Παγκοσμιοποίησις, Οικουμενισμός και Ιεραποστολή

Στις μέρες μας πολλά λέγονται, πολλά γράφονται και πολλά παρουσιάζονται από τα Μ.Μ.Ε. (βιβλία, συνέδρια, περιοδικά, ραδιόφωνα, Τ.V., Internet…), σχετικά με τα πολιτικοθρησκευτικά κινήματα της Παγκοσμιοποιήσεως και του Οικουμενισμού. Ο πο­λύς κόσμος βέβαια δεν πολυκαταλαβαίνει τί σημαί­νουν όλα αυτά (ίσως κάτι υποψιάζεται) και αδιαφορεί, χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι όλη αυτή η δραστηριό­τητα σε παγκόσμιο επίπεδο αφορά την ίδια του τη ζωή και τη ζωή των μελλοντικών γενεών όλου του κό­σμου, την ελευθερία τους, τον πολιτισμό τους και τε­λικά τη σωτηρία της ίδιας τους της ψυχής. Ας προσπαθήσουμε ν’ απλοποιήσουμε κάπως τα πράγματα.
Είναι γνωστό από την Αποκάλυψη του Αποστό­λου Ιωάννου ότι κάποια μέρα θα εμφανισθεί ο Αντί­χριστος (πρόσωπο συγκεκριμένο), ο οποίος με τη βοήθεια του διαβόλου θα επιχειρήσει να επιβληθεί ως Νέος Χριστός, νέα θρησκεία σ’ όλη τη γη. Για να γί­νει, όμως, αυτό, θα πρέπει να υπάρξει μια παγκόσμια πολιτική υπερδύναμη, με τη βοήθεια της οποίας θα εί­ναι δυνατό να πραγματοποιηθεί το νέο σατανικό σχέ­διο. Εκφράσεις αυτού του σχεδίου είναι η Παγκοσμιοποίηση (Νέα Εποχή, Νέα Τάξη Πραγμάτων) και ο Οικουμενισμός.

Παγκοσμιοποίηση.

Οι εγκέφαλοι της Νέας Επο­χής δρώντας προσχεδιασμένα και συνεργαζόμενοι ύ­πουλα με στρατευμένες πολιτικές δυνάμεις και χιλιά­δες οργανισμούς ανά τον κόσμο (Εβραίοι, Μασόνοι, σέκτες…) επιδιώκουν να επιβάλουν την Νέα Τάξη Πραγμάτων, δηλ. να ενώσουν όλη την ανθρωπότητα κάτω από μια κεντρική εξουσία, μία Παγκόσμια Κυ­βέρνηση, που θα κυβερνά όλο τον Πλανήτη καθιστώ­ντας όλους τους πολίτες της γης άβουλα πιόνια στην άνομη σκακιέρα των καταχθόνιων σχεδίων της, με τε­λικό σκοπό την επικράτηση του Αντιχρίστου.

Οικουμενισμός.

Μέσα στο πνεύμα της Παγκοσμιοποιήσεως κινείται και ο λεγόμενος Οικουμενι­σμός, που αφορά την θρησκεία. Πρόκειται για μια Παγκόσμια Θρησκεία, μια Πανθρησκεία. Χριστιανοί ετερόδοξοι (αλλά και Ορθόδοξοι!), Μωαμεθανοί, Ιου­δαίοι, Ινδουιστές, Βουδιστές, Ζωροαστριστές κ.ά. με το δέλεαρ του ενδιαφέροντος για σοβαρά παγκόσμια προβλήματα (περιβάλλοντος, υγείας, ειρήνης, κ.λπ.) συμμετέχουν σε διαθρησκειακές συναντήσεις, όπου προβάλλουν τις θρησκευτικές τους διδασκαλίες με αποτέλεσμα την ισοπέδωση των πάντων, ώστε και ε­μείς οι Ορθόδοξοι χριστιανοί να δεχτούμε ότι η εξ αποκαλύψεως πατροπαράδοτη και μοναδική Εκκλησία του Χριστού είναι ισότιμη με άλλες ομολογίες και διδασκαλίες, όπως του Δαλάι – Λάμα, του Ταλμούδ, των Γκουρού, του Μωάμεθ και των λοιπών θρησκευτικών και φιλοσοφικών ιδεολογιών.


Στον ίδιο χώρο δραστηριοποιείται και το γνωστό Π.Σ.Ε. (Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών) στο οποίο συμμετέχει και η επίσημη Εκκλησία της Ελλά­δος και άλλες Ορθόδοξες Εκκλησίες (μερικές ήδη α­πεχώρησαν). Οι Ρωμαιοκαθολικοί δρώντας εκτός Π.Σ.Ε. διακηρύττουν ένα αποκλειστικά δικό τους Οι­κουμενισμό με την ένωση όλων των Χριστιανών (Παπικών, Ορθοδόξων, Προτεσταντών, Ουνιτών…) κάτω από την εξουσία του Πάπα διοργανώνοντας Παγχριστιανικά Συνέδρια, συμπροσευχές και άλλα παρόμοια.

Το κύριο επιχείρημα των Ορθοδόξων Εκκλη­σιών, που συμμετέχουν επίσημα ή ανεπίσημα, στις διάφορες διαθρησκειακές εκδηλώσεις δεν είναι τόσο το να βοηθήσουμε κι εμείς στη λύση των παγκόσμιων προβλημάτων, που ταλαιπωρούν τους λαούς της γης, όσο το να δώσουμε μαρτυρία της Ορθόδοξης αλή­θειας και πίστεώς μας προς όλες τις κατευθύνσεις. Το επιχείρημα, όμως, αυτό καταρρίπτεται από την ίδια την πραγματικότητα, αν σκεφθεί κανείς τι γίνεται στα Οικουμενιστικά Συνέδρια.

Πότε μιλούν για «Διευρυμένη Εκκλησία», όπου όλες οι Ομολογίες είναι «Αδελφές Εκκλησίες». άρα όλοι ίσοι είμαστε. τί παπικός, τί προτεστάντης, τί ου­νίτης, τί ορθόδοξος. Έτσι υποβιβάζεται η Ορθοδοξία και αμβλύνεται ασφαλώς η Ορθόδοξη συνείδηση.

Άλλοτε λανσάρουν τη «θεωρία των κλάδων», ό­που ως κλάδοι του ίδιου δέντρου (της Εκκλησίας) κά­θε Ομολογία κατέχει ένα μέρος της αλήθειας. Άρα καταργείται η «Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολι­κή Εκκλησία», στην οποία το σταλμένο από τον Ιησού Χριστό Άγιο Πνεύμα δίδαξε «την πάσαν αλήθειαν».

Ιεραποστολή.

Όλες αυτές και άλλες παραπλανη­τικές θεωρίες καταργούν ουσιαστικά τη σπουδαιότατη εντολή του Χριστού «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη» και κατά συνέπεια και κάθε ιεραποστολική δραστηριότητα για τη σωτηρία των εθνών, εφόσον παραδεχόμαστε ότι δε γνωρίζουμε τίποτε περισσότερο ή σπουδαιότερο από τους άλλους. Επομένως σε ποιον και με ποιο δικαίωμα πλέον να κάνουμε τον δάσκαλο!

Και όλα αυτά γιατί; Γιατί απλούστατα μας φοβού­νται. Φοβούνται την Ορθοδοξία, που κατέχει όλη την αλήθεια. Βλέπουν την κοσμογονία, που συνετελείται «επί πάσαν την γην» με τα ιεραποστολικά μας κλιμά­κια, τα θαύματα, που επιτελούνται, την προθυμία χιλιάδων ανεπίσημων, αλλά και επίσημων προσώπων να γνωρίσουν από κοντά την Ορθοδοξία και πανικο­βάλλονται, καθώς διαπιστώνουν ότι πραγματοποιείται βήμα προς βήμα η προφητική ρήση του αείμνηστου Σερ Στήβεν Ράνσιμαν: «Κατά τον επόμενο αιώνα η Ορθοδοξία θα επικρατήσει μεταξύ όλων των ιστορικών θρησκειών, ενώ το μέλλον του Καθολικισμού και του Προτεσταντισμού είναι αβέβαιο» (Εκπομπή ΒΒC 13.1.1994).

Γεννάται, λοιπόν, το εύλογο ερώτημα: Αντί να α­πευθύνουμε το λόγο της Ορθόδοξης Αλήθειας «εις ώτα μη ακουόντων» και αντί να σκορπίζουμε το σπόρο «επί την πέτραν» (γράφε «γρανίτην»), δε θα ήταν φρο­νιμότερο και αποτελεσματικότερο να δώσουμε απάντηση στην πρό(σ)κληση του Οικουμενισμού με την ενεργότερη δραστηριοποίησή μας στο θεάρεστο έργο της Εξωτερικής Ιεραποστολής; Να σπείρουμε «επί την γην την καλήν», όπου θα αποδώσει «εκατονταπλασίονα»; Τα μηνύματα μας κατακλύζουν ευοίωνα α­πό παντού: Νότια Αφρική, Κίνα, Ιαπωνία, Κορέα, Μαδαγασκάρη, Ινδονησία, Κεντρώα Αμερική, Μεγά­λη Ελλάδα (Ν. Ιταλία, Σικελία), Αλβανία.

Οι Ιεραπόστολοί μας μαχόμενοι στην «πρώτη γραμμή» του μετώπου μέσα σε ποικίλες αντιξοότητες (εμφύλιοι πόλεμοι, αρρώστιες, εγκλήματα, σατανικά ήθη και έθιμα, μαγεία, πείνα, αξεπέραστες οικονομι­κές δυσχέρειες) αγωνίζονται ηρωικά με μόνα όπλα την πίστη, την προσευχή και την ελπίδα. Και πετυ­χαίνουν πολλά, πάρα πολλά με τη βοήθεια του Θεού. Αλλά δυστυχώς είναι λίγοι προς το παρόν και τα οικο­νομικά τους πενιχρά.

Και εδώ ακριβώς εντοπίζεται ο δικός μας ρόλος, ο ρόλος «των μετόπισθεν», του συνεχούς ανεφοδιασμού της πρώτης γραμμής. Εμείς δια του Θεού, είμαστε η ελπίδα τους.Πρέπει όλοι οι Ορθόδοξοι χριστιανοί, ως άτομα και ως λαοί, να συναισθανθούμε τη μεγάλη μας ευθύ­νη έναντι του Θεού και των εντολών του.Κράτος, Εκκλησία, κλήρος και λαός, να συστρατευθούμε και να δραστηριοποιηθούμε, ο καθένας από τη δική του θέση, ώστε α) να γίνονται οργανωμένες προσπάθειες για την συνεχή επάνδρωση των κλιμα­κίων με το απαραίτητο έμψυχο υλικό (μοναχούς, ιε­ρείς, γιατρούς, νοσοκόμους, εκπαιδευτικούς και διά­φορους απαραίτητους επαγγελματίες και εργάτες) για μικρά ή μεγάλα χρονικά διαστήματα και β) να ενισχύ­σουμε συνεχώς οικονομικά τη γιγάντια προσπάθεια με ό,τι ο καθένας προαιρείται.

Με τον τρόπο αυτό δίνουμε την ευκαιρία και στους αλλόθρησκους και στους ετερόδοξους, καθώς θα παρακολουθούν τη θαυματουργή επικράτηση και το θρίαμβο της Ορθοδοξίας, να γνωρίσουν, να πει­σθούν και να ασπασθούν την ορθή πίστη των Μεγά­λων Πατέρων της Εκκλησίας του Χριστού. Να σω­θούνε αυτοί να σωθούμε κι εμείς.
Δημοσίευση «Ορθόδοξος Τύπος» 4/2/05