Παραδείγματα ταπεινοφροσύνης καί αὐτομεμψίας τῶν Ἁγίων. Τοῦ Ὁσίου Παχωμίου τοῦ Μεγάλου.

 

«...Μετέβη ο όσιος εἰς χωρίον τι ἔρημον, Ταβέννην ὀνομαζόμενον, καὶ ἀφ᾽ οὗ ἔμεινεν ἐκεῖ πολλὰς ἡμέρας ἡσυχάζων, ἤκουσε φωνὴν ἐκ Θεοῦ, ἐνῷ προσηύχετο, ἥτις ἐπρόσταξεν αὐτὸν νὰ μείνῃ εις τὸν τόπον αὐτὸν καὶ νὰ κτίσῃ Μοναστήριον, διότι πολλοὶ ἔμελλον νὰ συναχϑῶσιν ἐκεῖ καὶ νὰ σωϑοῦν διὰ μέσου αὐτοῦ...

Εἰς τὸν τόπον αὐτὸν εὑρισκομένου τοῦ Ὃσίου ἦλϑε πρὸς αὐτὸν ἀδελφός του τις κατὰ σάρκα, ὀνόματι Ἰωάννης, ὅστις ἐγένετο Μοναχός, ἠγωνίζοντο δὲ ἔκτοτε ὁμοῦ τὸν καλὸν ἀγῶνα τῆς ἀσκήσεως ἀδελφικῶς φρονοῦντες, μὲ μίαν γνώμην καὶ ϑέλησιν. Κατεσκεύαζον δὲ ράσα καὶ ὅτι εἰσέπρατον ἐκ τοῦ ἐργοχείρου των αὐτοῦ τὰ ἔδιδον εἰς τοὺς πτωχούς, κρατοῦντες δι᾿ αὐτοὺς μόνον ὅσον ἐχρειάζοντο διὰ νὰ ἐξοικονομοῦν τὰ τῆς πενιχρᾶς τροφῆς των, φέροντες ἕνα μόνον χιτῶνα ἔκαστος, κατὰ τὸ Εὐαγγέλιον, καὶ μάλιστα τοῦ Παχωμίου ἧτο τρίχινος. Δὲν ἐκοιμᾶτο δὲ ὁ Ὅσιος εἰς κλίνην, ἀλλὰ καϑεζόμενος ἐπὶ σκαμνίου ἐκοιμᾶτο ὀλίγην ὥραν καὶ πάλιν μόνον ὅταν ἠσϑάνετο μεγάλον κόπον ἀπὸ τὴν πολλὴν ἀγρυπνίαν καὶ κακοπάϑειαν. Οὕτως ἤσκησεν ἐπὶ χρόνους δεκαπέντε, γενόμενος παράδειγμα εἰς πολλούς.

᾿Ενϑυμούμενος δὲ ὁ Ὅσιος τῆς ἄνωϑεν φωνῆς, ἥτις εἶπε πρὸς

αὐτὸν νὰ οἰκοδομήσῃ Μοναστήριον, ἤρχισε μετὰ τοῦ ἀδελφοῦ του νὰ κτίζωσι τοῦτο. Καὶ ὁ μὲν ᾿Ιωάννης ἤϑελε νὰ οἰκοδομήσῃ αὐτὸ μικρόν, διότι δὲν ἤϑελε πολλὴν ταραχήν. Ὃ δὲ Παχώμιος τὸ ἐσχεδίαζε πολὺ μεγάλον, κατὰ τὸν λόγον τὸν ὁποῖον ἤκουσεν, ὅτι ἔμελλε νὰ συναχϑῶσι πολλοὶ Μοναχοί. Διὰ ταύτην τὴν αἰτίαν λοιπὸν ἐφιλονίκησαν ὀλίγον καὶ ὁ Ἰωάννης ὕβρισε τὸν Παχώμιον ἀδίκως, ὀνομάσας αὐτὸν φλύαρον. Ὁ δὲ Παχώμιος ἐσκανδαλίσϑη μέν, ὡς ἄνϑρωπος, ἀλλ᾽ ὡς φρόνιμος καὶ ἐνάρετος ὑπέμεινε τὴν ὕβριν καὶ δὲν ὡμίλησε. Κατὰ δὲ τὴν νύχτα ἐμέμφετο τὸν ἑαυτόν του, λέγων᾽ «Οἴμοι τῷ τάλανι! πῶς ἐσκανδαλίσϑην δι᾽ ἕνα λόγον καὶ ἐϑυμώϑην, μετὰ τοὺς τοσούτους κόπους τῆς ἀσκήσεως. ᾿Ελέησόν με, Κύριε, διότι δὲν ἐνέκρωσα ἀκόμη τὴν σάρκα, ἀλλὰ γίνομαι δοῦλος τοῦ ἐχϑροῦ, ὁ δείλαιος. Πῶς ϑὰ διδάσκω εἰς τοὺς ἄλλους τὴν πραότητα, ὅταν ἐγὼ δὲν ἀπέκτησα ταύτην».

Αὐτὰ καὶ ἄλλα ἔλεγε καϑ᾽ ὅλην τὴν νύχτα, κλαίων. Διὰ τοιαύτης ταπεινοφροσύνης καὶ πραότητος ἦτο κεκοσμημένος ὁ μακάριος... »

Μέγας Συναξαριστής