Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι...

Eπιστολή του Νικολάου Βελιμίροβιτς σε πνευματικό του παιδί


“Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, ότι αυτών εστίν η βασιλεία των  ουρανών”. Ναι, έτσι είπε ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός. Μα αυτό συ το  μπερδεύεις.
Συγχέεις την την “πτωχεία του πνεύματος”, που εξυμνεί ο Χριστός, με τη χαζομάρα! Αλλά όχι! Δεν έχεις δίκιο.

Η πτωχεία του πνεύματος είναι ο πιό αγνός λογισμός, που μπορεί να έχει ο άνθρωπος! Είναι η συναίσθηση της πτωχείας μας μπρος στο μεγαλείο του Θεού.
Η συναίσθηση της ρυπαρότητας μπροστά στην καθαρότητα του Πλάστου. Η  συναίσθηση της μικρότητάς μας μπροστά στην απέραντη δύναμη του Κυρίου.
Ο βασιλιάς Δαυίδ μιλώντας για τον εαυτό του λέει: “Εγώ είμαι σκώληξ  κι όχι άνθρωπος”. Ήταν διανοητικά καθυστερημένος ο βασιλιάς Δαυίδ; Κάθε  άλλο!
Ήταν ένας από τους πιό μεγαλοφυείς ανθρώπους!
Και ο γιός του, ο σοφός Σολομών, λέγει: “Σε σένα έχω ελπίδα, Θεέ  μου! Χωρίς Εσένα ούτε η καρδιά μου αντέχει, ούτε το λογικό μου με  σώζει”!
Αυτό σημαίνει πτωχεία του πνεύματος. Να μην έχεις εμπιστοσύνη στο θέλημά σου, αλλά στο νόμο και στο θέλημα του Θεού.
Μακάριος εκείνος  που θα εξομολογηθεί με ειλικρίνεια και θα πει: η δύναμή μου είναι μηδαμινή. Το μυαλό μου είναι αδύνατο.
Η θέλησή μου ασταθής. Κύριε, βοήθησέ με!

Πτωχεία του πνεύματος σημαίνει, να λες αυτό που έλεγαν οι  επιστήμονες, όπως ο Νεύτων: “Αυτά που αγνοώ, είναι πολύ περισσότερα από  εκείνα που ξέρω!”
Πτωχεία του πνεύματος είναι να είσαι πλούσιος σαν τον Ιώβ και να λες: “Γυμνός ήλθα στον κόσμο και γυμνός θα φύγω”.

Μικρόμυαλο κι ανόητο να θεωρείς όχι εκείνον, που λέγει ότι οι  γνώσεις του είναι περιορισμένες, αλλά εκείνον που κομπάζει για τις  γνώσεις του!
Από αυτή τη μεγάλη ανοησία, από την ανοησία να κομπορρημονούμε,  θέλει να μας γλυτώσει ο Χριστός. Γι’αυτό μας εδίδαξε ότι: “Μακάριοι οι  πτωχοί τω πνεύματι”.