Μην κρατάς κλειστό το ταμείο της ψυχής σου...

Ότι έχεις συ φυλάξει στα ταμεία σου κλεισμένο

προσεχε μηπως για παντα μεινη εκει
αχρηστευμένο.

Τότε τώχασες, αλήθεια, κι' έγινε
"σκνιπείας" φόρος,

θα μπορούσ' όμως να γίνει
ευτυχίας διπλής σπόρος.

θα ευεργετούσες κάποιον στην καλή του, φίλε, χρήσι

και θα τώχες συ ο ίδιος στα ουράνια θησαυρίσει.

Όχι πια ως φθαρτό πράγμα που είν' στο βάθος της γης χώμα

αλλ'ως κάτι πούχει Θεός μεσ' σ' του Ουρανού το δώμα.

-Εδαπάνησα' να πράγμα; Τώχα και δεν
τώχω τώρα.

-Το αχρήστευσα κλεισμένο; Τώχασ'
ως αυτή την ώρα.

-Τώδωσα ή με τη χρήσι έχω κι'
άλλους ωφελήσει;

Σ' τα ουράνια εκείνο τώντι έχω θησαυρίσει.

Μη ανάβαλε την δόσιν, και μην
"πνιγής" για την λήψιν

αν "διώκης" την ειρήνη, αν δεν θέλεις νάχης τύψιν.

Μην πιέζης πότε άλλον, ειν' καλύτερο να χάσης

ή εις παραβάσεις Νόμου ασυλλόγιστα να φθάσης.

Γιατ' η μεν ζημιά στην ύλη, ειν' "μικρό κακό" αλήθεια

μα η τ ψις ειν' καμίνι σκεπασμένο μεσ' στα στήθια.

Κι' "ευμετάδοτος"να είσαι, το καλό μην τ'αναβάλης

δεν το ξέρεις τι συμβαίνει μεταξύ μιας ώρας κι άλλης.

(Απο "Τα Ποιήματα του Καλόγερου", Α', 1971, σελ. 247)