Η ΨΥΧΟΚΤΟΝΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΡΕΣΗ

Πριν 20 χρόνια το Οικουμενικό Πατριαρχείο κατεδίκασε εις καθαίρεσιν τον παλιόν και ενάρετον καθηγούμενον της Ι. Μονής Εσφιγμένου 'Αγίου Όρους κυρόν Αθανάσιον, ως και τρία μέλη της Γεροντίας. Ο λόγος; Διότι κατεδίκαζαν τας κακοδόξους ενεργείας του Φαναρίου, διακόψαντες την μετ’ αυτού εκκλησιαστικήν κοινωνίαν, πράξη πλήρως καλυπτόμενη υπό των ιερών Κανόνων.

Από το 1973 η Ι. Κοινότης Αγίου όρους εν συνεργασία με την πατριαρχική Εξαρχεία αποφασίζει: «... όπως του λοιπού μη χορηγούνται Καλύβαι και εξαρτήματα εις δεδηλωμένους ζηλωτάς υπό των Ι. Μονών». (Πρακτικόν ΞΑ, συνεδρία τής 26.9.1973). Τα ανωτέρω σημαίνουν, ότι ουδείς μοναχός που θα ηρνείτο να μνημονεύσει του Οικ. Πατριάρχου θα μπορούσε να διαμείνη μόνος ή μετ' άλλων εις Κελλίον ή Καλύβη του Αγίου 'Ορους. Με αυτόν τον τρόπον επεθύμουν να διακόψουν κάθε αύξησι του ζηλωτικού μετώπου, ενώ συγχρόνως έπλητταν τους ηλικιωμένους ζηλωτάς που δεν θα είχαν το δικαίωμα πλέον να προσλαμβάνουν υποτακτικόν δια τα γηρατειά των.
Αδιαφόρησαν τελείως δια την καταστροφήν των κελλίων, ελλείψει Μοναχών. Αυτό ουδόλως ετάρασσε τους Καθηγουμένους! Προτιμούσαν να τα βλέπουν νά γίνονται ερείπια, παρά να κατοικηθούν υπό ζηλωτών πατέρων. Όπως βλέπεις, αγαπητέ Νικόλαε, σκληρότης δέν υπάρχει μονον στην κοινωνία σας, αλλά και στον απόκοσμον 'Αθωνα... Τον Μάρτιον του 1984 η γυναικεία Μοναδική Αδελφότης των Αγίων Πάντων Σπετσών, ομού μετά του πνευματικού της, αποκηρύττουν την αίρεσιν του Οικουμενισμού και ακολουθούν το πάτριον εορτολόγιον. Αμέσως έρχοναι αι καθαιρέσεις, απελάσεις εκ της Μονής και της νήσου(!), αι μύριαι συκοφαντίαι υπό του οικείου επισκόπου και των οργάνων του. Με την βοήθεια όμως του Κυρίου επιστρέφουν και πάλι στο νησί τους και συνεχίζουν μέχρι σήμερα αρρενοπώς την πατερική τους ομολογία και ένσταση. Τα όμοια και χειρότερα υπέστησαν και όλοι οι προ αυτών ομολογήσαντες από τους οικείους των επισκόπους του νέου ημερολογίου. Αληθής Μεσαίων όσον αφορά τις βαρβαρότητες και ιεροσυλίες! Περί αυτού μπορείς να λάβεις ακριβή γνώσιν δια της μελέτης των «Πατρίων» που εκδίδει ο Σεβασμιώτατος Επίσκοπος Πενταπόλεως κ. Καλλιόπιος. (Γαλαξειδίου 14, 185 43 Πειραιά. Τηλ. 42.06.455). Τον Μάιον του 1992 πατριαρχική εξαρχεία με κάλυψιν της Ι. Κοινότητος απελαύνει αναπολογήτους, βιαίως και απανθρώπως εντός μιας ώρας τους μονάζοντας εις την Ρωσικήν Σκήτην του Προφήτου Ηλιού πατέρας, επειδή ακριβώς δεν εμνημόνευον και αυτοί του λατινόφρονος Βαρθολομαίου. 'Ενοχος σιγή και αντιφατική πολιτική. Και τώρα σε ερωτώ: ποιός συνεκινήθη ή διεμαρτυρήθη δια τας ανωτέρω άδικους και αντικανονικάς ενεργείας Φαναρίου και Αγίου Όρους; Σχεδόν ουδείς! Όχι μόνο δεν έγραψαν υπέρ αυτών, αλλά ελασπολόγησαν και κατηγόρησαν με κάθε τρόπο τας ανωτέρω ομολογίας! Ασφαλώς θα έρωτήσεις διατί; Επειδή έθεωρήθησαν φανατικαί καί ζηλωτικαί αντιδράσεις.
Η αλήθεια όμως είναι ότι οι ανωτέρω υπήκουσαν στους Ι. Κανόνες και την μακραίωνα παράδοση της Εκκλησίας μας, η οποία επιτάσσει διακοπήν κοινωνίας προς κακοδόξους ποιμένας και προτού ακόμη να επιληφθή αρμόδια Σύνοδος. Όλοι όμως οι Θεολόγοι και κληρικοί του νέου ημερολογίου με πρώτον τον κοιμηθέντα αρχιμανδρίτην Επιφάνιον Θεοδωρόπουλον, που και συ καλώς εγνώριζες, αγνοούντες, ή μάλλον διαστρεβλούντες την ανωτέρω αλήθειαν, εκήρυττον: «'Οχι, δεν επιτρέπονται σχίσματα -ο Κανών είναι δυνητικός- η αντίδρασις όταν γίνεται, πρέπει να γίνεται μέσα από την Εκκλησία, χωρίς δηλαδή να διακόπτωμεν την μετ' αυτής κοινωνίαν». Μήπως και ο αφορισθείς κ. Σωτηρόπουλος αυτό δεν εκήρυττε μέχρι σήμερα στους εν Αυστραλία και Καναδά πιστούς, που αγωνιούσαν δια τις κακοδοξίες των ποιμένων τους; Απο την μια μεριά κατηγορούσε επί αιρέσει τον Στυλιανόν και από την άλλη εμπόδιζε τους πιστούς να τον αποκηρύξουν! Όπως δηλαδή μαρτυρούν τα γεγονότα, προτιμούν να εγκαταλείπουν τα πρόβατα στο στόμα του λυκου, παρά να τους συστήσουν να εκκλησιαζονται στους παλαιοημερολογίτας, ή να μνημονεύουν «πάσης επισκοπής Ορθοδόξων», μέχρι να εύρουν επίσκοπον της αρεσκείας των. Της αυτής ψυχολογίας και γραμμής είναι και όλαι αι εν κόσμω ιεραποστολικές, ως τιτλοφορούνται, αδελφότητες και οι οπαδοί των, και ας μην σου φανεί υπερβολικός ο λογος. Αν δεν υπήρχαν, να είσαι βέβαιος, ότι μέγα μέρος του θρησκεύοντος ποιμνίου που επηρεάζουν θα ηκολούθει το παλαιόν. Αλήθεια πόσον δύσκολον είναι να αθλή τις νομίμως! Και γιατί όλη αυτή η αλλοτρίωσις εκ της Ορθοδόξου Παραδόσεως; Διότι δεν ηγάπησαν τον Μοναχισμόν και την Παράδοσιν, δυο μεγέθη άγνωστα σχεδόν σ' αυτούς και τους οπαδούς τους. Θα έχεις, επίσης, ακούσει για τις εκατοντάδες σελίδες που συνέγραψε ο πρόεδρος της Πανελ. Ενώσεως Θεολόγων εναντίον του Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ, στην προσπάθειά του να υπερασπισθεί τους τρεις Ιερωνυμικούς επισκόπους. Και ενώ ο λατινόφρων πατριάρχης σπεύδει να τους ενώσει με τους Μονοφυσίτας και Παπικούς, αυτός, ζων υπό την επήρειαν του οργανωσιακού συνδρόμου, αναλίσκεται κυριολεκτικώς, παρά το επισφαλές της υγείας του, προκειμένου να δικαιώσει τους ανωτέρω τρεις επισκόπους, οι οποίοι σημειωτέον, ουδέν έπραξαν ή συνέγραψαν κατά της συγχρόνου αιρέσεως. Αυτή είναι η έκφρασις της οργανωσιακής ψυχολογίας των οπαδών των αδελφοτήτων, περί της οποίας και άλλοτε σου είχα μιλήσει. Πρόσεξε τώρα να δεις πώς αντιδρούν στις προκλήσεις του καιρού μας οι άνθρωποι που ευρίσκονται μακράν τοιούτων επιδράσεων και που σέβονται συγχρόνως Μοναχισμόν και Ι. Κανόνες. Ο Σιναίτης Ιερομόναχος και πνευματικός π. Αδριανός είναι, κατά κοινήν ομολογίαν, ένας ενάρετος μοναχός και κληρικός. Προ μηνών, αγανακτήσας δι' όσα επληροφορείτο που συμβαίνουν στην Αυστραλίαν, επήγε και εκήρυξε εις τους εκεί πιστούς κατά των κακοδοξιών του Στυλιανού, προτρέψας τους πιστούς να διακόψουν τήν μετ' αυτού κοινωνίαν. Εν συνεχεία επήγε στον Καναδα, αλλά ο εκεί Σωτήριος του είπε «να φύγει με το ίδιο αεροπλάνο»! Είχε, βλέπεις, πληροφορηθεί τα εν Αυστραλία. Και ο καλός π. Αδριανός αντιληφθεις με τί λυκοποιμενες είχε να κάνει, τους απεκήρυξε και ηκολουθησε το παλαιόν! Σύγκρινε τώρα μόνος σου την διαγωγήν του κ. Σωτηροπούλου και του π. Αδριανού, ως και του π. Εφραίμ τού Φιλοθείτου, που σου έγραψα προσφάτως, για να δεις το μέγεθος της διαφοράς. Εάν ορθοτομεί ο τελευταίος, θα ήτο ελεύθερος να δρα εις Αμερικήν και Καναδά; Τα γεγονότα ομολογούν μόνα τους! Ο π. Αδριανός ομιλήσας πατερικώς, εδιώχθη και από τους δυο πεφιλημένους και ομοτρόπους λυκοποιμένας του Πατριάρχου! Βεβαίως σύμφωνα με τους αγίους Πατέρας, επειδή εκοινώνει τόσα χρονια με την αίρεση θα πρέπει τώρα να υποστεί σχετικόν κανόνα, αλλά αυτό είναι εκτός του θέματος μας. Απορώ επίσης γιατί να διαμαρτύρονται για τον αφορισμόν του κ. Σωτηροπούλου οι διάφοροι κληρικοί και λαικοί. To «εντός Εκκλησίας» που πιστεύουν και κηρύττουν δίδει το δικαίωμα στον οιονδήποτε κακόδοξον Βαρθολομαίον να καθαιρεί και να αφορίζει —ανεξαρτήτως δικαίως ή αδίκως— αφού οι κατήγοροί του δεν αποτειχιζονται, δηλαδή δεν διακόπτουν την μετ' αυτού κοινωνίαν. Η Εκκλ. Ιστορία δεν τους έχει συνετίσει εν προκειμένω; Ποιός αιρετικός αποδέχεται τους ελέγχους ή... επαινεί τους κατηγόρους του; Οι ιεροί Κανόνες και οι άγιοι Πατερες ενώ μας παρέχουν το δικαίωμα της αποτειχίσεως, αυτοί αρνούνται να το χρησιμοποιήσουν, φοβούμενοι, ως λέγουν, διότι θα ευρεθούν... εκτός Εκκλησίας! Καθ' ήμάς αυτά είναι «προφάσεις εν άμαρτίαις», καθότι τό Ιερόν Πηδάλιον διδάσκει τα ακριβώς αντίθετα αυτών που ισχυρίζονται! Ο έπαινος των Ι. Κανόνων δια τους αποτειχιζομένους. «... Εάν δε οι ρηθέντες πρόεδροι είναι αιρετικοί, και την αίρεση αυτών κηρύττουσι παρρησία, και δια τούτο χωρίζονται, οι εις αυτούς υποκείμενοι, και προτού να γίνει ακόμη συνοδική κρισις περί της αιρέσεως ταύτης, οι χωριζόμενοι αυτοί, όχι μόνον δια τον χωρισμόν δεν καταδικάζονται, αλλά και τιμής πρεπούσης, ως ορθόδοξοι είναι άξιοι, επειδή, όχι σχίσμα επροξένησαν εις την Εκκλησίαν με τον χωρισμόν αυτόν, αλλά μάλλον ηλευθέρωσαν την Εκκλησίαν από το σχίσμα και την αίρεσιν των ψευδεπισκόπων αυτών». (Έρμην. αγ. Νικοδήμου στον ΙΕ' Κανόνα τής Πρωτοδευτέρας Συνόδου). Τα ανωτέρω εφήρμοσαν δια μέσου των αιώνων όλοι οι ομολογηταί, παλαιοί και σύγχρονοι. Και όμως! Όπως μας διδάσκει η Ιστορία, αντί επαίνων απελαβον τα ουαι, τους αποσχηματισμους, τις φυλακίσεις, τις εξορίες! Τώρα ένας ιδικός τους επειδή ετιμωρήθη δια... χαρτιού, ξεσήκωσαν τον κόσμον. Αντιλαμβάνεσαι, αγαπητέ Νικόλαε, το πόσο μεροληπτικά συμπεριφερονται. Θέλουν μια ομολογία στα μέτρα τους, άνευ δηλαδή συνεπειών. Ομίλησα περί ομολογίας. Ναι, ο κ. Σωτηρόπουλος ομολόγησε ελέγξας τον Στυλιανόν και απέδειξε ότι αγαπά τον Χριστόν! Αυτός, ένας λαικός απεδείχθη πιο ευαίσθητος στα της πίστεώς μας από ένα ολόκληρον 'Άγιον Όρος! Διότι σε ερωτώ: πότε ήλεγξαν οι Αγιορείται τον Αυστραλίας, καίτοι γνωρίζουν καλώς τας βλασφημίας του; Και το έτι σοβαρώτερον, πότε διεμαρτυρήθησαν προς τον Πατριάρχην, ο οποίος είναι πνευματικός προιστάμενος του υβριστού και ο οποίος σκανδαλοδώς τον καλύπτει, γενόμενος ούτω συνεργός και συνυπεύθυνος; Ουδέποτε! Και μόνον αυτό; Έφθασαν στο σημείον να στέλνουν πνευματικούς στην Αυστραλία, προκειμένου να τον στηρίξουν ηθικώς, ο δε Καθηγούμενος της Μονής Ιβήρων κ. Βασίλειος να τον καλεί δια να λαμπρύνει την εορτήν της Παναγίας! ποιόν; τον υβριστήν του Υιού της!! Και το ανόσιον έργον θα επανελαμβανετο και εις την Ι. Μονήν Μεγίστης Λαύρας, αν δεν προλάμβαναν οι πατέρες της ερήμου δια της αντιδράσεώς των να γίνουν αίτια ματαιώσεώς του!.. Προσφάτως επίσης οι Καθηγούμενοι των 13 Ι. Μονών που αντέδρασαν εις τας -υπέρ των Μονοφυσιτών και Παπικών- θέσεις του Πατριαρχείου, με αποτέλεσμα να ψυχρανθούν αι σχέσεις των, έγραψαν επιστολήν προς τον κ. Βαρθολομαίον, εξομολογούμενοι αύτοι, ότι η χαρά τους δια την Ανάστασιν του Κυρίου «δεν θά είναι πεπληρωμένη άνευ τής ειρηνοδώρου ευχής... του Προκαθημένου τής Μητρός Εκκλησίας»! Τον διαβεβαιούν δε ότι «βαθύτατος τυγχάνει ο σεβασμός και η αφοσίωσις ημών προς το Σεπτόν ημών Πρόσωπον». Δια να καταλήξουν: «... είησαν δε τα έτη Υμών πολλά, πανευφρόσυνα και ακύμαντα...»! Ώστε ο συνεργάτης του κακοδόξου Στυλιανού, ο υπεύθυνος δια τον συνεχισμόν τού σκανδαλισμού των πιστών είναι άξιος πολυχρονισμού! Διατί; δια να συνεχίζει να καλύπτει τους υβριστάς του Κυρίου μας! Και δεν είναι αρκετή η αναστάσιμος χαρά να τους ειρηνεύσει, εφ’ όσον ο συνυπεύθυνος του σκανδάλου, ο καλύπτων τους λυκοποιμένας της Ορθοδοξίας, δεν τους δίδει την ευχήν του! Ιδού πού καταλήγει, αγαπητέ μου Νικόλαε, η αδιαφορία στα θέματα της πίστεως. «Αγώνος ουν χρεία μεγάλου και νομίμου». Ελπίζω, επίσης, να πρόσεξες ότι αυτοί οι ίδιοι και πολλοί όμοιοί τους, εμφανίζονται παρά ταύτα ως νηφάλιοι και ακριβείς ερμηνευταί της Ιεράς Παραδόσεως, ενώ το μόνο που επιτυγχάνουν είναι να συνηγορούν υπέρ του αντορθοδόξου Φαναρίου! Ναι, του Φαναρίου που όλοι τους σήμερα ελέγχουν, επειδή αφόρισε έναν θεολογον. Το περιοδικό μαλιστα της αδελφότητος που ανήκει ο αφορισθείς, έφθασε στο σημείο να γράψει σχόλιον με τίτλον: «Νυν κρίσις εστίν» όπου μεταξύ των άλλων γράφει: «Ο αφορισμός του κ. Σωτηροπούλου κρίνει όχι μόνο τον θεολογικό αλλά και όλο τον πνευματικό κόσμο της πατρίδος μας... τους μητροπολίτας, τις χριστιανικές και μοναστικές αδελφότητες, τις Θεολογικές σχολές...» (Σταυρός, Ιαν. 94, σελ. 20). Αυτή είναι η πραγματικότης, αγαπητέ μου. Όταν διώκονται οι ήμετεροι, συγκινούμεθα σφοδρά, όταν πάσχουν τα αυτά οι ζηλωταί... πέρα βρεχει! Αφήνω ότι έχουν φθάσει στο σημείο να μας εξισώνουν με τους διάφορους αιρετικούς, όπως επραξε εσχάτως ή I. Σύνοδος τής Κρήτης, ή οποία εξεδωκε Εγκύκλιον ενάντιον των διάφορων αιρετικών πού λυμαίνονται τήν νήσον, συμπεριλαβοΰσα πρώτους και καλλιτέρους τούς παλαιοημερολογίτας! Η Σύνοδος που κατήντησε να κάνει μνημόσυνα στον υβριστήν του Κυρίου μας, τον Καζαντζάκη, να αποκαλεί αιρετικούς τα γνήσια τής Εκκλησίας τέκνα! Και ευρέθη μια ολόκληρος αδελφότης Θεολόγων, η Ζωή, να δημοσιεύση την ανωτέρω Εγκύκλιον στο τεύχος της 24.3.94 προσθέτουσα, ότι είναι οι Παλαιοημερολογίται και οι λοιποί αιρετικοί «λύκοι αρπαγές»!, την στιγμήν που ένας λαικός και μη θεολόγος, αλλά αγαπών τον Μοναχισμόν και το Πηδάλιον, ένας μη οργανωσιακός, ο κ. Νικ. Ψαρουδάκης, την εσχολίασε ως εξής: «Όταν, Σεβασμιώτατοι, ανάμεσα στους αιρετικούς και τους σατανοκινήτους, αναφέρετε, μαλιστα πρώτους, τους "ζηλωτές" παλαιοημερολογίτες, τότε είναι φανερό ότι η κρίση στην σημερινή διοίκηση της Εκκλησίας, αρχίζει να γίνεται σχεδόν αγεφύρωτη, και το ερώτημα: « εάλω η Ορθοδοξία"; γίνεται έφιάλτης»! (Όρθόδ. Τύπος, 1.4.'94). Γι' αυτό, αγαπητέ μου Νικόλαε, θα σου επαναλάβω και πάλι αυτό που πολλές φορές σου έχω τονίσει, ότι εάν δεν άντιληφθούν, όλοι αυτοί που μέχρι σήμερα θεωρούν «εκτός Εκκλησίας» τους παλαιοημερολογίτας, ότι αυτοί αποτελούν τα γνήσια της Ορθοδοξίας τέκνα (ανεξαρτήτως τωνορισμένων λαθών και υπερβολών, λόγω ακαταλλήλου εν πολλοίς διοικήσεως), και αν δεν μετανοήσουν εμπράκτως δια τους διωγμούς που τους έκαναν από το 1924 μέχρι σήμερα, είναι αδύνατον να ερμηνεύσουν ορθώς και να αντιμετωπίσουν πατερικώς την σύγχρονη εκκλησιαστική τραγωδία. Πρέπει ν' αρχίσουν από τα θεμέλια! Εάν εκεί αριστεύσουν, αυτομάτως θα ευρεθούν στο αυτό μέτωπο! Διαφορετικά, και συ και όλοι οι πονούντες δια την προδοσίαν, των τιμίων, πρέπει να σκεφθήτε καλά ποιούς ακολουθείτε.
Μια ζωή και μια ψυχή έχουμε. Κάθε μέρα και ώρα που περνά με την κοινωνία της αιρέσεως, μας φέρνει και πιο κοντά στην αβεβαιότητα για τήν ψυχική μας σωτηρία. Μή λησμονείς τούς λόγους του μεγάλου Θεοδώρου πούυ σου έχω ξαναγράψει: «Διότι εχθρούς Θεού ο Χρυσόστομος, με μεγάλη και επίσημον φωνήν, απεκάλεσε όχι μόνον τους αιρετικούς, αλλά και αυτούς που τους κοινωνούν». Και ετόνιζε τούτο ο Θείος πατήρ, διότι «Ούτε όλα τα χρήματα του κόσμου να διαθέσει κάποιος (σε πτωχούς) αλλά είναι κοινωνικός προς την αίρεσιν, δεν καθίσταται φίλος, αλλά εχθρός του Θεού»! (P.G. 99. 1049 Α, 1275C). Αυτά προς το παρόν, με πολύ πόνο καρδίας και θλίψιν δια την έκτασιν του κακού.
Με αγάπη και ευχές, Ιερομόναχος Θεοδώρητος 6/'94.
Από το βιβλίο του Ιερομονάχου π. Θεοδωρήτου Μαύρου: ''Όταν οι Φύλακες Προδίδουν''. Αθήνα 2001. Εκδόσεις Αγιορείτης. Άρθρα και σχόλια άναφερόμενα εις την αίρεσιν του Οικουμενισμου και την μεγάλην ευθύνην των κοινωνούντων αμέσως ή εμμέσως μετ' αυτής.