Ο Οἰκουμενισμὸς ἐξισώνει τὴν πλάνην μὲ τὴν ἀλήθειαν.

Ἔφθασεν ὁ καιρὸς, μετά την πτώση των δειλοκάρδιων μοναχών των 19 Μονών του Αγίου Όρους,  δι᾽ όλους τοὺς πιστοὺς Ὀρθοδόξους Χριστιανοὺς νὰ εκφρασθούν ευθαρσώς καὶ νὰ τερματίσουν τὸ κίβδηλον εἶδος Ὀρθοδοξίας, ποὺ καλεῖται Οἰκουμενιστικὴ Ὀρθοδοξία. Διότι εἶναι μία προδοσία τῆς Ἁγίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, μία άρνησις αὐτῆς ταύτης τῆς οὐσίας της. Εἶναι πλέον καιρὸς νὰ βγάλωμεν «ἀπὸ τὴν ἀποθήκην» τὰ Θεῖα τῆς Πίστεως Δόγματα, ὅπου τὰ ἐξώρισαν οι Πατριάρχαι Ἀθηναγόρας και Βαρθολομαίος, νὰ τὰ φέρωμεν εἰς τὸ φῶς, καὶ νὰ τὰ διακηρύξωμεν μὲ κάθε μέσον, εἰς κάθε χώραν. Ἔχομεν ἀνάγκην αὐτῶν εμείς, ἔχουν ἀνάγκην αὐτῶν οἱ Ρωμαιοκαθολικοί καὶ οἱ Προτεστάνται. Ἂς μὴ προσφέρωμεν εἰς τὸν κόσμον τὴν Ψευδῆ Ὀρθοδοξίαν, ἡ ὁποία καλεῖται «Ὀρθόδοξος» Οἰκουμενισμός.  Αὐτὸς ὁ Οἰκουμενισμὸς ἐξισώνει τὴν πλάνην μὲ τὴν ἀλήθειαν. Ἂς προσφέρωμεν, ἀντιθέτως, ακεραίαν τὴν παραδοσιακήν, αυθεντικήν Ὀρθοδοξίαν, ἡ ὁποία μόνη ὁδηγεῖ εἰς τὴν σωτηρίαν.
Ἡ προσφορὰ αὐτῆς θὰ εἶναι μία πρᾶξις ἀληθινῆς Χριστιανικῆς ἀγάπης, μία ἐκδήλωσις τῆς ἐντολῆς τοῦ Σωτῆρος μας Χριστοῦ περὶ ἀγάπης πρὸς τὸν πλησίον μας. Ὁ Χριστὸς λέγει: «Ποῖος ἄνθρωπος ἀπὸ σᾶς, ποὺ θὰ τοῦ ζητήσῃ ὁ υἱός του ἄρτον, εἶναι δυνατὸν νὰ τοῦ δώσῃ λίθον ἀντὶ ἄρτου;»  Ὁ «Ὀρθόδοξος» Οἰκουμενισμὸς πράττει ἀκριβῶς τὸ δεύτερον. Οἱ ἄνθρωποι σήμερα παντοῦ ψάχνουν διὰ τὴν Ἀλήθειαν, ἡ ὁποία ἐλευθερώνει, τὴν Ἀλήθειαν, ἡ ὁποία σώζει. Καὶ ὅμως, οἱ Οἰκουμενισταὶ ἔθεσαν τὸν Ἄρτον τῆς Ἀληθείας εἰς τὴν ἀποθήκην καὶ ἀντὶ αὐτοῦ προσφέρουν τὴν πέτραν τῆς αναληθείας, τῆς πλάνης, τῆς αιρέσεως, ἡ ὁποία ὁδηγεῖ εἰς τὴν απώλειαν. ᾿Εὰν ἐρωτούσαμε τὸν Μέγα Βασίλειο, θὰ μᾶς ἀπαντοῦσε: Οὔτε Αἰθίοψ ἀλλάξει τὸ δέρμα αὐτοῦ, οὔτε πάρδαλις τὰ ποικίλματα αὐτῆς, οὔτε ὁ ἐν διαστρόφοις δόγμασι συντραφεὶς παπόδουλος οικουμενιστής ἀποτρίψασθαι δύναται τὸ κακὸν τῆς αἱρέσεως! Μη αυταπατάσθε, μη καταλαμβάνεσθε υπό παραισθήσεων. Ο Φρουρός της Ορθοδοξίας σιωπά και ανέχεται τας εν τη  Ορθοδόξω Πίστει ακροβασίας και μειοδοσίας των οικουμενιστών του Φαναρίου, της Ελλαδικής Εκκλησίας και τώρα των Αγιορειτών, ουχί ένεκα ημβλυμμένης Ορθοδόξου συνειδήσεως, αλλά μόνον διότι κήδεται της ειρήνης της Εκκλησίας και σκέπτεται μετά τρόμου τας εξελίξεις και τας καταλήξεις των σχισμάτων, αλλά δεν ξεχνούμε τη σύσταση και συμβουλή του Μ. Αντωνίου: «Μόνον μη μιάνετε εαυτούς μετά των Αρειανών». Μόνο να μη μιανθούμε από την κοινωνία μας με τον Παπισμό και Οικουμενισμό, με τους φιλοπαπικούς και οικουμενιστάς “Ορθοδόξους”. Επειδή μέχρι τώρα δεν το επράξαμε δυναμικά και αποφασιστικά, γι' αυτό παρατείνει ο Θεός επί έτη την οργή του, την αιχμαλωσία των Ορθοδόξων στην παναίρεση του Οικουμενισμού. Μέχρι πότε επίσκοποι, ιερείς, μοναχοί και λαϊκοί θα επιτρέπουμε τους αιρετικούς, να λακτίζουν και να μιαίνουν τα Ιερά και τα Άγια της Ορθοδοξίας; Όσο απρακτούμε και βρίσκουμε διάφορες προφάσεις πνευματικοφανείς, το βδέλυγμα της ερημώσεως θα ίσταται εν τόπω Aγίω!

Γνήσια Ορθόδοξη Φωνή