Πίστις, ελπις, αγάπη...

Πίστη


Πριν απ’ όλα πρέπει να πιστέψεις στον Θεό«ότι εστί και τοις εκζητούσιν αυτόν μισθαποδότης γίνεται» (Εβρ. 11:6). Η Πίστις, σύμφωνα με τη διδασκαλία του οσίου Αντιόχου, είναι αρχή της ενώσεώς μας με τον Θεό. Ο αληθινά πιστός είναι μια πέτρα λαξευμένη από τη χάρη του Αγίου Πνεύματος για τον ναό του Θεού, ο οποίος ανεγείρεται με τη δύναμη του Χριστού και με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος. «Η πίστις χωρίς έργων νεκρά εστί» (Ιακ. 2:26). Τα έργα της πίστεως είναι η αγάπη, η ειρήνη, η μακροθυμία, η καλοσύνη, η ταπείνωσις, το να σηκώνεις τον σταυρό σου και εν γένει να ζεις εν Αγίω Πνεύματι. Μόνο μια τέτοια πίστις είναι αληθινή. Πίστις χωρίς έργα δεν είναι πραγματική. Όποιος πιστεύει αληθινά, οπωσδήποτε έχει και καλά έργα.



Ελπίδα


Όσοι έχουν σταθερή ελπίδα προς τον Θεό, πλησιάζουν κοντά Του και φωτίζονται με τη λάμψη του αιωνίου φωτός. Ο άνθρωπος, που για την αγάπη του Θεού δεν μεριμνά για τον εαυτό του, έχει ελπίδα αληθινή. Πιστεύει ότι μεριμνά για αυτόν ο Θεός. Αν όμως στηρίζει την ελπίδα του στα έργα του και καταφεύγει στον Θεό μόνο όταν συναντά απρόοπτες δυσκολίες, τις οποίες δεν μπορεί να αντιμετωπίσει με τις δικές του δυνάμεις, τότε μια τέτοια ελπίδα είναι ματαία και ψεύτικη. Όποιος έχει την αληθινή ελπίδα ζητεί μόνο την βασιλεία του Θεού. Όσο για τα απαραίτητα αγαθά της πρόσκαιρης ζωής, είναι σίγουρος πως θα του δοθούν. Αν στην καρδιά δεν υπάρχει τέτοια ελπίδα, δεν είναι δυνατόν να υπάρχει και η ειρήνη. Η ελπίδα είναι εκείνη που δίνει χαρά και ειρήνη στην καρδιά. Γι’ αυτήν την ελπίδα είπε ο Κύριος· «Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι καγώ αναπαύσω υμάς» (Ματθ. 11:28). Ελπίζετε δηλαδή σ’ Εμένα, κι εγώ θα σας ανακουφίσω από τους κόπους και τους φόβους σας. Στο κατά Λουκά Ευαγγέλιο αναφέρεται για τον άγιο Συμεών τον θεοδόχο το εξής· «Και ην αυτώ κεχρηματισμένον υπό του Πνεύματος του Αγίου μη ιδείν θάνατον πριν η ιδή τον Χριστόν Κυρίου» (2:26). Και ο δίκαιος Συμεών διατήρησε την ελπίδα του μέχρι την ποθητή στιγμή, κατά την οποία δέχτηκε χαρούμενος τον Σωτήρα στα χέρια του και είπε· «Νυν απολύεις τον δούλον σου, Δέσποτα, κατά το ρήμα σου εν ειρήνη, ότι είδον οι οφθαλμοί μου το σωτήριόν σου» (2: 29-30).


Αγάπη προς τον Θεό


Όποιος απέκτησε την τελεία αγάπη προς τον Θεό, ζει σε αυτήν την ζωή σαν να μην υπάρχει. Είναι ξένος για τα γήινα και περιμένει ανυπόμονα τα αιώνια. Έχει αλλοιωθεί ολόκληρος από την αγάπη του Θεού και δεν δεσμεύεται από καμία άλλη αγάπη. Όποιος αγαπά τον εαυτό του, δεν μπορεί να αγαπά αληθινά τον Θεό. Όποιος χάριν της αγάπης του Θεού δεν αγαπά τον εαυτό του, εκείνος αγαπά τον Θεό. Αυτός που αγαπά πραγματικά τον Θεό θεωρεί τον εαυτό του ξένο και πάροικο στην γη αυτή. Και τούτο, γιατί προσπαθώντας να ενώσει νου και καρδιά με τον Θεό αφοσιώνεται μόνο σε Αυτόν. Ψυχή που αγάπησε ολοκληρωτικά τον Θεό, κι όταν ακόμη χωρίζεται από το σώμα, δεν θα φοβηθεί τον εναέριο άρχοντα. Θα πετάξει μαζί με τους αγγέλους σαν από ξένη χώρα στην ουράνια πατρίδα της.



(Απόσπασμα από το βιβλίο «Όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ», σελ. 322-323, Ι. Μ. Παρακλήτου).