Οἱ γονεῖς καί οἱ ἐλεύθερες σχέσεις

Πῶς καί γιατί κάποια παιδιά δέν ἀκολουθοῦν τούς χριστιανούς γονεῖς στήν ἐν Χριστῷ ζωή);
Ἀπάντηση:
- Ἐμεῖς θά ποῦμε τήν ἀλήθεια, θά ποῦμε τό σωστό καί ἀπό ἐκεῖ καί μετά τό παιδί εἶναι ἐλευθερο. Δέν μπορεῖς νά τό ἀναγκάσεις νά ἀκολουθήσει αὐτό πού λέει ὁ Χριστός. Οὔτε ὁ Χριστός μᾶς ἀναγκάζει. Ὅ,τι κάνουμε, πρέπει νά τό κάνουμε ἐλεύθερα. Ἀλλά πολύ φοβᾶμαι ὅτι ὅταν ἕνα παιδί δέν θέλει νά πάει στήν Ἐκκλησία σ΄ αὐτό φταῖμε καί ἐμεῖς (δηλ. οἱ γονεῖς, οἱ μεγάλοι). Φταῖμε διότι δέν εἴμαστε σωστοί ἀπ’ τήν ἀρχή.
Ἡ ἀγωγή τῶν παιδιῶν ἀρχιζει ἀπό πολύ νωρίς: ἀπό τήν ἐκλογή ἀκόμη τοῦ/τῆς συζύγου.
Ὅταν ἐμεῖς δέν εἴμαστε σωστοί ἀπ’ τήν ἀρχή· ὅταν στήν ρίζα τῆς ὕπαρξής μας ὑπάρχει ἡ ὑπερηφάνεια, ὑπάρχει ὁ ἐγωισμός, τόν ὁποῖο ἐμεῖς τόν μεταδίδουμε καί στά νεαρά βλαστάρια μας τότε ἤδη ἔχει συντελεστεῖ μία μεγάλη καταστροφή. Ὅταν οἱ γονεῖς δέν γνωρίζουν ἐξ ἀρχῆς τῆς συζυγικῆς τους ζωῆς γιά τούς τρεῖς μεγάλους ἐχθρούς (τήν κενοδοξία, τήν φιλαργυρία καί τήν φιληδονία) καί δέν τούς καταπολεμοῦν πρῶτα στόν ἑαυτό τους, τότε μεταδίδουν τά μικρόβιά τους καί στά παιδιά. Ἔτσι ἔχουμε πολλά μετανοημένα ζευγάρια πού tά πρῶτα χρόνια τῶν παιδιῶν τους κύλησαν μέσα στήν ὑπερηφάνεια, μέσα στήν κενοδοξία.
Μετά οἱ γονεῖς βέβαια μετάνιωσαν ἄλλαξαν ζωή, ἀλλά ἡ ζημιά ἔχει ἤδη γίνει. Θά πρέπει μετά νά παλέψεις γιά τήν ζημιά πού ἔχει γίνει στήν ψυχή τοῦ παιδιοῦ. Θά πεῖς βέβαια καί στό παιδί τήν ἀλήθεια, θά παραδεχθεῖς ὅτι ἔκανες λάθος ὥς τώρα καί ὁ Θεός βοηθός. Θά κάνεις καί προσευχή πολλή. Τίποτε δέν εἶναι ἀδύνατον στόν Θεό. Ἡ Ἁγία Μόνικα τριάντα χρόνια προσευχότανε καί ἔβγαλε τελικά ἕναν Ἅγιο. Πρέπει νά λιώσεις στήν προσευχή. Θέλει γόνατα. Νά ματώσουν τά γόνατα, ἀπ’ τήν προσευχή. Καί αὐτό θά ἁγιάσει καί ἐσένα καί τό παιδί. Ἡ προσευχή δημιουργεῖ μία ἁγία ἀτμόσφαιρα στό σπίτι .
Κάποτε ἦταν ἕνας Σουλτάνος, ὁ ὁποῖος εἶχε στό σπίτι του, στό Χαρέμι του ἕναν Ἅγιο, ἕναν Ὀρθόδοξο μέ τό παιδάκι του. Αὐτός ἔκανε συνέχεια προσευχή γιά τόν Σουλτάνο. Τελικά κατάφερε καί ἔγινε Χριστιανός ὁ Σουλτάνος.

Εἶναι πάρα πολύ μεγάλη ἡ δύναμη τῆς προσευχῆς. Ἄν μπορεῖ νά ἀλλάξει ἕναν Τοῦρκο μουσουλμάνο, πόσο μᾶλλον τά παιδιά μας, πού εἶναι βαπτισμένα. Μήν ἀπογοητευόμαστε.
Σᾶς ἔλεγα καί γιά τήν μητέρα πού ξεπορτίζανε οἱ κόρες της καί τῆς λέγανε: «μάννα μήν κάνεις προσευχή γιατί μᾶς τά χαλᾶς ὅλα». Μέ τήν προσευχή της, τά χαλοῦσε ὅλα τά ἄσχημα, πού σχεδίαζαν νά κάνουν οἱ κόρες της. Πήγαιναν νά γλεντήσουνε καί δέν χαιρόντουσαν τίποτα. Ἔχει πολύ δύναμη ἡ προσευχή. Ὁπότε μήν τό βάζουμε κάτω. Ἁπλῶς νά εἴμαστε σταθεροί καί θά ἔλεγα ἄψογοι, ἀπέναντι στόν Θεό, ὅσο μποροῦμε. Νά εἴμαστε ἄψογοι καί μεταξύ μας.
Ἄν οἱ γονεῖς μέ τήν μεταξύ τους ἀγάπη εἰκονίσουν τήν Ἁγία Τριάδα, αὐτό ἀσκεῖ καταλυτική ἐπίδραση στά παιδιά.
Ὅταν ὑπάρχει αὐτή ἡ ἑνότητα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος· ἄν στόν ἄντρα καί στήν γυναῖκα ὑπάρχει αὐτή ἡ ταύτιση τοῦ θελήματος, ὅπως ὑπάρχει καί στήν Ἁγία Τριάδα ὅπου καί τά Τρία Πρό¬σωπα ἔχουν τό ἴδιο θέλημα...Τότε αὐτό δημιουργεῖ μιά παραδείσια ἀτμόσφαιρα στό σπίτι. Τότε καί τό/τά παιδάκια θά χαίρονται καί δέν θά ξέρουν καί γιατί χαίρονται. Θά ἀναπαύονται στό σπίτι. Διότι ἀκριβῶς αὐτή ἡ ἀγαπητική κοινωνία τῶν μεγάλων, δημιουργεῖ αὐτήν τήν ἀληθινά χαρούμενη ἀτμόσφαιρα.
Τότε τά παιδάκια θά ἔχουν τό σπίτι τους σάν τήν καλή τους φωλιά καί δέν θά θέλουν νά πάνε ἔξω, οὔτε νά πάνε ἀλλοῦ γιά νά δοῦν τηλεόραση, οὔτε τίποτα. Ἀλλά ἄν τό σπίτι δέν εἶναι ἔτσι, ἔ μετά σοῦ λέει πότε νά φύγω, νά πάω νά δῶ τήν ξένη τηλεόραση μπᾶς καί παρηγορηθῶ λίγο καί – προσέξτε- γεμίσει τό κενό μου. Γιατί τά παιδιά ἔχουν κενό.
Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἔχουν κενό. Ὅσο δέν ἔχουν τόν Θεό εἶναι κενοί καί θά ψάξουν ἕνα τρόπο νά τό γεμίσουν τό κενό. Ἄν δέν τό γεμίσει ὁ πατέρας καί ἡ μάνα μέ τόν Θεό ἔ θά ψάξουν νά βροῦν τά ὑποκατάστατα
τά εὔκολα, πού τούς λανσάρει ἡ σύγχρονη δαιμονοποιημένη καί εἰδωλολατρική πραγματικότητα. Φυσικά πάλι δέν γεμίζουνε , καί πάλι ἀναζητοῦν κάτι ἄλλο καί πέφτουν ἀπό τήν διαστροφή σέ ἄλλη διαστροφή.
Πονᾶμε πάρα πολύ καί πονᾶνε καί τά παιδιά. Μέχρι νά καταλάβουμε ὅτι πρέπει νά μετανοήσουμε.