τα άψυχα ενώ αφήνει αστόλιστη την ψυχή του.

Πες μου ποια ανάγκη εξυπηρετούν καλύτερα τα πολυτελή κρεβάτια ή τραπέζια, οι πολυθρόνες και τα αμάξια, ώστε να, μην περνάει το χρήμα στους φτωχούς, που χιλιάδες παρακαλάνε έξω απ’ τις πόρτες με σπαρακτική φωνή;

Και συ αρνείσαι να δώσεις, γιατί λες πως δεν έχεις για όλους αυτούς.

Κι ενώ τα χείλη σου ορκίζονται, το χέρι σου σε προδίδει. Γιατί το χέρι σου σε διαψεύδει, φωνάζοντας χωρίς να μιλά, έτσι καθώς λάμπει πάνω του το δέσιμο του δαχτυλιδιού.

Πόσους μπορεί να σώσει από τα χρέη ένα σου δαχτυλίδι; Πόσα σπίτια που χάνονται θα έκανε να ορθοποδήσουν;

Μία σου ντουλάπα μπορεί να ντύσει πόλη ολόκληρη που τρέμει από το κρύο. Κι εσύ κάθεσαι και διώχνεις το φτωχό αβοήθητο, χωρίς να φοβάσαι το Θεό που θα σε κρίνει.

Δεν έδωσες συμπόνια, δε θα πάρεις συμπόνια. Δεν άνοιξες την πόρτα, θα σε διώξουν από τη Βασιλεία. Δεν έδωσες ψωμί, δε θα πάρεις αιώνια ζωή!

Μ. Βασίλειος

«Μικρή Φιλοκαλία της καρδιάς»

Στήν εξομολόγηση, πολλοί απ'αυτούς λέ­νε: «Είμαι φονιάς»

Αυτοί οι άνθρωποι έρχονται στην πίστη με έργα κι όχι με λόγια. Στήν εξομολόγηση, πολλοί απ'αυτούς λέ­νε: «Είμαι φονιάς. "Ομως ή ποινή πού θα μου επιβληθεί, δέν με φοβίζει. Φοβάμαι την κατάκρι
ση της συνειδήσεως μου πού νιώ­θω...».

Ένας μου είπε: «Πάτερ, θυμάμαι συνεχώς τα λόγια της μά­νας μου: "Γιε μου, να πηγαίνεις στην εκκλησία. Μην άκούς πού σας λένε στο σχολείο ότι δεν υπάρχει ό Θεός. Λένε ψέματα! Κά­ποτε θα καταλάβεις ότι ζει ό Θεός κι ότι πάντα είναι μαζί μας!". Ό ίδιος φυλακισμένος, μου είπε στη συνέχεια: «Πάτερ, εδώ στή φυλακή βρήκα τον Θεό!».'Ολοι τους εκφράζουν την ελπίδα ότι θα τους συγχωρήσει ό Κύριος.
Στήν εξομολόγηση βλέπουμε να γίνονται θαύματα. Κάποιος απ΄αυτούς εγκαταλείφθηκε από συγ­γενείς και φίλους κι έμεινε ολομόναχος. Μου είπε ότι τον αρνή­θηκαν όλοι κι ότι μόνο τον Θεό αισθάνεται κοντά του. Τον ρώ­τησα, τι τον οδήγησε στον Θεό· μου απάντησε:
«Πριν μπω στη φυ­λακή, ήμουν σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως. Εκεί γνωρίσθηκα με πιστούς ανθρώπους. 'Ηξερα, βέβαια, ότι ή παράγραφος 59 προέβλεπε την ποινή της φυλακίσεως, για όποιον πίστευε στο Θεό! Πρώτη φορά στη ζωή μου είδα πιστούς να φυλακίζονται για την πίστη τους. Τους βασάνιζαν γιά ν' αρνηθούν τον Θεό, λέγο­ντας τους ότι αν το κάνουν, θα τους ελευθερώσουν, εξασφαλίζο­ντας τους καλή ζωή. Εκείνοι όμως έμεναν σταθεροί καί αμετα­κίνητοι. Πολλές φορές θυμήθηκα τη μάνα μου πού έβαλε στην καρδιά μου την αγάπη στον Θεό καί στην Εκκλησία Του. Μέ­χρι τώρα, τη μισή ζωή μου την πέρασα στις φυλακές και τα στρα­τόπεδα σαν εγκληματίας. Σ' αυτούς τους χώρους, άρχισα να θυμάμαι έντονα τα λόγια της μάνας μου καί να ψάχνω συνειδη­τά τον Θεό. Τώρα πια, προσεύχομαι αδιάκοπα. Νιώθω, είμαι βέβαιος ότι μ' ακούει ό Θεός. Βλέπω τη βοήθεια Του!».
Ό κρα­τούμενος αυτός ονομάζεται Αλέξανδρος κι είναι τριανταοκτώ ετών. Άπ' αυτά, τα εικοσιέξι χρόνια τα πέρασε σε στρατόπεδα συ­γκεντρώσεως, φυλακές ανηλίκων καί άλλα σωφρονιστικά ιδρύ­ματα. Εξομολογώ στη λαύρα πολλά χρόνια.
"Οσα όμως μου είπε ό Αλέξανδρος, αλλά καί ό τρόπος πού τα είπε, με συνεκλόνισαν. ~ Ηλθαν φορές πού κι εγώ αναρωτήθηκα αν ό Θεός θα συγχω­ρήσει αυτά πού άκουσα. Σ' αυτό το σημείο έδειξα την όλιγοπιστία μου. Εξομολογούσα τον Αλέξανδρο δύο μέρες συνεχώς! Στό τέλος, συλλογίστηκα: Άφοϋ ό Θεός συγχώρησε το ληστή πού το ζήτησε κι αυτόν εδώ θα συγχωρήσει. Του είπα να προσέ­ξει τα λόγια του, να μη φάει τίποτε την παραμονή της Θείας Κοι­νωνίας καί να μη καπνίσει. Το έκανε. Μπορεί αυτοί οι άνθρωποι να μη ξέρουν τίποτα από γράμματα κι επιστήμες, όμως το Νόμο τοϋ Θεού ξέρουν να τον σέβονται· καί μάλιστα, καλύτερα άπ' ο,τι έμείς.

Η μετάνοια είναι εργόχειρο που δεν τελειώνει ποτέ

Οταν ο αββάς Αντώνιος ασκήτευε στην έρημο, έπεσε κάποτε σε ακηδία και σε μεγάλη σύγχυση των λογισμών του και έλεγε
στον Θεό:
“Κύριε, θέλω να σωθώ αλλά δεν μ΄ αφήνουν οι λογισμοί μου. Τι να κάνω με τη θλίψη μου αυτή; Πώς να σωθώ;”
Κάποια φορά λοιπόν βγήκε λίγο προς τα έξω και βλέπει κάποιον σαν τον εαυτό του να κάθεται και να κάνει εργόχειρο. Μετά από λίγο άφηνε το εργόχειρο, σηκωνόταν και προσευχόταν, και ξανά καθόταν και συνέχιζε να πλέκει το σχοινί του. Ύστερα πάλι σηκωνόταν για προσευχή.
Ήταν άγγελος Κυρίου που είχε σταλεί για να διορθώσει τον Αντώνιο και να του δώσει σιγουριά και άκουσε τον άγγελο να του λέει:
“Κάνε κι εσύ το ίδιο και θα σωθείς”.
Και ο Αντώνιος όταν τ” άκουσε, πήρε μεγάλη χαρά και κουράγιο. Και έτσι κάνοντας προχωρούσε στο έργο της σωτηρίας του.
*****
Ζούσε κάποτε στην Αλεξάνδρεια ένας μορφωμένος άνθρωπος που τον έλεγαν Κοσμά. Ήταν αξιοθαύμαστος και πολύ ενάρετος, με ταπεινό φρόνημα, σπλαχνικός, εγκρατής, παρθένος, άνθρωπος της ησυχίας, φιλόξενος, φίλος των φτωχών. Επειδή εγώ του είχα μεγάλη οικειότητα, μια φορά του λέω:
“Κάνε αγάπη, πόσο χρόνο ζεις τη ζωή της ησυχίας; ” Επειδή σώπαινε και δεν μου έδινε κα μια απάντηση, πάλι του λέω: “Για χάρη του Κυρίου πες μου”. Κι εκείνος, αφού για λίγο κρατήθηκε, μου λέει:
“Έχω τριάντα τρία χρόνια”.
Πάλι του λέω: “Κάνε τέλεια την αγάπη, γιατί ξέρεις πολύ καλά ότι για ωφέλεια της ψυχής σε ρωτώ, πες μου: σε τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα της ησυχαστικής σου ζωής, τι κατόρθωσες;”
Εκείνος, αφού αναστέναξε από τα βάθη της καρδιάς, μου λέει: “Ένας άνθρωπος κοσμικός τι μπορεί να κατορθώσει και μάλιστα τη στιγμή που κάθεται στο σπίτι του; ”
Όμως εγώ τον παρακαλούσα: “Για χάρη του Κυρίου πες μου και ωφέλησέ με”. Και επειδή τον πίεσα πολύ, είπε:
“Συγχώρεσέ με, αυτά τα τρία ξέρω ότι κατόρθωσα: να μη γελώ, να μην ορκίζομαι και να μη λέω ψέματα”.

Να μη σας προφθάσει οργισμένους!

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΑΡΕΤΗΣ

Θέλεις να μάθεις τη σημασία της αρετής; Τα εξής παραγγέλλει ο Θεός στους ανθρώπους: «Κανείς από σας ας μη διατηρεί στην καρδιά του κακία για τον αδελφό του» και «κανείς ας μη συλλογίζεται την κακίαν του άλλου».

Βλέπεις; Δεν λέει μόνο, συγχώρεσε το κακό του άλλου, αλλά μην το έχεις ούτε στη σκέψη σου, μη το συλλογίζεσαι, άφησε όλη την οργή, εξαφάνισε την πληγή. Νομίζεις, βεβαίως, ότι με την εκδικητικότητα τιμωρείς εκείνον που σε έβλαψε. Γιατί εσύ ο ίδιος σαν άλλο δήμιο εγκατέστησες μέσα σου το θυμό και καταξεσκίζεις τα ίδια σου τα σπλάχνα.

Έχεις αδικηθεί πολύ και στερήθηκες πολλά εξαιτίας κάποιου, κακολογήθηκες και ζημιώθηκες σε πολλά σοβαρά θέματά σου και γι αυτό θέλεις να δεις να τιμωρείται ο αδελφός σου; Και εδώ πάλι σου είναι χρήσιμο να τον συγχωρήσεις.

Γιατί, εάν θελήσεις, εσύ ο ίδιος να εκδικηθείς και να επιτεθείς εναντίον του είτε με τα λόγια σου, είτε με κάποια ενέργειά σου, η με την κατάρα σου, ο Θεός όχι μόνο δεν θα επέμβει κατ' αυτού -εφόσον εσύ ανέλαβες την τιμωρία του- αλλά επιπλέον θα σε τιμωρήσει ως θεομάχο.

Πνευματικοί λόγοι του ~Αγίου Ισαάκ του Σύρου~

1) Ἂς ἀποφεύγουμε ὅσους μᾶς βλάπτουν ἔστω κι ἂν εἶναι φίλοι,

ἢ γιὰ ὁποιοδήποτε λόγο ἀπαραίτητοι. Σὰν πρότυπα νὰ ἔχουμε αὐτοὺς ποὺ ἀσκοῦν τὴν ἀρετή.

Φίλος ἄμυαλος καὶ ἐπιπόλαιος εἶναι πηγὴ βλάβης, ἐνῷ ἡ συναναστροφὴ μὲ συνετοὺς εἶναι πηγὴ γλυκύτητας. Τσακίζει τὴν καρδιὰ ἡ συντροφιὰ μὲ ἀσύνετους.

Καλύτερα νὰ κατοικήσεις μαζὶ μὲ θηρία, παρὰ μὲ ἀνθρώπους κακότροπους.

Κάθισε μαζὶ μὲ γύπες, παρὰ μὲ πλεονέκτη καὶ ἀχόρταγο.

Γίνε φίλος μὲ φονιά, παρὰ μὲ φιλόνικο.

Κάθισε ἀνάμεσα σὲ λεπρούς, παρὰ ἀνάμεσα σὲ ὑπερήφανους...

2) Γνώριζε ότι χωρίς πειρασμούς ευρίσκεσαι μακριά από το δρόμο του Θεού και ότι δεν περπατάς στα ίχνη των αγίων.

Όταν ζεῖς ἐνάρετα, περίμενε πειρασμούς.

Ὅποιος δὲν πιστεύει στὸ Θεό, φοβεῖται καὶ τὴ σκιὰ του ἀκόμη.

Ὅποιος ἔχει τὸν ἔπαινο τῆς συνειδήσεως, ἔχει τὴν ἐπιθυμία τοῦ θανάτου !.

Οἱ πειρασμοὶ μᾶς χαλιβδώνουν στὴν ἀρετή.

Ἀλλιῶς οἱ ἀρετὲς εἶναι ἀδόκιμες καὶ ψεύτικες.

Οἱ πειρασμοὶ ὁδηγοῦν στὴν ἀπόκτηση τῆς σοφίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ἡ Πίστη στὸ Θεὸ ὁδηγεῖ στὴν περιφρό
νηση τῶν πειρασμῶν.

3) Συνήθιζε πάντοτε νά εὐλογῆς μέ τό στόμα σου καί ὄχι νά καταριέσαι, καί δέν θά κακολογηθῆς ποτέ διότι ἡ κατηγορία γεννᾶ ἄλλη κατηγορία καί ἡ εὐλογία ἄλλη εὐλογία..

~Αγίου Ισαάκ του Σύρου~

 

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ: Εὐαγγέλιον - Λόγος εἰς τόν δαιμονιζόμενον τῶν Γεργεσηνῶν (Ἁγίου Βασιλείου Ἐπισκόπου Σελευκείας)

Εὐαγγέλιον Ματθ. (Η. 28 – 34, θ. 1.

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐλθόντι τῷ ᾿Ιησοῦ εἰς τὴν χώραν τῶν Γεργεσηνῶν ὑπήντησαν αὐτῷ δύο δαιμονιζόμενοι ἐκ τῶν μνημείων ἐξερχόμενοι, χαλεποὶ λίαν, ὥστε μὴ ἰσχύειν τινὰ παρελθεῖν διὰ τῆς ὁδοῦ ἐκείνης. Καὶ ἰδοὺ ἔκραξαν λέγοντες· Τί ἡμῖν καὶ σοί, ᾿Ιησοῦ Υἱὲ τοῦ Θεοῦ; ἦλθες ὧδε πρὸ καιροῦ βασανίσαι ἡμᾶς; ῏Ην δὲ μακρὰν ἀπ᾿ αὐτῶν ἀγέλη χοίρων πολλῶν βοσκομένη. Οἱ δὲ δαίμονες παρεκάλουν αὐτὸν λέγοντες· Εἰ ἐκβάλλεις ἡμᾶς, ἐπίτρεψον ἡμῖν ἀπελθεῖν εἰς τὴν ἀγέλην τῶν χοίρων. Καὶ εἶπεν αὐτοῖς· ῾Υπάγετε. Οἱ δὲ ἐξελθόντες ἀπῆλθον εἰς τὴν ἀγέλην τῶν χοίρων· καὶ ἰδοὺ ὥρμησε πᾶσα ἡ ἀγέλη τῶν χοίρων κατὰ τοῦ κρημνοῦ εἰς τὴν θάλασσαν καὶ ἀπέθανον ἐν τοῖς ὕδασιν. Οἱ δὲ βόσκοντες ἔφυγον, καὶ ἀπελθόντες εἰς τὴν πόλιν ἀπήγγειλαν πάντα καὶ τὰ τῶν δαιμονιζομένων. Καὶ ἰδοὺ πᾶσα ἡ πόλις ἐξῆλθεν εἰς συνάντησιν τῷ ᾿Ιησοῦ, καὶ ἰδόντες αὐτὸν παρεκάλεσαν ὅπως μεταβῇ ἀπὸ τῶν ὁρίων αὐτῶν. Καὶ ἐμβὰς εἰς πλοῖον διεπέρασε καὶ ἦλθεν εἰς τὴν ἰδίαν πόλιν.

Ἁγίου Βασιλείου Ἐπισκόπου Σελευκείας: 

Λόγος εἰς τόν δαιμονιζόμενον

Πολλές είναι οι επιβουλές των δαιμόνων κατά των ανθρώπων. Πολλαπλάσια όμως η βοήθεια του Θεού προς τους ανθρώπους. Πράγματι, εάν δεν μας υπερήσπιζε η άνωθεν συμμαχία, θα είχεν εξαφανισθή προ πολλού το γένος μας από τις πολιορκίες των δαιμόνων. Διότι ποία ευκαιρία η ποίον χρόνον άφησαν χωρίς πειρασμούς; Πότε έπαψαν να ετοιμάζουν παγίδες στην ανθρώπινη φύση και να σχεδιάζουν τις συμφορές μας;

Δεν είναι πονηρά η φύσις του διαβόλου, αλλά απεδείχθη η προαίρεσίς του. Σ’ αυτόν είχε αναθέσει ο Δημιουργός τη διοίκηση του αέρος, όπως ο ακροατής των ουρανίων Παύλος μας αποκάλυψε λέγοντας: «Κατά τον άρχοντα της εξουσίας του αέρος, του πνεύματος του νυν ενεργούντος εν τοις υιοίς της απειθείας». Έπειτα όμως, επιθυμώντας να υπερβή την φύση του, εξέπεσε της αξίας του, χάνοντας τον θρόνο εξ αιτίας του υψηλού φρονήματός του. Έγινε δηλαδή ο όγκος του φρονήματος μέτρο της στερήσεως του Πνεύματος. Γι’ αυτό λοιπόν ήρχισε να ασχολήται με τους ανθρώπους, εκδηλώνοντας έτσι την αποστροφή του προς τον Δημιουργό, και να προσπαθή με διάφορες μηχανορραφίες να αμαυρώση την εικόνα του Κτίστου. Επειδή, δηλαδή, δεν ημπορούσε να πολεμήση τον Θεό, μεθοδεύει αλλιώς την μάχη, διδάσκοντας τα κτίσματα να επαναστατούν κατά του Κτίστου. Έτσι, αμέσως μόλις επλάσθη ο πρώτος άνθρωπος και έφερε τα χαρακτηριστικά της εικόνος, τον συνεβούλευσε να μελετήση την αντιθεϊα λέγοντας: «Η αν ημέρα φάγητε απ’ αυτού, διανοιχθήσονται υμών οι οφθαλμοί, και έσεσθε ως θεοί». Καθώς δε επλήθαινε το γένος, του βάζει λογισμούς ειδωλολατρίας. Κατήντησε το κτίσμα σε τόσο σκοτασμόν, ώστε να προσκυνή την κτίση, αγνοώντας τον Κτίστη. Και έβλεπες παντού βωμούς και ναούς και κατασκευές ειδώλων, αίματα και χορούς δαιμόνων.

Ακριβώς επειδή είσαι αμαρτωλός, έλα εδώ,για να γίνεις δίκαιος Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος

«Μα είμαι αμαρτωλός», λες
«Και δεν τολμώ ν΄ αντικρίσω τον Άγιο».
Ακριβώς επειδή είσαι αμαρτωλός έλα εδώ, για να γίνεις δίκαιος.
Ή μήπως δεν γνωρίζεις ότι και αυτοί που στέκονται μπροστά στο ιερό Θυσιαστήριο έχουν διαπράξει αμαρτίες;
Γι΄ αυτό οικονόμησε ο Θεός να υποφέρουν και οι ιερείς από κάποια πάθη ώστε να κατανοούν την ανθρώπινη αδυναμία και να συγχωρούν τους άλλους.
«Αφού όμως δεν τήρησα όσα άκουσα στην εκκλησία», θα μου πει κάποιος, «Πως μπορώ να έρθω πάλι»;.
Έλα να ξανακούσεις τον θείο λόγο.
Και προσπάθησε τώρα να τον εφαρμόσεις.
Αν βάλεις φάρμακο πάνω στο τραύμα σου και δεν το επουλώσει την ίδια μέρα, δεν θα ξαναβάλεις και την επόμενη;
Αν ο ξυλοκόπος, που θέλει να κόψει μια βελανιδιά, δεν κατορθώσει να τη ρίξει με την πρώτη τσεκουριά δεν τη χτυπάει και δεύτερη και Πέμπτη και δέκατη φορά;
Κάνε κι εσύ το ίδιο.
Αλλά, θα μου πεις, σ΄ εμποδίζουν να εκκλησιαστείς η φτώχεια και η ανάγκη να εργαστείς.
Δεν είναι εύλογη ούτε τούτη η πρόφαση.
Εφτά μέρες έχει η εβδομάδα.
Αυτές τις εφτά μέρες τις μοιράστηκε ο Θεός μαζί μας.
Και σ΄ εμάς έδωσε έξι, ενώ για τον εαυτό Του κράτησε μόνο μία.
Αυτή τη μοναδική μέρα, λοιπόν, δεν δέχεσαι να σταματήσεις τις εργασίες;
Και γιατί λέω για ολόκληρη μέρα;
Εκείνο που έκανε στην περίπτωση της ελεημοσύνης η χήρα του Ευαγγελίου το ίδιο κάνε κι εσύ στη διάρκεια αυτής της μιας μέρας.
Έδωσε εκείνη δυο λεπτά και πήρε πολλή χάρη από το Θεό.
Δάνεισε κι εσύ δυο ώρες στο Θεό, πηγαίνοντας στην εκκλησία και θα φέρεις στο σπίτι σου κέρδη αμέτρητων ημερών.
Αν όμως δεν δέχεσαι να κάνεις κάτι τέτοιο σκέψου μήπως μ΄ αυτή σου τη στάση χάσεις τους κόπους πολλών ετών.
Γιατί ο Θεός, όταν περιφρονείται, γνωρίζει να σκορπίζει τα χρήματα
που συγκεντρώνεις με την εργασία της Κυριακής.

Περί θλίψεως Αγίου Μακαρίου του Αιγυπτίου

Αν κάποιος δελεάζεται θεληματικά από κάτι που αγαπάει, αποκαλύπτεται ότι δεν παρέδωσε ακόμη όλη την αγάπη του στο Θεό. Λόγου χάρη, αγάπησε ένας, κτήματα η χρήματα η την κοιλιοδουλεία η να χαρίζεται στις αμαρτωλές σαρκικές επιθυμίες η στ’ αξιώματα και τις τιμές των ανθρώπων η στην οργή και μνησικακία και λοιπά πάθη… Άλλος αφήνει το νου του να τρέχει εδώ κι εκεί η κάνει το δάσκαλο γι’ ανθρώπινη δόξα η ευχαριστείται να στολίζεται μ’ ωραία ενδύματα κ.λ.π.
Γιατί, όποιο πάθος δεν πολεμάει και δεν του αντιστέκεται, μ’ αυτό το πάθος οπωσδήποτε ευχαριστείται. Και αυτό το πάθος τον τραβάει προς τα κάτω και δεν τον αφήνει ν’ ανυψωθεί προς τον Θεό.
. Ας υποθέσουμε ότι πιάνει φωτιά το σπίτι κάποιου. Εάν θελήσει να σώσει τον εαυτό του, θα φύγει γυμνός, αφήνοντας όλα να καίγονται…Άλλος όμως προσπαθώντας να περισώσει μερικά σκεύη του σπιτιού, περικυκλώνεται από τη φωτιά και καίγεται κι’ αυτός. Βλέπεις πως από την προσήλωσή του σε κάτι κοσμικό χάνει κανείς και την ψυχή του και το σώμα του;
. Είναι λίγοι πράγματι εκείνοι που απέκτησαν την…
τέλεια αγάπη προς τον Θεό και έχουν για μηδέν όλες τις ηδονές και τις επιθυμίες του κόσμου και υπομένουν τους πειρασμούς με μακροθυμία. Οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν να πετύχουν τη Βασιλεία των Ουρανών χωρίς κόπους και ιδρώτες. Μακαρίζουν βέβαια τους αγίους, αλλά δεν θέλουν να μετέχουν στους κόπους και τα παθήματά τους. Αλλά για να φανερωθεί ποιοί αγάπησαν αληθινά τον Κύριό τους, τους στέλνει ο Θεός πειρασμούς και δοκιμασίες, ώστε δίκαια να κληρονομήσουν τη Βασιλεία των Ουρανών.
. Πρέπει να γνωρίζεις ότι μέσα στις θλίψεις και τα παθήματα, στην υπομονή και την πίστη είναι κρυμμένες αι υποσχέσεις του Θεού, όπως επίσης και η δόξα και η απόκτηση των Ουρανίων αγαθών. Τα ίδια λέγει και ο Απόστολος: «Πρέπει να περάσουμε πολλές θλίψεις, για να μπούμε στη βασιλεία των Ουρανών». Και ο Κύριος• «με την υπομονή σας θα σώσετε τις ψυχές σας», και «στον κόσμο θα έχετε θλίψεις».
Όσο αξιωθεί καθένας μας με την πίστη και την επιμέλεια να γίνει μέτοχος του Αγίου Πνεύματος, τόσο εκείνη τη μέρα θα δοξασθεί και το σώμα του.
Ο,τι αποθησαυρίσαμε εδώ στην ψυχή μας, αυτά θα εκδηλωθεί και στο σώμα μας. Γιατί τότε θα δοξασθούμε με το άρρητο φως, που έχουμε από τώρα μέσα μας, δηλαδή με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος, που θα είναι τότε γι’ αυτούς ένδυμα, τροφή, ποτό, αγαλλίαση, χαρά, ειρήνη, και γενικά ζωή αιώνια.

Αγίου Μακαρίου του Αιγυπτίου

Τι λέει αυτός ο ιμάμης ,πιστεύω ότι όλοι καταλαβαίνετε και δεν χρειάζονται επεξηγήσεις.

 

ΟΙ ΘΕΛΟΝΤΕΣ ΕΥΣΕΒΩΣ ΖΗΝ ΔΙΩΧΘΗΣΟΝΤΑΙ ...

ΟΙ ΘΕΛΟΝΤΕΣ ΕΥΣΕΒΩΣ ΖΕΙΝ ΔΙΩΧΘΗΣΟΝΤΑΙ

Ο ευσεβής, ο δίκαιος, ο ηθικός, ο ακέραιος, ο ειλικρινής, θα πολεμηθή, θα διωχθή. Θα του στήσουν πόλεμον οι άνθρωποι της αμαρτίας, οι «φαύλοι», οι θιγόμενοι, οι βλαπτόμενοι από πλευράς συμφέροντος, οι καιροσκόποι. Δεν ανέχονται βλέπετε οι ένοχοι την λευκότητα του αγίου. Δεν συμφέρει εις τον απατεώνα η ακτινοβολία του ακεραίου χαρακτήρος. Οι οπαδοί του διαβόλου δεν ημπορούν να έχουν σχέσιν με τους ανθρώπους του Χριστού. Και θα γίνη κατ’ ανάγκην εκείνο που είπεν ο ίδιος ο Κύριος. «Και έσεσθε μισούμενοι υπό πάντων δια το όνομά μου». Μισούμενοι υπό πάντων! Κρίμα! Βλέπετε, η κακία είναι προκλητική, αναιδής, αχαρακτήριστη. Δεν της φθάνει ότι κυκλοφορεί ανεμπόδιστα και ελεύθερα. Ζητεί να αφανίση και την αρετήν, και οπλίζεται με το κάλυμμα της πονηρίας, με το δόλωμα της υποκρισίας, με το δηλητήριον της κατηγορίας, με το στιλέτο της συκοφαντίας. Αποθηριώνεται και εξαχρειώνεται τελικά. Διαλύει την φιλίαν, όταν δεν εξυπηρετεί τα σχέδιά της. Εισέρχεται εις την κοινωνικήν ζωήν, την εργασίαν και συνεργασίαν. Ζητεί δια του προϊσταμένου την παρανομίαν. Και επειδή συ αρνείσαι, σε καταδιώκει εκείνος μέχρις αφανισμού. Θέλεις να εφαρμόσης στην επιχείρηση κανόνες δικαιοσύνης; Αντιδρά ο συνεταίρος. Και αρχίζουν αι συγκρούσεις, που καταλήγουν εις την διάλυσιν. Βλέπεις την καταπάτησιν πάσης αρχής δικαίου και τιμιότητος. Εξεγείρεσαι. Πονείς και ζητείς την διόρθωσιν, την τιμωρίαν του κακού. Και από κατήγορος γίνεσαι κατηγορούμενος, και χάνεις την θέσιν σου σύ, αντί εκείνου. Δεν υπελόγισες ότι είχε σύμμαχον τον ισχυρόν, που μετέχει εις τα άδηλα κέρδη. Και εχτυπήθηκες. Είχες το θάρρος να πης με ειλικρίνειαν εις τους μεγαλυτέρους σου τα λάθη που γίνονται, που τα ανέχονται, που, ίσως, και τα υποδαυλίζουν; Θα χτυπηθής αλύπητα. Θα κρεουργηθής χωρίς οίκτον. Και η κακία θα φθάση και στο ίδιο το σπίτι σου. Οι αντίθετοι, οι ασύστολοι, οι άπιστοι, οι αρνηταί συγγενείς σου, πολύ στενοί συχνά, θα σε πολεμήσουν, αν σταθής εμπόδιο στα καταχθόνια σχέδιά των. Δυνατόν και να σε «σταυρώσουν» και να σε καταστρέψουν. Δια να εφαρμοσθή πάλιν αυτό που είπεν ο Κύριος. «Παραδώσει αδελφός αδελφόν εις θάνατον και πατήρ τέκνον, και επαναστήσονται τέκνα επί γονείς και θανατώσουσιν αυτούς». Αυτό δεν έπαθεν ο Άβελ από τον αδελφόν του Κάιν; Τον εφθόνησε. Είπεν ο Ιωάννης ο Πρόδρομος την αλήθειαν προς τον Ηρώδην, και εκείνος τον εθανάτωσε. Απεκάλυψεν ο ίδιος ο Κύριος τα σχέδια των ανόμων φαρισαίων, και κατεδιώχθη και εσταυρώθη. Ύψωσαν το ηθικόν των μεγαλείον οι χριστιανοί εν μέσω των ειδωλολατρών, και εκείνοι τους εδίωξαν και εγέμισαν την γην από μάρτυρας και ήρωας και αίμα. Και σήμερον το ίδιο γίνεται. Η αρετή διώκεται από την κακίαν. Δεν της συγχωρεί την λάμψιν που έχει. Δεν την ανέχεται.

http://episkirikos.livejournal.com

ΓΙΑΤΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΜΑΣ ΓΝΩΣΤΟΠΟΙΗΣΕ ΤΑ ΣΗΜΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ;

Ο ίδιος ο Κύριος στον εσχατολογικό του λόγο έδωσε το στίγμα της πορείας που θα πρέπει να ακολουθήσουν οι Χριστιανοί στο θέμα της αναμονής των εσχάτων και της εξέτασης των σημείων των καιρών: « Ἀπὸ δὲ τῆς συκῆς μάθετε τὴν παραβολήν. Ὅταν ἤδη ὁ κλάδος αὐτῆς γένηται ἁπαλός, καὶ τὰ φύλλα ἐκφύη, γινώσκετε ὅτι ἐγγὺς τὸ θέρος. Οὕτω καὶ ὑμεῖς ὅταν ἴδητε ταῦτα πάντα, γινώσκετε ὅτι ἐγγύς ἐστιν ἐπὶ θύραις ».

 Σε άλλο σημείο κατέκρινε τους Φαρισαίους και τους Σαδδουκαίους που δεν μπορούσαν να αναγνωρίσουν τα σημεία των καιρών. « Ὁψίας γενομένης λέγετε, εὐδία, πυρράζει γὰρ ὁ οὐρανός, καὶ πρωΐ, σήμερον χειμών, πυρράζει γὰρ στυγνάζων ὁ οὐρανός. Ὑποκριταί, τὸ μὲν πρόσωπον τοῦ οὐρανοῦ γινώσκετε διακρίνειν, τὰ δὲ σημεῖα τῶν καιρῶν οὐ δύνασθε γνῶναι; ». Η εξέταση των σημείων των καιρών λοιπόν είναι επιταγή του Κυρίου. Κατά τον ιερό Χρυσόστομο, οι Ιουδαίοι « τὸ μέγιστον σφάλμα ἐσφάλησαν », ακριβώς, επειδή δεν εξέταζαν τα σημεία των καιρών. Αν εξέταζαν τα σημεία των καιρών, δεν θα είχαν απορρίψει τον Ιησού Χριστό και δεν θα επρόκειτο να προσκυνήσουν στο μέλλον τον Αντίχριστο.

Υπάρχει μια σειρά από λόγους, για τους οποίους μας δόθηκαν τα σημεία των καιρών. Κατ’ αρχήν, για να είμαστε προετοιμασμένοι, ώστε, όταν συμβαίνουν, να τηρούμε τη σωστή στάση, αλλά και για να μην τα βλέπουμε σαν παράξενα και ταραζόμαστε. Επίσης, για να γρηγορούμε· « ἵνα μὴ τῇ κραιπάλῃ καὶ τῇ μέθῃ καὶ τῇ παντοίᾳ φαντασίᾳ καὶ ἡδονῇ τοῦ βίου ἀπατηθέντες καὶ μείζονα τὰ πρόσκαιρα καὶ ἐπίγεια καὶ εὔφθαρτα νομίσαντες τῶν ἀϊδίων καὶ ἀφθάρτων καὶ ἀκηράτων ἀγαθῶν, ἀπονυστάξαντες ἐκπέσωμεν τῆς αἰωνίου ζωῆς », γράφει ο Άγιος Ιππόλυτος. Και ο Άγιος Γρηγόριος ο Μέγας, μιλώντας για την Β΄ Παρουσία, σημειώνει: « Λέω αυτά τα πράγματα, φίλτατοι, γι’ αυτό το λόγο, ώστε οι διάνοιές σας να γρηγορούν και να επαγρυπνούν, και να μην πέσουν στην αμέλεια από μια αίσθηση ασφάλειας και κοιμηθούν από την άγνοια. Ας τις κάνει ο φόβος πάντα άγρυπνες, και η εγρήγορση ας τις ενδυναμώσει στα αγαθά έργα… ». Ακόμη, η γνώση των σημείων των καιρών δόθηκε και για να μη μετακινηθούμε από την πίστη· « ἵνα κατὰ πάντα ἑδραίως ἐστὼς ὁ ἄνθρωπος καὶ ἐν μηδενὶ βαμβαίνων τῷ νοΐ ἐξ ὅλης τῆς καρδίας τῷ Θεῷ πιστεῦσαι δυνηθῇ », γράφει ο Άγιος Ιππόλυτος. Η γνώση όσων πρόκειται να συμβούν θα βοηθήσει τους ανθρώπους να μείνουν σταθεροί και εδραίοι.

Κατά τον Άγιο Κύριλλο οφείλουμε να γνωρίζουμε τα σημεία της συντελείας. Και αυτό, για να μην πλανηθούμε και, περιμένοντας τον Χριστό, λατρεύσουμε τον Αντίχριστο. Γι’ αυτό είναι απαραίτητη η εξέταση των σημείων των καιρών.

Οι μικρές υποχωρήσεις στην πνευματική ζωή..!

Ποτέ ο διάβολος δεν αρχίζει τη μάχη από τα μεγάλα και σοβαρά αμαρτήματα. Προτιμά να αγωνιστεί για να πείσει τον άνθρωπο να κάνει μία μικρή παράβαση σε ένα μικρό σφάλμα. Εδώ έχει περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας. Ευκολότερα κανείς προχωρεί σε μία μικρή υποχώρηση. Έτσι αρχίζει το ξήλωμα και ο κατήφορος. Το μικρό οδηγεί στο μεγαλύτερο. Και σιγά-σιγά φθάνει ο άνθρωπος στην έσχατη αθλιότητα. Γιατί; Γιατί δεν πρόσεξε στο πρώτο ολίσθημα.

Ο Ιούδας δεν έγινε μονομιάς προδότης. Άρχισε με την κλοπή ενός μικροποσού. Προχώρησε σε μεγαλύτερο. Έγινε δέσμιος της φιλαργυρίας. Οδηγήθηκε στην προδοσία του Διδασκάλου Του.
Πάντοτε η αρχή των πιο μεγάλων κακών γίνεται με τρόπο ανεπαίσθητο. Οι μεγάλοι διαρρήκτες ξεκίνησαν κλέβοντας ένα αυγό και οι μεγάλοι απατεώνες άρχισαν τη δράση τους από μερικά αθώα ψέματα.
Πράγματι αυτά που φαίνονται μικρά και ασήμαντα είναι τα πιο επικίνδυνα. Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος μιλώντας γι αυτό το θέμα έλεγε ότι ακριβώς επειδή οι άνθρωποι νομίζουν μικρό το αμάρτημα για τούτο εκείνος λυπάται και ανησυχούσε περισσότερο.
Τέχνασμα φοβερό και επιτυχημένο του διαβόλου είναι να μας ωθεί σε νομιζόμενα μικροσφάλματα. Μία πρώτη υποχώρηση ζητά. Εάν του την παραχωρήσουμε τότε εκείνος κάνει ένα είδος κατοχής στην ψυχή μας και υφαίνει τα δίχτυα της αιχμαλωσίας μας.

ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΙ ΞΕΝΟΙ ΠΟΥ ΦΙΛΕΨΕΣ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΟΥ

 

 

Ένας παντρεμένος άνθρωπος,που είχε παιδιά και δούλους και άφθονο πλούτο, ήταν πολύ ελεήμων και φιλόξενος.Μία νύχτα,αφού εδείπνησε, κοιμήθηκε και το πρωί τον εβρήκαν ξαπλωμένο στη γη, ψυχρό, αναίσθητο,σαν να ήταν πεθαμένος. Οι συγγενείς του τον εσήκωσαν,τον έβαλαν στο στρώμα,κάνοντάς του διάφορες γιατρειές και ζεσταίνοντάς τον για να αναζήσει,αλλά μάταια εκοπίαζαν.Μετά από πολλές ημέρες ήλθε στον εαυτό του και ερωτήθηκε από τους συγγενείς του να τους ειπεί,τι έπαθε και,πού βρισκόταν τόσες ημέρες νεκρός.Εκείνος δεν αποκρινόταν,μόνο έκλαιγε απαρηγόρητα και ακατάπαυστα και,μέχρι του θανάτου του,δεν είπε τίποτε σε κανέναν.Όταν πλησίαζε το τέλος, κάλεσε τον μεγαλύτερο γιο του και του είπε τα εξής μπροστά σε όλους:

 

 

«Αγαπητό μου παιδί,αυτή την τελευταία εντολή σου δίνω προστακτικά και σε διατάζω να την τηρής αυστηρά,όσο μπορείς.Να δίνεις ελεημοσύνη στους πτωχούς και να έχεις πολλή συμπάθεια στους ξένους και οδοιπόρους.Να τους περιποιείσαι στο σπίτι σου με πολλή αγάπη,να τους υπηρετής πρόθυμα και να τους δίνεις άφθονα,όσα χρειάζονται, καθώς είδες να κάνω και εγώ μέχρι τώρα. Διότι η φιλοξενία είναι η πιο ευπρόσδεκτη στον Θεό απ' όλες τις αρετές και όποιος την εκτελεί επιμελώς, για την αγάπη του Θεού, ευρίσκει πολύ μισθό στην ουράνια Βασιλεία Του.Και για να παρακινηθήτε όλοι οι συγγενείς μου σ' αυτή την φιλόθεη πράξη της καλωσύνης και συμπαθείας προς τους ξένους και πτωχούς, την τελευταία αυτή ημέρα μου,θα σας διηγηθώ την φοβερή οπτασία που είδα, όταν με ευρήκατε ωσάν αποθαμμένον προ ετών,κάτω στο πάτωμα του σπιτιού μας.