Ἡ Ἑλληνορθόδοξος ἡμῶν παιδεία εἶναι ἀγαθόν διανοητικόν καί διαχρονικόν, ἠθικόν καί πνευματικόν, ἀτομικόν καί κοινωνικόν, ἐθνικόν καί παγκόσμιον˙ συνεπῶς, ἀγαθόν ἀνεκτιμήτου ἀξίας, σπουδαιότητος, προοπτικῆς καί ἐλπίδος. Ἡ παιδεία αὕτη εἶναι γνῶσις, ἐπάγγελμα, ἐπιστήμη, σοφία, γνῶσις Ἀληθείας καί ἀπόκτησις ἀρετῆς καί ἀνδρείας. Ὁ πραγματικῶς καί ὀρθῶς πεπαιδευμένος ἄνθρωπος καθίσταται τό μέγιστον ἀνθρώπινον κεφάλαιον,[1] τό ὁποῖον ὀφείλει νά ἔχῃ μία Ἱστορική χώρα, ὡς ἡ Ἑλληνορθόδοξος ἡμῶν πατρίς. Τό ἀγαθόν τοῦτο τῆς Ἑλληνορθοδόξου παιδείας ἠμποροῦν νά τό προσφέρουν μόνον οἱ ἐπαΐοντες καί οὗτοι εἰσίν οἱ Ἑλληνορθόδοξοι διδάσκαλοι, οἱ φωτισταί[2] τῶν νέων μας καί ἡ ἐλπίς τοῦ Γένους μας τοῦ ἐκλεκτοῦ, ὁ ἀκρογωνιαῖος λίθος τῶν θεσμῶν μας, ὁ παιδαγωγός τῆς ὑγιοῦς παραδοσιακῆς κοινωνίας μας.[3]
Τό παιδαγωγικόν ἔργον τοῦ Ἑλληνορθοδόξου διδασκάλου, εἰς μίαν ἐποχήν ἄθεον, ἐλεγχομένην διά τῆς τρεχούσης τεχνολογίας, κατευθυνομένην ὑπό τῶν πολιτικῶν-δούλων[4] τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων τῆς παγκοσμιοποιήσεως καί σκοταδισμοῦ, εἶναι πολύ δύσκολον καί μαρτυρικόν. Παρ’ ὅλας αὐτάς τάς δυσχερείας, ἀγωνίζεται οὗτος ἀόκνως, καθ’ ὅτι τό ἔργον του εἶναι ἀναγκαῖον, θεῖον, πολύπλευρον, ὑψηλόν, ἀληθινή ἀποστολή καί διά τοῦτο δύσκολον, πραγματική θυσία διά τήν διαιώνισιν τῆς Ἑλληνορθοδόξου παιδείας μας. Αἱ ἀντιξοότηται πάρα πολλαί, καθ’ ὅτι κινδυνεύει ἀνά πᾶσαν στιγμήν νά ἀπολυθῇ διότι λέγει τήν ἀλήθειαν εἰς μίαν ἐποχήν, εἰς τήν ὁποίαν κυριαρχεῖ μόνον τό ψεῦδος. Φεύγει καθημερινῶς ἀπό τό σχολεῖον μέ μεγάλην κούρασιν, ἄγχος καί ἀγωνίαν, ἐάν οἱ μαθηταί του κατανοοῦν αὐτά, τά ὁποῖα διδάσκει καί ἐμπεριέχουν τήν ἀλήθειαν ἤ τούς ἔχει ἐπηρεάσει τόσο πολύ τό κοσμικόν κοινωνικόν των περιβάλλον καί σπαταλᾷ τόν χρόνον του καί τήν φαιάν του οὐσίαν ἄνευ οὐσιαστικοῦ ἀποτελέσματος. Ἀλλά καί ἐάν μικρόν ποσοστόν τῶν μαθητῶν ὠφελεῖται ἀπό τήν διδασκαλίαν ταύτην, ἄξιος ὁ κόπος καί μέγας ὁ μισθός διά τόν διδάσκαλον.
Ἡ ἄθεος καί ἀνθελληνική πολιτική ἡγεσία τῆς πατρίδος μας συνέβαλλεν εἰς τήν διάλυσιν τῆς παραδοσιακῆς παιδείας.[5]Κατήργησαν τήν ἑορτήν τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, τόν ἐκκλησιασμόν τῶν σχολείων, τά Θρησκευτικά, τήν Ἱστορίαν, τήν ἔπαρσιν τῆς σημαίας καί τόν Ἐθνικόν Ὕμνον. Κατέλυσαν τήν ἀριστείαν (τοῦτ’ ἔστι τήν ἐπιβράβευσιν καί τιμωρίαν), συνεπῶς, ὑπονομεύουν καί τόν θεσμόν τῶν Ἐθνικῶν παρελάσεων, τῶν τιμώντων τούς ἡρωϊκῶς πεσόντας προγόνους μας. Παρεμόρφωσαν τήν Ἑλληνικήν γλῶσσαν καί «παραμόρφωσαν» τούς μαθητάς μέ τά «κορακίστικα», τήν θεματικήν ἑβδομάδα (τήν προώθησιν τῆς ὁμοφυλοφιλίας καί διαφθορᾶς) καί ἄλλα πάμπολλα εἰσαγόμενα ἔκτροπα. Οἱ νόμοι των ἀνθελληνικοί, ἀντίχριστοι, διεφθαρμένοι, παράνομοι, νεοεποχήτικοι, ὑπηγορευμένοι ὑπό τῆς δούλης[6] Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως καί κατά τῶν Ἑλλήνων, ἀλλά ὑπέρ τῶν λαθρομεταναστῶν (Μουσουλμάνων).
Συνεπῶς, ἡ ζωή τοῦ Ἑλληνορθοδόξου διδασκάλου εἶναι δύσκολος, μέ πολύ πόνον, ἀλλά καί ὄνειρον ζωῆς, ἰδανικόν, προσφορά καί διατί ὄχι καί θυσία εἰς τήν ἐκπλήρωσιν ἑνός ὑψίστου, ἱεροῦ καί σωτηριώδους χρέους πρός τούς νέους, τούς συνεχιστάς τοῦ Γένους μας καί τήν παραπαίουσαν κοινωνίαν μας, κατόπιν 35 ἐτῶν διακυβερνήσεως ὑπό ἀναξίων (προδοτῶν), διά τήν Ἑλληνορθόδοξον χώραν μας, πολιτικῶν. Ὁ τίμιος, εὐγενικός, ἐργατικός, πιστός, καλός κἀγαθός διδάσκαλος θά πρέπει νά συγκλονίζῃ ἅπαντας ἡμᾶς, ἀλλά δυστυχῶς, θεωρεῖται ἀπό τούς «προοδευτικούς» (liberals) ὀπισθοδρομικός καί συνεπῶς, ἀποπομπαῖος. Ὁ δάσκαλος οὗτος μέ τήν δύναμιν τῆς ψυχῆς του καί τό πνεῦμά του διετήρησε καί διατηρεῖ ἀλώβητον τήν Ἑλληνικήν του πραγματικήν ἠθικήν σοφίαν καί ἀρετήν[7] καί τήν Ὀρθόδοξον Χριστιανικήν του πίστιν,[8] κρατεῖ ὑψηλά τόν πολιτισμόν τοῦ Γένους μας τοῦ ἐκλεκτοῦ, τό ἱερόν λάβαρον τοῦ Ἔθνους μας, τόν Σταυρόν τῆς Ὀρθοδοξίας, τάς ἀξίας καί ἀρετάς τοῦ δημιουργηθέντος ἐλευθέρου ἀνθρώπου.[9]
Ἀναμφισβητήτως, ἡ μικρά εἰς ἔκτασιν καί μεγάλη εἰς πολιτισμόν χώρα μας, ἀπέκτησε κρατικήν ὑπόστασιν κατόπιν σκληρῶν, πολυετῶν καί ἐξαντλητικῶν ἀγώνων καί θυσιῶν καί αὕτη ὀφείλεται εἰς τούς Διδασκάλους τοῦ Γένους ἡμῶν, ἐκ τῶν ὁποίων πλεῖστοι ἦσαν ἁπλοῖ μοναχοί, ἱερεῖς καί πτωχοί δάσκαλοι. Δυστυχῶς ὅμως, αἱ πιέσεις ἀπό τήν δούλην Δύσιν καί οἱ ἐπιβαλλόμενοι ὑπό ταύτης ψευδο-πολιτικοί μας[10] ἐδημιούργησαν μίαν κοινωνίαν ἀδιάφορον, ἀνιστόριτον, χλιαράν τῇ πίστει, ἀγράμματον, ἀπαίδευτον, ὑποτεταγμένην, ἀνοργάνωτον, ἐπιδιώκουσαν τόν πλουτισμόν καί τήν εὐζωΐαν διά τῆς ἐξαπατήσεως, ὑπερχρεώσεως, ἀρπαγῆς καί σπατάλης τῶν κοινῶν δημοσίων ὑλικῶν μέσων καί τοῦ Ἐθνικοῦ πλούτου, ἀδιάφορον διά τά πνευματικά καί αἰώνια ἀγαθά καί ἀξίας. Τό φοβερώτερον ἀνοσιούργημα τῶν ἀντιχρίστων πολιτικῶν μας εἶναι τά ἀνθελληνικά καί ἀντιχριστιανικά σχολικά βιβλία Δημοτικοῦ, Γυμνασίου καί Λυκείου. Καί τό ἀποτέλεσμα πάντων τούτων εἶναι αὐτό, τό ὁποῖον βλέπομεν, σήμερον˙ ἀποστασία, ἀθεΐα, διαστροφή,[11] ἀσέβεια,[12] κρίσεις εἰς ἅπαντας τούς τομεῖς, ἀνεργία, μειώσεις μισθῶν καί συντάξεων, οἰκονομικάς κρίσεις, ταπεινώσεις, περιφρονήσεις, ἀπώλεια ἰδιωτικοῦ καί Ἐθνικοῦ πλούτου καί τό χεῖρον, ἀπώλεια τῆς Ἐθνικῆς κυριαρχίας καί τέλος ἀπελπισία, λόγῳ ἀπιστίας, ἀλλά καί αὔξησις τῶν αὐτοκτονιῶν, λόγῳ ἀγνοίας τῆς Ἑλληνορθοδόξου πραγματικῆς θείας παιδείας. Ὁ Ἑλληνορθόδοξος λαός μας, οἱ γονεῖς τῶν Ἑλληνοπαίδων, ὀφείλουν νά ἀντιδράσουν εἰς τήν ἐπιβαλλομένην καταστροφήν τοῦ Ἔθνους μας.[13]
Ἡ παιδεία μας ἔφθασεν εἰς τά ὑψηλότερα πεδία (ἐπίπεδα) τοῦ ἀνθρωπίνου πολιτισμοῦ μέ ἀόκνους προσπαθείας καί πολλούς ἀγῶνας χιλιάδων ἐτῶν, παρ’ ὅλους τούς διωγμούς, ἐπιδρομάς βαρβάρων καί ὑποταγάς ὑπό διαφόρων ἀπολιτίστων λαῶν (ἐχθρῶν καί «φίλων»). Ἀλλά παρ’ ὅλας τάς δυσχερείας ταύτας καί ξένας ἐπιβουλάς ὁ διδάσκαλός μας παρέμεινε ἀδιάβλητος εἰς τήν ἀποστολήν του καί ὀφείλομεν νά τόν τιμῶμεν, ὡς τό σεβαστότερον πρόσωπον τῆς κοινωνίας μας,[14] πρότυπον πρός μίμησιν, διότι οὗτος ἐστίν ὁ πραγματικός λειτουργός τῆς Ἑλληνορθοδόξου Παιδείας μας. Αὐτός ἦτο ὁ ἥρωας, ἀλλά καί ὁ μάρτυρας διά τό Ἐθνικόν μας μεγαλεῖον, τήν πνευματικήν ἀνάπτυξιν, τήν οἰκονομικήν βελτίωσιν, τήν ἀνόρθωσιν τῆς χώρας μας καί τήν ἐλευθερίαν τῆς ὑπό τουρκικήν κατοχήν πατρίδος μας˙ προητοίμασε καί ἐδίδαξε τούς Ἕλληνας καί κατώρθωσεν ἅπαντα ταῦτα, ὁ ταπεινός καί ἀκάματος Ἑλληνορθοδόξος διδάσκαλος, μέ τό γνήσιον παιδευτικόν ἔργον του.
Τέλος, ὁ δάσκαλος εἶναι ὁ κατ’ ἐξοχήν κοινωνικός λειτουργός,[15] ὁ ὁποῖος διατηρεῖ καί αὐξάνει τό μεγαλεῖον τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Συνεπῶς, εἶναι οὗτος ἡ ἐλπίς τοῦ ἐκλεκτοῦ Γένους τῶν Ἑλλήνων. Χρέος πάντων ἡμῶν εἶναι ἡ μετάδοσις τοῦ λαμπροῦ παρελθόντος τῆς ἑπτακισχιλιετοῦς Ἱστορίας μας καί τῆς παραδοσιακῆς Ὀρθοδοξίας μας εἰς τάς μελλούσας γενεάς, καθ’ ὅτι ταῦτα εἰσίν ἡ ἀνεξάντλητος πηγή τοῦ μεγαλυτέρου πολιτισμοῦ τοῦ πλανήτου. Σήμερον, ὁ Ἑλληνορθόδοξος διδάσκαλος εἶναι ὑπό διωγμόν καί αἱ παραδοσιακαί ἀξίαι ἐξεδιώχθησαν, ὑπεχώρησαν καί ἐγκατελείφθησαν καί ὁ πραγματικός δάσκαλος κατέστη μή ἀποδεκτός διότι δέν εἶναι «προοδευτικός» καί νεοτεριστής, οὔτε ἄθεος καί ἀνθέλληνας˙ οὐσιαστικῶς, δέν ὑποτάσσεται εἰς τήν ἀπάτην τῆς Νέας Ἐποχῆς, τῆς παγκοσμίου δουλείας. Καθ’ ὅτι γιγνώσκει οὗτος ὅ, τι ἡ παιδεία ἡμῶν ἐγεννήθη εἰς τήν Ἀρχαίαν Ἑλλάδα[16] καί συνεπληρώθη ὑπό τῆς Ἀποκαλυφθείσης Ἀληθείας καί δέν ἠμπορεῖ νά εἰσαγάγῃ τίποτε ἀπό τήν πνευματικήν ἐρημίαν καί πλάνην τῆς Δύσεως. Ὁ Ἑλληνορθόδοξος διδάσκαλος ὑπῆρξε καί πρέπει νά συνεχίζῃ νά εἶναι, διά τό καλόν ἡμῶν, ἡ ψυχή, ὁ νοῦς καί ἡ καρδία τῆς Παιδείας μας. Ὀφείλει νά εἶναι αὐστηρός καί νά ἐπιβάλλῃ τήν πειθαρχίαν, τήν ὑπακοήν, τόν σεβασμόν καί πᾶσαν ἀρετήν εἰς τούς μαθητάς του, τούς ὁποίους διέβρωσεν ἡ ψυχολογία καί ἡ Νεοεποχίτικη διαφθορά μέ τά ἀκατονόμαστα σχολικά βιβλία.[17] Ὁ φύλαξ οὗτος τῶν ἱερῶν καί ὁσίων τοῦ πολιτισμοῦ μας εἶναι καί θά πρέπει νά παραμείνῃ ὁ διαμορφωτής τῶν ψυχῶν τῶν νέων μας, τῶν συνεχιστῶν τοῦ Ἔθνους μας, τῆς Ἱστορίας μας, τῆς γλώσσης μας, τοῦ πολιτισμοῦ μας, τῆς πίστεώς μας καί ἁπάσης τῆς Ἑλληνορθοδόξου παιδείας μας, ὥστε ἡ χώρα νά ἠμπορέσῃ νά διαδραματίσῃ τόν Ἱστορικόν ρόλον της εἰς τούς ἐσχάτους καιρούς τῆς 8ης χιλιετίας, τήν ὁποίαν διάγομεν. Ἀσφαλῶς, ἐάν ὁ ἄνθρωπος δέν γνωρίζει τόν ἀληθινόν Θεόν καί δέν ἔχει τήν θείαν Χάριν, δέν εἶναι δυνατόν νά κάμῃ οἱονδήποτε ἔργον ὀρθῶς˙ πολύ μᾶλλον νά διδάξῃ τούς ἄλλους καί δή τούς νέους. Συνεπῶς, ὁ Ἑλληνορθόδοξος διδάσκαλος θά πρέπει νά τείνῃ πρός τήν τελειότητα καί νά εἶναι πρότυπον πρός μίμησιν τῶν μαθητῶν του.
[1] Τό πραγματικόν, ἄφθαρτον, ἀδαπάνητον, ἀμείωτον καί ἀνεκτίμητον κεφάλαιον εἶναι τό ἀνθρώπινον καί μόνον˙ τό μετοχικόν κεφάλαιον, ὁ ὑλικός πλοῦτος καί τό χρῆμα ἔχουν πεπερασμένην καί κυμαινομένην ἀξίαν, ἡ ὁποία ἠμπορεῖ νά καταστῇ μηδενική.
[2] Ἡ λέξις «δάσκαλος» προέρχεται ἀπό τό ρῆμα, δάω – δῶ = φωτίζω, διδάσκω, ἐξ οὗ: δάδα καί δαήμων = εἰδήμων.
[3] Καί δόξα τῷ Θεῷ ὑπάρχουν ἀκόμη πάρα πολλοί. Ὅρα, Δημητρίου Νατσιοῦ, «Νέρωνες καί Διοκλητιανοί στά Σχολεῖα».https://christianvivliografia.wordpress.com/…/%ce%bd%ce%ad…/. Ἐπίσης, ΜΕ ΑΘΕΟΥΣ, ΜΕ ΕΚΚΛΗΣΙΟΜΑΧΟΥΣ, ΜΕ ΚΑΤΑΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ «ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΔΕΝ ΣΤΕΚΗ» (Δ. Νατσιός) «Μᾶς κυβερνοῦν ἄνθρωποι χειρότεροι καὶ ἀπὸ τοὺς Τούρκους».
[4] Καθ’ ὅτι, «Φύσιν πονηρά μεταβαλλεῖν οὐ ράδιον.» (Μένανδρος).
[5] Ἐάν οἱ ἀθεόφοβοι πολιτικοί μας συνεχίζουν μέ τόν ἴδιον δαιμονικόν ζῆλον, θά ὁδηγηθῶμεν καί πάλιν εἰς τά Κρυφά Σχολειά.
[6] Ἡ Εὐρώπη εἶναι δούλη ἐν ἐλευθερίᾳ ἀπό τήν Ἀγγλικήν Ἐπανάστασιν (1640), τήν Ἀμερικανικήν Ἐπανάστασιν(1776) καί τήν Γαλλικήν τοιαύτην (1789). Ὅρα, Ἰωάννου Ν. Καλλιανιώτου, «Ἑλληνική Κρίσις καί Δυτικαί Ἐπαναστάσεις», Ἅγιος Ἀγαθάγγελος Ἐσφιγμενίτης, Τεῦχος279, Ἔτος ΜΖ΄, Ἰανουάριος-Φεβρουάριος 2017, σσ. 1-9.
[7] Καθ’ ὅτι γιγνώσκει, «Πᾶσα ἐπιστήμη χωριζομένη δικαιοσύνης καί τῆς ἄλλης ἀρετῆς, πανουργία καί οὐ σοφία φαίνεται.» (Πλάτων).
[8] Ἄλλως, «μηδέ κληθῆτε καθηγηταί˙ εἷς γάρ ὑμῶν ἐστιν ὁ καθηγητής, ὁ Χριστός.» (Ματθ. κγ΄ 10). Ὅρα ἐπίσης, “Σκοτάδι ψηλαφητὸ ἔπεσε καὶ σήμερα πάνω στὴν πατρίδα μας, τὰ ἐντάλματα τοῦ Εὐαγγελίου ἀνατρέπονται καὶ ποδοπατοῦνται τὰ παιδιά μας, μέσῳ τῆς ἐλεεινῆς ἐκπαίδευσης, τὰ ξεμυρώνουν καὶ τὰ ξεβαπτίζουν, μᾶς κυβερνοῦν ἄνθρωποι χειρότεροι καὶ ἀπὸ τοὺς Τούρκους. Κι ἂν αὐτὸ φαίνεται ὑπερβολικὸ διαβάζω τὰ λόγια τοῦ Παπουλάκου: «Εἶναι ντροπή μας, ἕνα Γένος ποὺ μὲ τὸ αἷμα του πύργωσε τὴ λευτεριά του, ποὺ περπάτησε τὴ δύσκολη ἀνηφοριά, νὰ παραδεχτεῖ πὼς δὲν μπορεῖ νὰ περπατήσει στὸν ἴσιο δρόμο, ἅμα εἰρήνεψε κι ὅτι δὲν ξέρουμε μεῖς νὰ συγυρίσουμε τὸ σπίτι, ποὺ μὲ τὸ αἷμα μας λευτερώσαμε, ἀλλὰ ξέρουν νὰ τὸ συγυρίσουν ἐκεῖνοι ποὺ δὲν πολέμησαν, ἐκεῖνοι ποὺ δὲν πίστεψαν στὸν ἀγῶνα, ἐκεῖνοι ποὺ πᾶνε νὰ μᾶς ἀποκόψουνε ἀπὸ τὸν Χριστὸ καὶ πασχίζουνε νὰ μᾶς ρίξουνε στὴ σκλαβιὰ ἄλλων ἀφεντάδων πού ᾽ναι πιὸ δαιμονισμένοι ἀπὸ τοὺς Τούρκους. Γιατί καὶ κεῖνα ποὺ σεβάστηκε ὁ Τοῦρκος, τ’ ἄθεα γράμματα τὰ πετᾶνε καὶ πᾶνε νὰ τὰ ξεριζώσουνε… Τ᾽ ἄθεα γράμματα ὑφαίνουνε τὸ σάβανο τοῦ Γένους. Αὐτὰ λοιπὸν τὰ γράμματα θὰ μάθουμε στὰ παιδιά μας;» (Κ. Μπαστιᾶ, ὁ Παπουλάκος, Ἐκδοτικὴ Ἀθηνῶν, 1997, σελ. 145-146).” https://christianvivliografia.wordpress.com/…/%ce%bc%e1%bd…/
[9] Καθ’ ὅτι, «Ἀρκεῖ εἷς ἄνθρωπος ζήλῳ πεπυρωμένος ὁλόκληρον διορθῶσαι δῆμον.» (Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος).
[10] Ἀγνοοῦντες τήν Ἱστορίαν μας καί τήν παράδοσίν μας,ὅτι «Τό πρώτιστον καί οὐσιωδέστατον τῶν καθηκόντων τῆς Ἑλληνικῆς Κυβερνήσεως εἶναι νά παράσχει εἰς τό Ἔθνος τήν διδασκαλίαν τῆς πίστεως.» (Ἰωάννης Καποδίστριας).
[11] «Θά δοῦμε καί θά ζήσουμε τά Σόδομα καί τά Γόμορα στόν τόπο μας.» (Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωτός). Ὅρα ἐπίσης, «῾Αγίου Μακαρίου: Λόγος πρὸς μετάνοιαν τῶν ἀρσενοκοιτῶν».http://www.symbole.gr/litlif/theho/varthem/1339-sodomia . Εἴδομεν ἀκόμη καί τόν ὀλέθριον νόμον ἐλευθέρας ἐπιλογῆς φύλου («ἔμφυλες ταυτότητες») ἀπό τήν ἡλικίαν τῶν δέκα πέντε ἐτῶν, νά ψηφίζεται εἰς τήν Βουλήν τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων, ἀπό ἀντιχρίστους ψευδο-πολιτικούς.
[12] «Ὕβρις τέκος δυσσεβείας» 
ἡ ὕβρις εἶναι παιδὶ τῆς ἀσέβειας). (Αἰσχύλος, Εὐμενίδες 534).
ἡ ὕβρις εἶναι παιδὶ τῆς ἀσέβειας). (Αἰσχύλος, Εὐμενίδες 534).
[13] Ἅπαντες οἱ ψευδο-πολιτικοί, οἱ ὁποῖοι κυβερνοῦν τήν Ἑλλάδα ἀπό τό 1974 ἕως σήμερον, θά πρέπει νά ἐκδιωχθοῦν καί ἀπό τήν χώραν διότι εἶναι ἄκρως ἐπικίνδυνοι. Ὁδηγοῦν τήν χώραν καί πάλιν εἰς τήν Μουσουλμανικήν κατοχήν ἐάν ὁ θεοσεβής λαός μας δέν ἀντιδράσει. Ὅρα, ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ ΕΠΙΣΤΟΛΗΣ ΓΙΑ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΒΙΒΛΙΟΥ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ.https://christianvivliografia.wordpress.com/…/%e1%bd%91%cf…/ . Ὅρα ἐπίσης, http://entoytwnika1.blogspot.gr/2017/09/blog-post_68.html
[14] Ἐνθυμοῦμαι τούς λόγους μιᾶς κυρίας σχετικῶς μέ τήν συμπεριφοράν ἐνός γέροντος εἰς τό χωρίον της, ὅπου τοῦ συνέστησε τόν νέον γαμβρόν της τόν δάσκαλον καί ὁ γέρων οὗτος ἐσηκώθη καί ἠσπάσθη τήν δεξιάν χεῖρα τοῦ νεαροῦ διδασκάλου ἀποδεινκύων τόν μέγαν σεβασμόν του πρός τόν δάσκαλον. Αὐτός ἦτο ὁ πολιτισμός μας πρό τῆς καθόδου τῶν «βαρβάρων», οἱ ὁποῖοι ὑποτιμοῦν τούς πάντας, ἐκτός βεβαίως τούς ὁμοίους των, τούς διεφθαρμένους καί ἀπατεῶνας.
[15] Εἰς τόν μοναδικόν πολιτισμόν μας, ὁ δάσκαλος κατέχει τήν ἑπομένην θέσιν κατόπιν τοῦ λειτουργοῦ τοῦ Ὑψίστου, τοῦ παπᾶ τῆς Ἑλληνορθοδοξίας μας.
[16] Ὅρα, Ἰωάννου Ν. Καλλιανιώτου, «Ἑλληνισμός καί Ὀρθοδοξία: Ἡ διά τῆς Θείας Προνοίας προφητευθεῖσα ὑπό τούτου τῆς ἀποκαλυφθείσης ἐκ ταύτης Ἀληθείας»,Christian Vivliografia, 15 Ἰουνίου 15, 2016, σσ. 1-8.https://christianvivliografia.wordpress.com/…/%ce%b5%ce%bb…/
[17] Καθ’ ὅτι, «Ποῦ σοφός; ποῦ γραμματεύς; ποῦ συζητητής τοῦ αἰῶνος τούτου; Οὐχί ἐμώρανεν ὁ Θεός τήν σοφίαν τοῦ κόσμου τούτου;» (Α΄ Κορινθ. α΄ 20).
ὑπό
Ἰωάννου Ν. Καλλιανιώτου
Καθηγητοῦ τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Scranton
Νοέμβριος 2017
πηγή κρυφό σχολειό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.