Η "θανατηφορα" αμαρτια της κατακρισης.Γεροντικον.

Κάποτε σε μία Σκήτη ένας αδελφός έπεσε σε αμαρτία, και αφού συνάχθησαν οι αδελφοί, έστειλαν και φώναξαν τον Αββά Μωυσή. Αυτός όμως δεν ήθελε να μεταβεί στη σύναξη. Του εμηνυσε τότε ο πρεσβύτερος: Έλα, γιατί όλοι σε περιμένουν. Σηκώθηκε ο Αββάς και πήγε.

Πήρε όμως μαζί του ένα ζεμπίλι τρύπιο το γέμισε άμμο και το φορτώθηκε στην πλάτη.

Οι αδελφοί βγαίνοντας προς συνάντηση του είδαν και απόρησαν: Τι σημαίνει αυτό πάτερ;

Τους είπε τότε ο Γέροντας: Έχω πίσω μου τις αμαρτίες μου όπου ξεχύνονται, αλλά δεν τις βλέπω. Και ήρθα εγώ σήμερα να κρίνω αμαρτίες άλλων. Και αυτοί, ακούγοντας τον Αββά Μωυσή, τίποτε δεν είπαν στον αδελφό, αλλά τον συγχώρησαν. Κόβοντας την κατάκριση από τη ζωή μας είναι σαν να κόβουμε τις μισές μας αμαρτίες. Γιατί όποιος συγχωρεί και δεν κατακρίνει κανέναν μιμείται τον ίδιο τον Θεόν.