ΣΚΑΛΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ

Πάμπολλες φορές η δική μας άσκηση
γίνεται ο πιο απευκταίος εγκλωβισμός μας.
Φαίνεται πως ούτε και ο Ίδιος ο Θεός δίνει τόση σημασία στις αμαρτίες και τις πτώσεις μας, όση φαίνεται να δίνουμε εμείς.
Εθιζόμαστε στην αποτρόπαια ιδέα του αναμάρτητου χριστιανού και δεν υποψιαζόμαστε ότι ο μόνος άγιος και αναμάρτητος είναι δικαιωματικά ο Θεός και όχι εμείς.
Εμείς μόνο να μετανοούμε μπορούμε,
πάντα με τη σύναρση της Χάριτος.
Η πτώσεις μας ως συνήθως έρχονται για να θίξω την εικόνα της αυτείδωλης τελειότητας μέσα μας·
την εικόνα της τελειότητας που γυρεύουμε εμείς διακαώς
σαν επιβράβευση, σαν επιβεβαίωση και σαν αυτοδικαίωση.
Αλλά ο Θεός δεν απαιτεί από μας μια τελειότητα βίου,χωρίς τη δική Του αγάπη και ταπείνωση.
Διαφεύγει κατά πολύ ο Ουρανός από τις ασκητικές μας επιδόσεις.
Όπως δεν είναι σπάνιο ούτε και παράξενο αν οι πτώσεις μας δε χαρακτηρίζουν το βαθύτερο είναι μας.
Συμβαίνει συχνά εμείς να θέλουμε εμμονικά να τις ξοφλάμε αυτοσχεδίως με ποικίλα γραμμάτια ασκήσεως
τα οποία ικανοποιούν μονάχα τη δική μας αντίληψη για τον Θεό και τη δικαιοσύνη Του.
Η θεία Αγάπη εξαιρείται από κάθε ικανοποίηση που θέλει να της προσφέρει σα σπονδή το φοβικό μας πνεύμα.
Γιατί η Αγάπη του Θεού είναι και θα είναι πάντα ανενδεής, ελεύθερη, απρόβλεπτη και απροϋπόθετη.
Ακατάπαυστα και σκανδαλιστικά φιλάνθρωπη,διαψεύδει συνεχώς το χαρακτηριστικό της τιμωρητικότητας
που της χρεώνουμε απερίσκεπτα και ανελεύθερα.
Αυτή η Θεία Αγάπη είναι που
συνέχει, συντηρεί, συγκρατεί και τρέφει εμάς, την καρδιά μας και τα σύμπαντα που αν και δεν έχουν καρδιά, ελκύονται με τον κάθε παλμό της.
Αυτή λοιπόν η Αγάπη
δε βάζει όρους, δεν περιορίζει, δεν υποτάσσει.
Δεν επιβάλλει, δεν προστάσει.
Δεν απαιτεί «προόδους» και «ανόδους» στα πνευματικά,δε μέμφεται την αδυναμία, δεν επιπλήττει την ανημποριά.
Δεν αγνοεί την πρόθεση, δεν κολαφίσει το λύγισμα, δε μαστιγώνει το ελεύθερο, δεν τιμωρεί το πταίσμα.
Δεν υποτιμά σκαιώς το ανθρώπινο πρόσωπο για το οποίο στέκεται Αυτή αρχέτυπο στοργής και κάλλους.
Δεν κατεδαφίζει με πάταγο το μυστήριο της ζωής μας και δεν προσβάλλει με ψευδοϋπεροχές το πολύπτυχο είναι μας,για τα όσα συμβατικά σχήματα του κόσμου τούτου το ακολουθούν, το συμπνίγουν και το μαραίνουν.
Και τι κάνουμε οι περισσότεροι με τον περιβόητο ασκητισμό μας;
Αντικείμενοι των σπλάχνων μας, ευμενίζουμε τάχα το θείο.
Υποδεικνύουμε ασύστολα τον Θεό πώς να μας σώσει πάνω στα πλάνα των κόπων μας για το Όνομά Του.
Ίσα που μαχόμαστε ενοχικά το είναι μας για να ελκύσουμε βραβεία αγιότητας.
Αυτό το τόσο ευόλισθο και χοϊκό μας είναι,που τόσο μας «απογοητεύει» και μας «ντροπιάζει» συνέχεια μπρος στα ανύστακτα μάτια του Θεού· του Θεού – Πατέρα.
Δε φτάνει που ζούμε μ’ αυτήν την επιζήμια ψευδαίσθηση,δεν αφήνουμε και τους άλλους να ζήσουν δίχως αυτήν.
Η βασιλεία των ουρανών, «αρπάζεται»·
όχι από αυτούς που κωλύονται από τη ντροπή των αμαρτιών τους,αλλά από εκείνους τους ευλογημένους «βιαστές» που βιώνουν το θάρρος του θείου ελέους και της θείας αγάπης.
Έτσι λοιπόν, το μεγάλο υπαρκτικό μας στοίχημα είναι
πώς θα μάθουμε να ευγνωμονούμε και να λαχταρούμε Αυτόν τον Θεό που μας αγαπά αιώνια,όποιοι και ό,τι και νά ’μαστε.
Το ταλαιπωρημένο πνεύμα μας,
έχει ανάγκη όχι τα κατορθώματα
της ασιτίας, της στέρησης ή της επιβολής,για να πτερωθεί ελεύθερα προς τον Ουρανό.
Αλλά οπωσδήποτε την ταπείνωση της καρδιάς,που είναι η μόνη αυθεντική και ασφαλής σκάλα προς αυτόν…
Ορθοδοξία ή θάνατος...