Το όραμα του αγίου Μακάριου του Αιγύπτιου!!!

... Ο άγιος Μακάριος, βαδίζοντας στην έρημο,
ξέθαψε -κατά λάθος- με το ραβδί του ένα κρανίο.
Έσκυψε λοιπόν, το έθαψε με σεβασμό και
προσευχήθηκε για τον άνθρωπο, στον οποίο ανήκε.
Τότε του εμφανίστηκε η ψυχή και τον πληροφόρησε ότι,
όταν ζούσε, ήταν λάτρης των δαιμόνων (ιερέας της Ίσιδος)
και τώρα βρισκόταν στην κόλαση.

«Και πώς είναι εκεί;»
ρώτησε ο άγιος.
«Τα πάντα βρίσκονται μέσα στη φωτιά»
απάντησε η ψυχή.
«Κι εμείς είμαστε δεμένοι πλάτη με πλάτη.
Όμως, όταν εσύ προσεύχεσαι για μας,
βλέπουμε λίγο ο ένας τον άλλο,
όση ώρα διαρκεί η προσευχή».
Ξέρουμε από τους αγίους χριστιανούς διδασκάλους
ότι η φωτιά, που ανέφερε η ψυχή, είναι το Φώς του Θεού,
στο οποίο λούζονται τα πάντα στον άλλο κόσμο.
Η αίσθηση που βιώνουν από Αυτό το Φως εκείνοι
που το βλέπουν μέσα από την παραμόρφωση του εγωισμού
είναι αυτό που περιγράφεται ως «πυρ της κολάσεως».
Ο άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος
ήταν τόσο καλός,
ώστε, όταν μια νέα γυναίκα που είχε μείνει έγκυος
από κάποιον κρυφό εραστή
και τον συκοφάντησε ότι το παιδί ήταν δικό του,
εκείνος το δέχτηκε, υπέμεινε κάθε είδους προσβολές
από τον πληθυσμό εκείνου του τόπου
και άρχισε να δουλεύει διπλάσια,
για να συντηρήσει και τη γυναίκα με το παιδί της.
Και, όταν αργότερα αποκαλύφθηκε η συκοφαντία,
έφυγε κρυφά και
δε ζήτησε ποτέ το δίκιο του.
Επίσης η περίπτωση του αγίου Γρηγορίου του Διαλόγου
(καθώς και άλλες περιπτώσεις)
αποδεικνύει ότι η θερμή,
ειλικρινής και επίμονη προσευχή
των ζωντανών για τους νεκρούς μπορεί ακόμη και
να μετατρέψει την κατάσταση μιας ψυχής από κόλαση σε παράδεισο,
τουλάχιστον αν η συγκεκριμένη ψυχή έχει τις προϋποθέσεις
για τη μετατροπή αυτή
(αν δηλαδή δεν είναι απόλυτα διεφθαρμένη).
Ο άγιος προσευχήθηκε θερμά, «χύνοντας ποταμούς δακρύων»,
για τη σωτηρία της ψυχής του Ρωμαίου αυτοκράτορα Τραϊανού,
όταν πληροφορήθηκε μια πράξη φιλανθρωπίας που είχε κάνει. Και αργότερα πληροφορήθηκε από το Θεό ότι οι προσευχές του εισακούστηκαν.