Κάποιος μοναχός της μονής του Σάρωφ κυριεύθηκε από μελαγχολία. Μια φορά μάλιστα που ένιωσε να φθάνει στην απόγνωση, ζήτησε τη συμπαράσταση ενός αδελφού.
Βγήκαν και οι δύο έξω από τη μονή μετά τον εσπερινό και άρχισαν να περπατούν στον κήπο και να παρηγορούνται με τη συζήτηση. Πλησίασαν στον σταύλο της μονής. Εκεί κοντά άρχισε το δρομάκι που οδηγούσε στην πηγή του οσίου Σεραφείμ.
Ο άρρωστος αδελφός θέλησε ν’ αλλάξει κατεύθυνση για να μη συναντηθεί με τον στάρετς σ’ αυτή τη ψυχική κατάσταση. Πριν όμως προφθάσουν ν’ απομακρυνθούν, τον βλέπουν να έρχεται προς το μέρος τους.
Οι δύο μοναχοί έπεσαν με σεβασμό στα πόδια του. Εκείνος τους ευλόγησε και τους μίλησε με ασυνήθιστη καλωσύνη. Σαν στοργικός πατέρας! Κατόπιν, άρχισε να ψάλλει ένα τροπάριο της ενάτης ωδής του μικρού παρακλητικού κανόνος της Θεοτόκου, που ψάλλεται σε κάθε θλίψη και δοκιμασία:
«Χαρᾶς μου τὴν καρδίαν
πλήρωσον, Παρθένε,
ἡ τῆς χαρᾶς δεξαμένη
τὸ πλήρωμα,
τῆς ἁμαρτίας τὴν λύπην
ἐξαφανίσασα»
«Γέμισε, Παρθένε,
την καρδιά μου με χαρά,
εσύ που δέχθηκες μέσα σου
το πλήρωμα της χαράς
(δηλ. τον Ιησού Χριστό)
κι εξαφάνισες έτσι
τη λύπη της αμαρτίας».
Ύστερα, χτύπησε το πόδι του στη γη και είπε:
–Δεν μας επιτρέπεται να μελαγχολούμε! Ο Χριστός νίκησε τα πάντα! Ανέστησε τον Αδάμ! Ελευθέρωσε την Εύα! Θανάτωσε τον θάνατο!
Η ψυχική κατάσταση του στάρετς μεταδόθηκε στη ψυχή των αδελφών. Ζωογονημένοι τώρα με τη χαρά του, επέστρεψαν στη μονή ειρηνικοί! …
[ «Χαρίσματα και χαρισματούχοι»,
Τόμος πρώτος,
κεφ. Δ΄, §12, σελ. 169–170,
Εκδόσεις Ιεράς Μονής Παρακλήτου,
Ωρωπός Αττικής, 1997.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.