Γι αυτό και αυτή η Εκκλησία μας σαν σήμερα το Πατριο εορτολόγιο μας παρουσιάζει 630 μορφές Αγίων.
Των Πατέρων της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου, η οποία συνήλθε στην Καρχηδόνα με πρωτοβουλία της αυτοκράτειρας Πουλχερίας και του Μαρκιανού.
Γιατί συνήλθε η Σύνοδος αυτή; Διότι είχε να αντιμετωπίσει προβλήματα. Πάντοτε η Εκκλησία είχε τα προβλήματά της και πάντοτε τα αντιμετώπιζε με αγάπη, στοργή και ενδιαφέρον.
Η Εκκλησία βλέπει όλα της τα παιδιά. Και τα παιδιά αυτά που αμαρτάνουν τα αγκαλιάζει, δεν τα λιθοβολεί, δεν τα αφορίζει, δεν τα πετάει.
Αλλά με στοργή και ενδιαφέρον τα προσφέρει ό,τι είναι δυνατόν για να σταθούν όρθια, να κρατηθούν στην πίστη, να αγωνισθούν, να λύσουν τα προβλήματά τους και να επιτύχουν τον αγιασμό και την σωτηρία.
Πάντοτε η Εκκλησία μας στάθηκε κοντά στον αμαρτωλό. Ο Χριστός μας ήλθε και πλησίασε τους αμαρτωλούς ανθρώπους για να τους σώσει. Δεν τους απομάκρυνε, δεν κράτησε αποστάσεις. «Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω», είπε. Έτσι αντιμετώπισε και η Εκκλησία τα παιδιά της που λύγιζαν, σκόνταφταν, ξεγλιστρούσαν, έπεφταν, αμάρταναν. Όμως η Εκκλησία είχε και άλλα παιδιά, τα οποία δεν ήσαν απλώς αμαρτωλά, ήσαν αιρετικοί. Ποια ήταν αυτά τα παιδιά της; Ήταν εκείνα τα οποία παραχάραξαν την διδασκαλία του Ευαγγελίου. Και όπως οι παραχαράκτες του εθνικού μας νομίσματος παραβιάζουν τους νόμους του Ελληνικού Κράτους, συλλαμβάνονται και οδηγούνται στην δικαιοσύνη, έτσι ακριβώς και η Εκκλησία μας αντιμετώπιζε τους αιρετικούς, τους παραχαράκτες της αληθείας του Ευαγγελίου.
Αλλωστε και ο Απόστολος Παύλος στην προς Τίτον επιστολή, μας είπε «αιρετικόν άνθρωπον μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού, ειδώς ότι εξέστραπται ο τοιούτος και αμαρτάνει ων αυτοκατάκριτος».
Λέει, αιρετικό άνθρωπο αν τον συμβουλεύσεις μια και δυο άστον, γιατί αυτός πλανήθηκε και αμαρτάνει. Είναι αδύνατον να τον επαναφέρεις.
Ο αιρετικός είναι αυτός που παίρνει ένα μέρος, μια σελίδα του Ευαγγελίου και την διαστρέφει. Αντιτάσσεται στο ορθόδοξο δόγμα της Εκκλησίας μας.
Γι αυτούς τους ανθρώπους μας μίλησε και ο Ευαγγελιστής της Αγάπης, ο Ιωάννης, ο οποίος είπε: «Ει τις έρχεται προς υμάς και ταύτην την διδαχήν ου φέρει, μη λαμβάνετε αυτόν εις οικίαν, και χαίρειν αυτώ μη λέγετε». Όποιος δεν φέρνει το Ευαγγέλιο αυτό που σας κηρύττω εγώ, να μην τον χαιρετάτε και να μην τον βάζετε μέσα στο σπίτι σας.
Έτσι αντιμετώπισε η Εκκλησίας μας τους αιρετικούς.
Και όταν αυτός ο μαθητής της Αγάπης, συνάντησε στο βαλανίον έναν μεγάλο αιρετικό, τον Κύρινθο και έμαθε ότι είναι μέσα εκεί, είπε στην συνοδεία του να φύγουν μην τυχόν και πέσει το βαλανίον και τους σκεπάσει.
Κάποτε ένας φημισμένος αγιος, ο αββάς Αγάθων, δέχθηκε μια επίσκεψη. Κάποιοι άνθρωποι τον πλησίασαν και τον ρώτησαν: «Εσύ είσαι ο αββάς Αγάθων, ο υπερήφανος, ο ψεύτης, ο παλιάνθρωπος, ο απατεώνας;». Ναι! (Σε όλα απαντούσε θετικά). «Εσύ είσαι ο αββάς Αγάθων ο αιρετικός;». Ύψωσε τότε την φωνή του, διαμαρτυρήθηκε, ένωσε τα τρία του δάκτυλα και είπε: «Όχι, αμαρτωλός είμαι, αιρετικός δεν είμαι. Πιστεύω εις το Όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Αμήν».
Γι αυτό και οι 630 Θεοφόροι Πατέρες που συνήλθαν στην Δ΄ εν Χαλκηδόνι Σύνοδο, αντιμετώπισαν έναν αιρετικό, τον Ευτυχή. Αυτός έλεγε, με απλά λόγια, ότι από την ώρα που ο Χριστός ενηνθρώπησε, απερρόφησε την ανθρώπινη φύση και ήταν μόνο Θεός χωρίς να είναι άνθρωπος.
Αλλά η Εκκλησία μας εδογμάτισε και είπε ότι ο Χριστός είναι τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος.
Δεν απερρόφησε η ανθρωπότητα την Θεότητα. Διατήρησε ασυγχύτως και αναλλοιώτως την θεϊκή και την ανθρώπινη φύση.
Έτσι καταδικάζεται ο Ευτυχής, επικρατεί η Ορθοδοξία και θωρακίζεται με τις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων.
Δεν μπορεί ένας να αποφασίζει για τέτοια μεγάλα θέματα. Κανένας δεν είναι αλάθητος. Το αλάθητον το έχουν μόνο οι Οικουμενικές Σύνοδοι και κανένας άλλος.
Το Πνεύμα το Αγιον λαλεί εν Οικουμενικαίς Συνόδοις και οι αποφάσεις, όταν γίνονται αποδεκτές και από το πλήρωμα της Εκκλησίας, έχουν κύρος και δεν μπορεί κανείς να τις κλονίσει.
Έτσι οι αποφάσεις των επτά Οικουμενικών Συνόδων θωράκισαν το πιστεύω των Χριστιανών και σήμερα έχουμε σαφή την πίστη μας, καθαρή, αγνή, ανόθευτο, όπως την κήρυξαν οι Απόστολοι, την παρέλαβαν οι Πατέρες και την διασφαλίζει μέχρι σήμερα η Εκκλησία μας.
Οι εχθροί που αντιμετώπισε η Εκκλησία μας δε ήταν μόνον οι αιρετικοί. Ήταν και οι ειδωλολάτρες της εποχής εκείνης. Και τι αντέταξε; Αντέταξε σθεναρά άμυνα την αλήθεια, χρησιμοποιώντας την αγιότητα του βίου, την ορθότητα της πίστεως. Θυσίασε μόνο στους επίσημους διωγμούς έντεκα εκατομμύρια μάρτυρες, οι οποίοι έχυσαν το αίμα τους, θυσίασαν την ζωή τους ομολογούντες Χριστόν Εσταυρωμένον. Δεν θυσίασαν στα είδωλα, δεν υποχώρησαν.
Πιάνουν τον μάρτυρα, του βάζουν θυμίαμα στην χούφτα και του λένε, ρίξε το θυμίαμα, πρόσφερε θυσία στους θεούς μας και θα σου χαρίσουμε την ζωή. Μια μικρή κίνηση αν έκανε, θα ήταν απάρνηση της πίστεως. Όμως ο μάρτυρας κρατάει στην γροθιά του γερά κλεισμένο το λιβάνι και δεν γυρίζει το χέρι του. Και όταν πλέον κάηκε, τότε μόνο έπεσε το λιβάνι μέσα στον βωμό τον ειδωλολατρικό. Αυτή είναι η πίστη μας. Δεν επιδέχεται υποχωρήσεις, συμβιβασμούς, λογικές και ψευτοαγάπες.
Η αλήθεια δεν μπορεί να αναμειχθεί με το ψέμα. Το φως με το σκοτάδι. Οι αιρετικοί είναι τα ψωριασμένα πρόβατα που ο τσοπάνος τα βγάζει από το κοπάδι για να μην μεταδοθεί η αρρώστια και στα υγιή πρόβατα του κοπαδιού του.
Αλλά και σήμερα η Εκκλησία έχει να αντιμετωπίσει τους ίδιους αιρετικούς. Και σήμερα υπάρχει ένα πλήθος αιρέσεων, που διαιρεί τον λαό μας. Ένα έθνος που διασπάται από αιρέσεις, χάνει την ενότητά του.
Η Ορθοδοξία είναι αυτή που ενώνει τον λαό μας. Αλλά υπάρχουν και οι εθνοκάπηλοι, οι πατριδοκάπηλοι, οι οποίοι λένε ότι ο Χριστιανισμός έβλαψε τον Ελληνισμό και θέλουν και ζητούν ο Χριστιανισμός να μπει στο περιθώριο και η ειδωλολατρία να βγει μέσα από την σαπίλα και την βρωμιά και να αναβιώσει.
Και εμείς κοιμόμαστε και εφησυχάζουμε. Και τους δεχόμαστε όλους αυτούς χωρίς να διαμαρτυρόμαστε, χωρίς να υψώνουμε το ανάστημά μας, χωρίς να έχουμε μια δυναμική παρουσία. Να πούμε προς όλες τις κατευθύνσεις, προς όλους αυτούς τους εραστές της ειδωλολατρίας, τους αιρετικούς, πως εδώ είναι Ελλάς, τόπος Αγίων, εδώ μαρτύρησαν άγιοι άνθρωποι και έχυσαν το αίμα τους για την Ορθοδοξία.
Η Ελλάδα είναι ορθόδοξο έθνος, είναι ορθόδοξο γένος και θα μείνει πιστό στην Ορθοδοξία και τον Ελληνισμό ο οποίος συζεύχθηκε με τον Χριστιανισμό και έγινε ο φορέας, η άμαξα, με την οποία μεταφέρθηκε στην Ευρώπη και στον κόσμο ολόκληρο.
Βρισκόμαστε σε δύσκολες μέρες. Γι αυτό εμείς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί οφείλουμε να είμαστε το φως του κόσμου. Έτσι μας είπε ο Κύριός μας, «Υμείς εστέ το φως του κόσμου». Και όπως οι Αγιοι Πατέρες ήταν τα αστέρια που φώτιζαν και φωτίζουν και σελαγίζουν στο νοητό στερέωμα της Εκκλησίας μας δια μέσου των αιώνων, έτσι κι εμείς οι Χριστιανοί είμαστε τα φώτα.
Να παίρνουμε το φως από τον Ήλιο Χριστό και να φωτίζουμε τα σκοτάδια της ειδωλολατρίας και των αιρέσεων.
Να κρατούμε ορθά στα χέρια μας την δάδα της Ορθοδοξίας και να αγωνιζόμαστε ώστε αυτός ο τόπος, αυτό το Έθνος, αυτός ο λαός να μείνει για πάντα Ορθόδοξο και πιστό στην Ορθοδοξία και τον Ελληνισμό.
Ίσως πείτε, τι κάνουν οι ιερείς, οι Ιεράρχες; Και εγώ σας ρωτώ: Τι κάνει ο λαός μας; Γιατί η υπόθεση της πίστεως δεν είναι υπόθεση μόνο των ιερέων και των επισκόπων, αλλά και υπόθεση του λαού.
Ο λαός κρατάει την Ορθοδοξία. Αδέλφια, ξυπνήστε, γρηγορείτε, προσεύχεσθε, μάχεσθε, φωτίζετε, διαλύετε τα σκοτάδια! Με την ζωή και το παράδειγμά μας, εμείς να δώσουμε τα φώτα στον κόσμο που σήμερα βυθίζεται μέσα στο νέο σκοτάδι της ειδωλολατρίας.
«Υμείς εστέ το φως του κόσμου». «Ούτω λαμψάτω το φως υμών έμπροσθεν των ανθρώπων όπως ίδωσιν υμών τα καλά έργα και δοξάσωσι τον πατέρα ημών τον εν τοις ουρανοίς”.
Σωζεσθαι αδελφοί...
Των Πατέρων της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου, η οποία συνήλθε στην Καρχηδόνα με πρωτοβουλία της αυτοκράτειρας Πουλχερίας και του Μαρκιανού.
Γιατί συνήλθε η Σύνοδος αυτή; Διότι είχε να αντιμετωπίσει προβλήματα. Πάντοτε η Εκκλησία είχε τα προβλήματά της και πάντοτε τα αντιμετώπιζε με αγάπη, στοργή και ενδιαφέρον.
Η Εκκλησία βλέπει όλα της τα παιδιά. Και τα παιδιά αυτά που αμαρτάνουν τα αγκαλιάζει, δεν τα λιθοβολεί, δεν τα αφορίζει, δεν τα πετάει.
Αλλά με στοργή και ενδιαφέρον τα προσφέρει ό,τι είναι δυνατόν για να σταθούν όρθια, να κρατηθούν στην πίστη, να αγωνισθούν, να λύσουν τα προβλήματά τους και να επιτύχουν τον αγιασμό και την σωτηρία.
Πάντοτε η Εκκλησία μας στάθηκε κοντά στον αμαρτωλό. Ο Χριστός μας ήλθε και πλησίασε τους αμαρτωλούς ανθρώπους για να τους σώσει. Δεν τους απομάκρυνε, δεν κράτησε αποστάσεις. «Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω», είπε. Έτσι αντιμετώπισε και η Εκκλησία τα παιδιά της που λύγιζαν, σκόνταφταν, ξεγλιστρούσαν, έπεφταν, αμάρταναν. Όμως η Εκκλησία είχε και άλλα παιδιά, τα οποία δεν ήσαν απλώς αμαρτωλά, ήσαν αιρετικοί. Ποια ήταν αυτά τα παιδιά της; Ήταν εκείνα τα οποία παραχάραξαν την διδασκαλία του Ευαγγελίου. Και όπως οι παραχαράκτες του εθνικού μας νομίσματος παραβιάζουν τους νόμους του Ελληνικού Κράτους, συλλαμβάνονται και οδηγούνται στην δικαιοσύνη, έτσι ακριβώς και η Εκκλησία μας αντιμετώπιζε τους αιρετικούς, τους παραχαράκτες της αληθείας του Ευαγγελίου.
Αλλωστε και ο Απόστολος Παύλος στην προς Τίτον επιστολή, μας είπε «αιρετικόν άνθρωπον μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού, ειδώς ότι εξέστραπται ο τοιούτος και αμαρτάνει ων αυτοκατάκριτος».
Λέει, αιρετικό άνθρωπο αν τον συμβουλεύσεις μια και δυο άστον, γιατί αυτός πλανήθηκε και αμαρτάνει. Είναι αδύνατον να τον επαναφέρεις.
Ο αιρετικός είναι αυτός που παίρνει ένα μέρος, μια σελίδα του Ευαγγελίου και την διαστρέφει. Αντιτάσσεται στο ορθόδοξο δόγμα της Εκκλησίας μας.
Γι αυτούς τους ανθρώπους μας μίλησε και ο Ευαγγελιστής της Αγάπης, ο Ιωάννης, ο οποίος είπε: «Ει τις έρχεται προς υμάς και ταύτην την διδαχήν ου φέρει, μη λαμβάνετε αυτόν εις οικίαν, και χαίρειν αυτώ μη λέγετε». Όποιος δεν φέρνει το Ευαγγέλιο αυτό που σας κηρύττω εγώ, να μην τον χαιρετάτε και να μην τον βάζετε μέσα στο σπίτι σας.
Έτσι αντιμετώπισε η Εκκλησίας μας τους αιρετικούς.
Και όταν αυτός ο μαθητής της Αγάπης, συνάντησε στο βαλανίον έναν μεγάλο αιρετικό, τον Κύρινθο και έμαθε ότι είναι μέσα εκεί, είπε στην συνοδεία του να φύγουν μην τυχόν και πέσει το βαλανίον και τους σκεπάσει.
Κάποτε ένας φημισμένος αγιος, ο αββάς Αγάθων, δέχθηκε μια επίσκεψη. Κάποιοι άνθρωποι τον πλησίασαν και τον ρώτησαν: «Εσύ είσαι ο αββάς Αγάθων, ο υπερήφανος, ο ψεύτης, ο παλιάνθρωπος, ο απατεώνας;». Ναι! (Σε όλα απαντούσε θετικά). «Εσύ είσαι ο αββάς Αγάθων ο αιρετικός;». Ύψωσε τότε την φωνή του, διαμαρτυρήθηκε, ένωσε τα τρία του δάκτυλα και είπε: «Όχι, αμαρτωλός είμαι, αιρετικός δεν είμαι. Πιστεύω εις το Όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Αμήν».
Γι αυτό και οι 630 Θεοφόροι Πατέρες που συνήλθαν στην Δ΄ εν Χαλκηδόνι Σύνοδο, αντιμετώπισαν έναν αιρετικό, τον Ευτυχή. Αυτός έλεγε, με απλά λόγια, ότι από την ώρα που ο Χριστός ενηνθρώπησε, απερρόφησε την ανθρώπινη φύση και ήταν μόνο Θεός χωρίς να είναι άνθρωπος.
Αλλά η Εκκλησία μας εδογμάτισε και είπε ότι ο Χριστός είναι τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος.
Δεν απερρόφησε η ανθρωπότητα την Θεότητα. Διατήρησε ασυγχύτως και αναλλοιώτως την θεϊκή και την ανθρώπινη φύση.
Έτσι καταδικάζεται ο Ευτυχής, επικρατεί η Ορθοδοξία και θωρακίζεται με τις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων.
Δεν μπορεί ένας να αποφασίζει για τέτοια μεγάλα θέματα. Κανένας δεν είναι αλάθητος. Το αλάθητον το έχουν μόνο οι Οικουμενικές Σύνοδοι και κανένας άλλος.
Το Πνεύμα το Αγιον λαλεί εν Οικουμενικαίς Συνόδοις και οι αποφάσεις, όταν γίνονται αποδεκτές και από το πλήρωμα της Εκκλησίας, έχουν κύρος και δεν μπορεί κανείς να τις κλονίσει.
Έτσι οι αποφάσεις των επτά Οικουμενικών Συνόδων θωράκισαν το πιστεύω των Χριστιανών και σήμερα έχουμε σαφή την πίστη μας, καθαρή, αγνή, ανόθευτο, όπως την κήρυξαν οι Απόστολοι, την παρέλαβαν οι Πατέρες και την διασφαλίζει μέχρι σήμερα η Εκκλησία μας.
Οι εχθροί που αντιμετώπισε η Εκκλησία μας δε ήταν μόνον οι αιρετικοί. Ήταν και οι ειδωλολάτρες της εποχής εκείνης. Και τι αντέταξε; Αντέταξε σθεναρά άμυνα την αλήθεια, χρησιμοποιώντας την αγιότητα του βίου, την ορθότητα της πίστεως. Θυσίασε μόνο στους επίσημους διωγμούς έντεκα εκατομμύρια μάρτυρες, οι οποίοι έχυσαν το αίμα τους, θυσίασαν την ζωή τους ομολογούντες Χριστόν Εσταυρωμένον. Δεν θυσίασαν στα είδωλα, δεν υποχώρησαν.
Πιάνουν τον μάρτυρα, του βάζουν θυμίαμα στην χούφτα και του λένε, ρίξε το θυμίαμα, πρόσφερε θυσία στους θεούς μας και θα σου χαρίσουμε την ζωή. Μια μικρή κίνηση αν έκανε, θα ήταν απάρνηση της πίστεως. Όμως ο μάρτυρας κρατάει στην γροθιά του γερά κλεισμένο το λιβάνι και δεν γυρίζει το χέρι του. Και όταν πλέον κάηκε, τότε μόνο έπεσε το λιβάνι μέσα στον βωμό τον ειδωλολατρικό. Αυτή είναι η πίστη μας. Δεν επιδέχεται υποχωρήσεις, συμβιβασμούς, λογικές και ψευτοαγάπες.
Η αλήθεια δεν μπορεί να αναμειχθεί με το ψέμα. Το φως με το σκοτάδι. Οι αιρετικοί είναι τα ψωριασμένα πρόβατα που ο τσοπάνος τα βγάζει από το κοπάδι για να μην μεταδοθεί η αρρώστια και στα υγιή πρόβατα του κοπαδιού του.
Αλλά και σήμερα η Εκκλησία έχει να αντιμετωπίσει τους ίδιους αιρετικούς. Και σήμερα υπάρχει ένα πλήθος αιρέσεων, που διαιρεί τον λαό μας. Ένα έθνος που διασπάται από αιρέσεις, χάνει την ενότητά του.
Η Ορθοδοξία είναι αυτή που ενώνει τον λαό μας. Αλλά υπάρχουν και οι εθνοκάπηλοι, οι πατριδοκάπηλοι, οι οποίοι λένε ότι ο Χριστιανισμός έβλαψε τον Ελληνισμό και θέλουν και ζητούν ο Χριστιανισμός να μπει στο περιθώριο και η ειδωλολατρία να βγει μέσα από την σαπίλα και την βρωμιά και να αναβιώσει.
Και εμείς κοιμόμαστε και εφησυχάζουμε. Και τους δεχόμαστε όλους αυτούς χωρίς να διαμαρτυρόμαστε, χωρίς να υψώνουμε το ανάστημά μας, χωρίς να έχουμε μια δυναμική παρουσία. Να πούμε προς όλες τις κατευθύνσεις, προς όλους αυτούς τους εραστές της ειδωλολατρίας, τους αιρετικούς, πως εδώ είναι Ελλάς, τόπος Αγίων, εδώ μαρτύρησαν άγιοι άνθρωποι και έχυσαν το αίμα τους για την Ορθοδοξία.
Η Ελλάδα είναι ορθόδοξο έθνος, είναι ορθόδοξο γένος και θα μείνει πιστό στην Ορθοδοξία και τον Ελληνισμό ο οποίος συζεύχθηκε με τον Χριστιανισμό και έγινε ο φορέας, η άμαξα, με την οποία μεταφέρθηκε στην Ευρώπη και στον κόσμο ολόκληρο.
Βρισκόμαστε σε δύσκολες μέρες. Γι αυτό εμείς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί οφείλουμε να είμαστε το φως του κόσμου. Έτσι μας είπε ο Κύριός μας, «Υμείς εστέ το φως του κόσμου». Και όπως οι Αγιοι Πατέρες ήταν τα αστέρια που φώτιζαν και φωτίζουν και σελαγίζουν στο νοητό στερέωμα της Εκκλησίας μας δια μέσου των αιώνων, έτσι κι εμείς οι Χριστιανοί είμαστε τα φώτα.
Να παίρνουμε το φως από τον Ήλιο Χριστό και να φωτίζουμε τα σκοτάδια της ειδωλολατρίας και των αιρέσεων.
Να κρατούμε ορθά στα χέρια μας την δάδα της Ορθοδοξίας και να αγωνιζόμαστε ώστε αυτός ο τόπος, αυτό το Έθνος, αυτός ο λαός να μείνει για πάντα Ορθόδοξο και πιστό στην Ορθοδοξία και τον Ελληνισμό.
Ίσως πείτε, τι κάνουν οι ιερείς, οι Ιεράρχες; Και εγώ σας ρωτώ: Τι κάνει ο λαός μας; Γιατί η υπόθεση της πίστεως δεν είναι υπόθεση μόνο των ιερέων και των επισκόπων, αλλά και υπόθεση του λαού.
Ο λαός κρατάει την Ορθοδοξία. Αδέλφια, ξυπνήστε, γρηγορείτε, προσεύχεσθε, μάχεσθε, φωτίζετε, διαλύετε τα σκοτάδια! Με την ζωή και το παράδειγμά μας, εμείς να δώσουμε τα φώτα στον κόσμο που σήμερα βυθίζεται μέσα στο νέο σκοτάδι της ειδωλολατρίας.
«Υμείς εστέ το φως του κόσμου». «Ούτω λαμψάτω το φως υμών έμπροσθεν των ανθρώπων όπως ίδωσιν υμών τα καλά έργα και δοξάσωσι τον πατέρα ημών τον εν τοις ουρανοίς”.
Σωζεσθαι αδελφοί...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.