Αγιορείτικο Υπόμνημα για τον θεολογικό κατήφορο που απειλεί την Εκκλησία

Συντάχθηκε απο τον/την impantokratoros & katanixis

Το πιλοτικό πρόγραμμα του σχεδιαζόμενου νέου μαθήματος των Θρησκευτικών

"Να αποχωρήση η Ελλάς από την Ευρωπαικήν Ένωσιν ή τουλάχιστον από την Ευρωζώνην"


Δημοσιεύουμε εν συνεχεία επιστολιμαίο κείμενο το οποίο εστάλη στον <Αρχιεπίσκοπο>  Αθηνών κ.κ. Ιερώνυμο Β΄ και την   Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος προ τεσσάρων περίπου μηνών, από τόν  Ιερομόναχο π. Δαμασκηνό Αγιορείτη, ο οποίος διετέλεσε Αρχιγραμματεύς της Ιεράς Κοινότητος του Αγίου Όρους επί μακρόν, κατά τά έτη 1977-78 και εκ δευτέρου από το 1982 έως το 1992.
Το κείμενο – υπόμνημα του γέροντος Δαμασκηνού, του οποίου η γνώμη είναι βαρύνουσα λόγω της μακράς πείρας του στην αγιορειτική διοίκηση, αλλά και ως Πνευματικού στην Ελλάδα και την Ομογένεια, άπτεται καιρίως των πνευματικών αιτίων της συγχρόνου εθνικής, πολιτικής και εκκλησιαστικής κρίσεως. Αφού αναπτύσσει την έξωθεν κατά της Ελλάδος πολεμική των ξένων πολιτικών και οικονομικών παραγόντων, στρέφεται και στα «του οίκου του Θεού» και με πολλή ευγένεια και σεβασμό περιγράφει την ευθύνη όλων των Χριστιανών, αλλά πρωτίστως της επισήμου Εκκλησίας, για την ανάσχεση του πνευματικού κακού και των θεολογικών εκτροπών.

Ο Γέρων Δαμασκηνός μεταξύ πολλών άλλων ενδιαφερουσών επισημάνσεων για τους πέριξ και έσω κινδύνους, αναφέρεται στην ευκαιρία που έχει η Εκκλησία να ορθώσει το πνευματικό της ανάστημα εν μέσω της κρίσεως και να ανακτήσει την πρωτοβουλία στον πνευματικό και παντοειδή πόλεμο που υφίσταται η Ορθοδοξία και το Γένος.
Ιδιαιτέρως ανήσυχος είναι ο Αγιορείτης Γέρων, στο β΄ ήμισυ της επιστολής,  για την προώθηση της θρησκειολογικής γραμμής του κ. Σταύρου Γιαγκάζογλου, Συμβούλου του Υπουργείου Παιδείας και του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, αλλά και Διευθυντού του Περιοδικού «Θεολογία», επισήμου οργάνου της Ιεράς Συνόδου· η εκτροπή προς την θρησκειολογία εντοπίζεται και στην παρόμοια γραμμή του Περιοδικού «ΣΥΝΑΞΗ», το οποίο έχει μεταλλαχθεί ες άκρον σε σχέση με την αγιορειτική του απαρχή, επί του μακαριστού Π. Νέλλα.
Ο τέως Αρχιγραμματεύς π. Δαμασκηνός υπενθυμίζει και την αυστηρή στάση της Ιεράς Κοινότητος του Αγίου Όρους για τη διαθρησκειακή συμπροσευχή στην Ασίζη το 1986· η Ιερά Κοινότης είχε τότε εκφράσει την καταδίκη του γεγονότος προς τον  Πατριάρχη Δημήτριο και είχε απαγορεύσει δις την είσοδο στο Άγιον Όρος του < Αρχιεπισκόπου>  Θυατείρων και Μ. Βρεττανίας Μεθοδίου Φούγια, που είχε συμμετάσχει, χωρίς μεταμέλεια, στα δρώμενα της Ασίζης.

Το κείμενο κατακλείεται με έξι επισημάνσεις προς  την  Σύνοδο. Ακολουθεί παράρτημα του Γέροντος Δαμασκηνού, το οποίο θα δημοσιεύσουμε ξεχωριστά, που περιέχει αποσπάσματα από θεολογικά περιοδικά και ιστοχώρους· αυτά καταδεικνύουν την έκταση της θεολογικής εκτροπής του κ. Γιαγκάζογλου και άλλων θεολόγων σε κείμενα του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου για το πιλοτικό πρόγραμμα του σχεδιαζόμενου νέου μαθήματος των Θρησκευτικών.

Εν Αγίω όρει τη 15.8.2013

Αριθμός πρωτ. 39

·         1. Τω Μακαριωτάτω <Αρχιεπισκόπω> Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. ΙΕΡΩΝΥΜΩι

·         2. Τη   Συνόδω της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος
Μακαριώτατε και σεπτέ Πρόεδρε της  Συνόδου της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος και σεπτοί  Αρχιερείς, οι συγκροτούντες την Ιεραρχίαν της καθ΄ Ελλάδα, Μιάς, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Ορθοδόξου του Χριστού Εκκλησίας,
Υποκλίνας νοερώς το γόνυ της ψυχής και του σώματος, τιμώ και σέβομαι πάντας Υμάς τους διαδόχους των Αγίων Αποστόλων και των αγίων Πατέρων, των συγκροτησάντων τας αγίας, Οικουμενικάς Συνόδους της Ορθοδόξου Εκκλησίας, ασπαζόμενος τας χαριτοβρύτους χείρας πάντων Υμών, δι΄ ων διαπορθμεύεται η Θεία Χάρις της Πεντηκοστής εις το πλήρωμα της εν Ελλάδι Εκκλησίας.

Ως Ιερομόναχος διαβιών εν Αγίω όρει υπέρ τα τεσσαράκοντα έτη, διακονήσας επί σειράν ετών εις τα καθ΄ ημάς δημόσια διοικητικά πράγματα, και κατά καιρούς υπηρετήσας περιοδικώς τη ευλογία πολλών Αρχιερέων εν τη ημεδαπή και αλλοδαπή την Εκκλησίαν, επί τι διάστημα, καθ΄ ο προετοιμάζονται οι πιστοί, ίνα προσέλθωσι εις τα άχραντα μυστήρια εις μεγάλας του έτους εορτάς, είμαι γνώστης εκ του σύνεγγυς της Υμετέρας εγρηγόρσεως, ως και των αγώνων Σας εις την κατά Θεόν διαποίμανσιν του ποιμνίου, το οποίον η Χάρις του Θεού ενεπιστεύθη εις την αγιωσύνην Σας, ίνα οδηγήσητε αυτό εις νομάς σωτηρίους και εν τω ευδίω λιμένι της Βασιλείας του Θεού, υπέρ ου ποιμνίου ο Κύριος της ζωής και του θανάτου εξέχεεν εν τω Σταυρώ το τίμιον Αυτού Αίμα.

*
Κατά την διαδρομήν των αιώνων εκατομμύρια μάρτυρες και ομολογηταί εθυσιάσθησαν, ομολογούντες την ακλινή πίστιν των εις τον Σωτήρα Χριστόν, και στίφη αγίων Πατέρων, εν Συνόδοις Οικουμενικαίς, και, διά του λόγου και των συγγραμμάτων των, διετύπωσαν, τη επινεύσει του Αγίου Πνεύματος, τα ορθόδοξα περί του Θεού δόγματα και ηρμήνευσαν αλαθήτως τον λόγον των Αγίων Γραφών, υποστάντες εξορίας και θλίψεις, πολλάκις μέχρι θανάτου, υπέρ της ευσεβείας. Το ημέτερον Γένος σεμνύνεται, ότι είναι το Έθνος εις ο εδόθη η Βασιλεία του Θεού, «ποιήσαν τους καρπούς Αυτής», μετά την έκπτωσιν του παλαιού Ισραήλ. (Ματθ. 21, 43).

Ωσαύτως σεμνύνεται εν Κυρίω, ότι δεν εκράτησε δι΄ εαυτό τον θησαυρόν της πίστεως και της ορθοδοξίας, αλλά μετελαμπάδευσε τούτον εις τους Σλαυικούς λαούς, με πρωτοβουλίαν του εν αγίοις μεγάλου Πατριάρχου Φωτίου. Προσέτι συνεχίζει τον Ευαγγελισμόν σήμερον εις Ασίαν και Αφρικήν, μακράν κοσμικών επιδιώξεων και πολιτικών σκοπιμοτήτων. Μετά την κατάπαυσιν των διωγμών των Ρωμαίων αυτοκρατόρων και τον εκχριστιανισμόν του Ρωμαικού κράτους, κατά την διάρκειαν της λεγομένης Βυζαντινής περιόδου, η Εκκλησία μετεμόρφωσε τον αρχαίον Ελληνικόν κόσμον και εχρησιμοποίησε τας κατηγορίας της Ελληνικής σκέψεως, διά των μεγάλων Πατέρων, και την Ελληνικήν γλώσσαν, διά να διατυπώση, τη επιφοιτήσει του Αγίου Πνεύματος, τους Όρους και τους κανόνας των Οικουμενικών Συνόδων, δι΄ ων αρδεύεται, ζωογονείται και διοικείται, η Αγία ημών Εκκλησία, μέχρι της σήμερον.

Καθ΄ όλην την περίοδον ταύτην η Εκκλησία συνειργάσθη υποδειγματικώς με την Αυτοκρατορικήν εξουσίαν, με εξαίρεσιν ολίγων αυτοκρατόρων, πολεμίων της χριστιανικής πίστεως και της Ορθοδοξίας.

Μετά την πτώσιν της Κωνσταντινουπόλεως τω 1453 εστήριξε και διέσωσε το Γένος και την Ορθοδοξίαν, αναδείξασα πλήθος νεομαρτύρων.

*
Πάντοτε ήτο λοιπόν οικουμενικός ο Ελληνισμός, με την Ελληνικήν γλώσσαν, τον πολιτισμόν του, την ορθόδοξον πίστιν, την ορθήν αντίληψιν διά το νόημα του ανθρωπίνου βίου, διό και το Βυζάντιον εμισήθη από την διαφοροποιημένην εκ της αληθείας Δυτικήν Ευρώπην.
Ο Ελληνισμός γνωρίζει να πορεύηται αποστολικώς «διά δόξης και ατιμίας, διά ευφημίας και δυσφημίας» (Β΄ Κορινθ. 6,8). Άξιος του Χριστού, των Αγίων Αποστόλων και των μαρτύρων.

Ανά τους αιώνας η μέριμνα των αγίων ιεραρχών και ποιμένων της Εκκλησίας, πρώτη και μοναδική, ήτο η διαφύλαξις του ορθοδόξου ποιμνίου εκ των αιρετικών και σχισματικών. Οι διάλογοι μετ΄ αυτών διεξήγοντο εν Συνόδοις˙ μετά από πρώτην και δευτέραν νουθεσίαν εκαλούντο εις μετάνοιαν και μένοντες αδιόρθωτοι απεκόπτοντο του Σώματος της Εκκλησίας. Δεν εσπατάλει η Εκκλησία τον χρόνον της εις ασκόπους συζητήσεις και διέκοπτε την κοινωνίαν μετ΄ αυτών εις το διηνεκές.
Εις ο,τι αφορά τους αλλοθρήσκους, ευθύς εξ αρχής, οι άγιοι Απόστολοι εφαρμόζοντες την εντολήν του Χριστού εκήρυττον την Αλήθειαν, χωρίς να διδάσκουν την πλάνην και το ψεύδος ομού, δήθεν διά να μη ερεθίσουν τους ειδωλολάτρας και τον διάβολον και διαταράξουν την «ειρήνην», διό και οι διώκται της αληθείας τους ωδήγησαν εις το μαρτύριον.

Tο περίφημον διάταγμα των Μεδιολάνων και εν συνεχεία το βάπτισμα του Αυτοκράτορος Μ. Κωνσταντίνου, ήτο ο θρίαμβος της Αληθείας και η κλήσις πάντων των μη χριστιανών, εν ελευθερία να μιμηθούν το παράδειγμά του, διό και εν συνεχεία ήλλαξε πνευματικώς ο αρχαίος κόσμος, σχεδόν εξ ολοκλήρου, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων (η Μάνη π.χ. εξεχριστιανίσθη τον 9ον μ.Χ. αιώνα). Το διάταγμα δεν ήτο συμβιβασμός της Εκκλησίας με την πλάνην.
Αντιθέτως σήμερον το διάταγμα των Μεδιολάνων παρερμηνεύθη υπό τινων, οίτινες αποπειρώνται να το χρησιμοποιήσουν, ουχί διά να αναδείξουν τον θρίαμβον του Χριστιανισμού, αλλά διά να καλλιεργήσουν την πλάνην του διαβόλου εις βάρος της χριστιανικής Αληθείας. Η Εκκλησία και η Θεολογία της έμεινεν ανόθευτος εκ της πλάνης. Δεν εδίδασκε παράλληλα με την Αλήθειαν και την πλάνην διά να ειρηνεύη διαβολικώς μετά των εναπομεινάντων ειδωλολατρών. Εκήρυττε την Αλήθειαν ελευθέρως, χωρίς διπλωματίαν και άφηνε ελευθέρους τους ειδωλολάτρας να την δεχθούν η να την απορρίψουν. Δεν εδίδασκε θρησκειολογίαν.

Ωσαύτως ούτε η Πολιτεία εδίδασκε τους ολυμπίους θεούς παραλλήλως με τον χριστιανισμόν, διά να κρατή δήθεν την ενότητα των υπηκόων της. Μάλιστα προσεπάθει εν τη Αληθεία και τη ορθοδοξία να ενώση τους λαούς της Αυτοκρατορίας, οι οποίοι είχον δεχθή τον Ελληνικόν πολιτισμόν. Ταύτα μέχρι τω 1453 μ.Χ.
*
Μετά την πτώσιν της Κωνσταντινουπόλεως εγένετο η Εκκλησία Εθναρχούσα και εκράτησε την γλώσσαν και την ορθοδοξίαν, κατά τους αιώνας της τουρκικής δουλείας. Έτσι εξετέλεσε τον «κανόνα» των αμαρτιών του Γένους μας, μέχρι τω 1821. Ότε δε ήλθε η ώρα της άρσεως του «κανόνος», επρωτοστάτησε εις τον αγώνα της Εθνικής Παλιγγενεσίας τω 1821 και εδημιούργησε με τας θυσίας των ηρώων της Ελευθερίας το νέον Ελληνικόν κράτος, την φυσικήν προέκτασιν του Βυζαντίου.

Εις το πρώτον Σύνταγμα της εν Τροιζήνι Εθνοσυνελεύσεως οι ήρωες της Ελευθερίας προέταξαν το όνομα «της Αγίας και ομοουσίου και αδιαιρέτου Τριάδος», του ενός και μόνου αληθινού Θεού. Αυτό αποτελεί μοναδικόν φαινόμενον δι΄ όλα τα Συντάγματα των κρατών του κόσμου.
Αύτη η σχέσις συναλληλίας του νέου Ελληνικού κράτους με την Εκκλησίαν, κατά το παράδειγμα του Βυζαντίου, εσυνεχίσθη καθ΄ όλην την διάρκειαν του εικοστού αιώνος μέχρι σήμερον, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, αθέων και αφρόνων πολιτικών.

*
Τα πράγματα εν Ελλάδι ήλλαξαν άρδην με την ένταξιν της χώρας εις την Ε.Ο.Κ τω 1981, ερήμην της γνώμης του λαού, χωρίς δηλαδή την διεξαγωγήν δημοψηφίσματος.

Το δε τραγικώτερον συνέβη μετά την ένταξιν εις το ενιαίον νόμισμα και εις την λεγομένην ευρωζώνην, με πλαστά οικονομικά στοιχεία, και το ξεπούλημα του εις χρυσόν αποθέματος της Ελλάδος, ως αδεται πανταχού της χώρας. Η ιστορία μας, η πνευματική φυσιογνωμία μας, η παράδοσίς μας, ο πολιτισμός μας εν γένει από της αρχαιότητος και εις την Βυζαντινήν εποχήν είχε και έχει την ιδικήν του Ανατολικήν φυσιογνωμίαν. Είναι διάφορος του Δυτικού πολιτισμού, διό και έως σήμερον μισείται από τους Ευρωπαίους, οι οποίοι αποδεικνύουν εαυτούς αχαρίστους, καθότι, όσας προόδους επετέλεσαν εις τας εμπειρικάς επιστήμας και την Τεχνολογίαν, μετά την Αναγέννησιν, τας οφείλουν εις τα λαφυραγωγημένα υπ΄ αυτών χειρόγραφα της Κωνσταντινουπόλεως τω 1204 μ.Χ. και εν συνεχεία τω 1453 μ.Χ., με την εξαγοράν των από τους Τούρκους.

Ο Ελληνικός πολιτισμός ήτο ανέκαθεν ένθεος. Είναι γνωστή η ρήσις του Πλουτάρχου «εύροις δ΄ αν επιών πόλεις ατειχίστους, αγραμμάτους, αβασιλεύτους, αοίκους, αχρημάτους, νομίσματος μη δεομένας, απείρους θεάτρων και γυμνασίων - ανιέρου δε πόλεως και αθέου, μη χρωμένης ευχαίς… μηδέ θυσίαις επ΄ αγαθοίς… ουδείς έσται γεγονώς θεατής˙ αλλά πόλις αν μοι δοκεί μάλλον εδάφους χωρίς η πολιτεία της περί θεών δόξης υφαιρεθείσης παντάπασιν σύστασιν λαβείν η λαβούσα τηρήσαι. Τούτο μέντοι το συνεκτικόν απάσης κοινωνίας και νομοθεσίας έρεισμα και βάθρον ου κύκλω περιιόντες ουδέ κρύφα και δι΄ αινιγμάτων, αλλά την πρώτην των κυριωτάτων δοξών προσβαλόντες ευθύς ανατρέπουσιν.» (Πλουτάρχου, προς Κωλώτην, Ηθικά τομ. 29, εκδ. ΚΑΚΤΟΣ)
Η Ευρώπη, από την Αναγέννησιν και εντεύθεν, κρατεί απόστασιν από τον χριστιανισμόν και, εις την πλειοψηφίαν των, τα κράτη της είναι επισήμως άθεα. Ο πολιτισμός της είναι υλιστικός και πνευματικώς διεφθαρμένος, καθώς και οι θεσμοί της. Η αίρεσις εις τους Δυτικούς χριστιανούς και η αθεΐα, των πλείστων πολιτικών και διανοουμένων, εχαρακτήριζε την Ευρώπην μετά το Σχίσμα και χαρακτηρίζει την σημερινήν Ευρωπαικήν Ένωσιν.

Οι Ευρωπαίοι, ως γνωστόν, ηρνήθησαν κατά την σύνταξιν του Ευρωπαικού Συντάγματος να κάνουν αναφοράν εις τας χριστιανικάς ρίζας του Ευρωπαικού πολιτισμού. Κλασσικόν παράδειγμα της αρνήσεως του χριστιανικού ήθους υπό των Ευρωπαίων είναι η άρνησίς των να δεχθούν τον εκπρόσωπον της Ιταλίας εις τας Βρυξέλλας, κ. Μποτιλιώνι, μόνον διότι κατεδίκασε την ομοφυλοφιλίαν.
Τι καλόν είναι δυνατόν να περιμένη η Ελλάς από τοιούτους Ευρωπαίους, με τοιαύτην αντίληψιν διά την ανθρωπίνην ελευθερίαν; Αρνούνται όχι απλώς την Ανατολικήν πολιτιστικήν Ελληνικήν παράδοσιν, αλλά συλλήβδην το ήθος της Βίβλου, Παλαιάς και Καινής Διαθήκης.
Ίδετε την συμπεριφοράν της Ευρώπης απέναντι των λαθών της Πολιτικής ηγεσίας της Ελλάδος και κυρίως την συμπεριφοράν της Γερμανίας. Δεν έχει καμμίαν σχέσιν με τον χριστιανισμόν, ουδέ καν με τον λεγόμενον ουμανισμόν της. Σήμερον η Ευρώπη άγεται από τον Σιωνισμόν, και την προσκύνησιν του χρυσού μόσχου της Σιναιτικής ερήμου.
Ο Ελληνισμός και η Ορθοδοξία είχε πάντοτε την ιδικήν του ταυτότητα: ήσαν η Πνευματική Ελληνική Ανατολή! Οδηγοί δι΄ αιώνας προ Χριστού και μετά Χριστόν των Ευρωπαίων. Σήμερον ο Ελληνισμός είναι χωρίς φωνήν εις την Ευρώπην και δέχεται μόνον «οδηγίας», διότι η Ελλάς στερείται αξίων της ιστορίας της πολιτικών και πνευματικών ηγετών.

Η Ορθοδοξία δεν υπήρξε ποτέ σκοταδισμός. Δεν εθεσμοθέτησε παπικά αλάθητα και αυθεντίας. Δεν είχε «ιεράς εξετάσεις», διό και δεν κατανοείται ορωμένη υπό το Δυτικόν πρίσμα. Δεν ημπόδισε την τεχνολογικήν πρόοδον και την ανάπτυξιν των θετικών επιστημών, αλλά και δεν την εθεοποίησε. Πάντοτε εκράτησε την ισορροπίαν μεταξύ του πνεύματος και της ύλης. Εκαλλιέργησε τον χριστιανισμόν εις την ζωήν των πολιτών. Δεν ηρνήθη την παρούσαν ζωήν, εν ονόματι της μελλούσης, διεπότισεν όμως με το ορθόδοξον χριστιανικόν πνεύμα την παρούσαν ζωήν, όσον ήτο δυνατόν εις την προαίρεσιν του ανθρώπου.

Η Ορθοδοξία δεν είναι μία ομολογία, η Ελληνική πολιτιστική έκφρασις του Ευαγγελίου. Είναι η αλήθεια του απαραχαράκτου και αναλλοιώτου λόγου του Χριστού και των αγίων Αποστόλων, διό και δεν έχει σχέσιν με τας πλάνας και τας αιρέσεις. Ηγίασε τον παρόντα βίον. Χωρίς να θεωρή την παρούσαν ζωήν, ως Βασιλείαν του Θεού, προσεπάθησε να μιμηθή διά των αγίων, το πολίτευμα της εν ουρανώ Βασιλείας, όσον ήτο δυνατόν εις τον άνθρωπον, τον συμπεπλεγμένον με την ύλην, και «διά πράξεως και θεωρίας εις την ενδεχομένην ανθρώποις ήλασεν τελειότητα…», και «εις τον υπέρφωτον γνόφον και την λεπτήν αύραν της εν Πνεύματι θεωρίας, οι άγιοι εισήλθον, το παχύ νέφος διασχίσαντες της ύλης και δι’ αγνωσίας και αβλεψίας, ιδείν και γνώναι, τον αθεώρητον και άγνωστον, ως δυνατόν ανθρώπω κατηξιώθησαν» (κατά τον άγιον Νικόδημον τον Αγιορείτην). Ταύτα είναι άγνωστα και άψαυστα εις τον εκκοσμικευμένον Δυτικόν αιρετικόν και σχισματικόν κόσμον.

Η Εκκλησία δεν έχει εις το αγιολόγιόν της Δυτικούς χριστιανούς μετά το σχίσμα, διότι άγιος δύναταί τις να γίνη μόνον εν τη ορθοδόξω Εκκλησία, ως έχουν κατά καιρούς διακηρύξει απλανείς ορθόδοξοι σύγχρονοι θεολόγοι.

*
Με την ένταξιν της Ελλάδος εις την Ευρώπην και δη την Ευρωζώνην και με την τεχνητήν οικονομικήν άνθησιν ο Ελληνικός λαός εθαμβήθη από το άφθονον ευρωπαικόν χρήμα και ελησμόνησεν, εν πολλοίς, τον λόγον του Χριστού και το Ευαγγέλιον και απεμακρύνθη από τας πολιτιστικάς του ρίζας.
Ο λαός καθοδηγούμενος από αθέους και ανεντίμους πολιτικούς, εκτός ελαχίστων φωτεινών εξαιρέσεων, κουρασμένος από τους πολέμους του εικοστού αιώνος και τας συνεχείς απειλάς της Τουρκίας, υποκινουμένης ουχί σπανίως από την Δύσιν, ενόμισε, ότι ήλθεν η ώρα του οικονομικού παραδείσου.

Ηπατήθησαν όμως αμφότεροι, λαός και ηγεσία, ως ηπατήθη η Εύα υπό του όφεως εν τω αληθινώ θεικώ παραδείσω. Εθεώρησαν «ωραίον και καλόν εις βρώσιν» την απόλαυσιν του αισθητού κόσμου, χωρίς τας ασφαλιστικάς κλείς των θείων εντολών, αι οποίαι αποτρέπουν την «παράχρησιν του κόσμου», κατά τον θεόπνευστον λόγον των αγίων Πατέρων. Εις τον πειρασμόν δυστυχώς δεν υπέκυψαν μόνον ο λαός και η Πολιτική του ηγεσία, αλλά φεύ και πολλοί εκ του Εκκλησιαστικού χώρου και εξ αυτού εισέτι του μοναχικού τάγματος, του θεωρητικώς επαγγελλομένου την ακτημοσύνην, ως μίαν εκ των μοναχικών αρετών, προσκυνήσαντες τον «χρυσούν μόσχον».

*
Την πρώτην ευθύνην διά την κρίσιν φέρουν οι Πολιτικοί, οι κυβερνήσαντες κατά την περίοδον ταύτην την χώραν, οι δημοσιογράφοι, και εν γένει ο πνευματικός κόσμος.
Με το πρόσχημα της προσαρμογής εις τα Ευρωπαικά δεδομένα και του κακώς νοουμένου εκσυγχρονισμού, οι Πολιτικοί ηλλοίωσαν την νομοθεσίαν της Ελλάδος και τους πνευματικούς και άλλους θεσμούς, εξηπάτησαν τον λαόν με την επίπλαστον οικονομικήν άνθησιν, εξησφάλισαν την ατιμωρησίαν των εις την υπ΄ αυτών διασπάθισιν του δημοσίου χρήματος και ενόμισαν ως άφρονες, ότι θα επιβληθούν, με την πονηρίαν, εις τους πονηροτέρους και πολυπληθεστέρους Ευρωπαίους.

Αφ΄ ότου πλέον δεν ηδύνατο να κρύψουν την αποτυχίαν των -εκαυχώντο οι πλείστοι εξ αυτών, ότι ο δρόμος της προόδου της Ελλάδος, θα είναι κλειστός, όσον ο χριστιανισμός θα επηρεάζη την παιδείαν και τους θεσμούς - πόσον διεψεύσθησαν! – υπέκυψαν, ως ανδρείκελα, εις τους Ευρωπαίους και το Δ.Ν.Τ., δεσμεύσαντες την εθνικήν κυριαρχίαν, τον δημόσιον πλούτον του υπεδάφους, του εδάφους και της θαλάσσης και εξηυτέλισαν την εθνικήν αξιοπρέπειαν, χωρίς μέχρι σήμερον οι πνευματικοί ηγέται της χώρας να τους καλέσουν να αποχωρήσουν από το πολιτικόν προσκήνιον, ως αναξίους της Ελλάδος, της ιστορίας και του λαού.

Οι Ευρωπαίοι με ηγέτιδα δύναμιν την Γερμανίαν, αμετανόητον εισέτι και διαπνεομένην από το πνεύμα του Χίτλερ, το μεταλλαγμένον εις οικονομικόν χιτλερισμόν, προσπαθούν να ταπεινώσουν την Ελλάδα και να έπιτύχουν ο,τι απέτυχον κατά τον Β΄ Παγκόσμιον Πόλεμον.
Τα δίκαια του λαού δυστυχώς εις την παρούσαν ώραν υπερασπίζονται σθεναρώς, μόνον αθειστικαί και υλιστικαί δυνάμεις. Διό, εάν, ο λαός, τας εμπιστευθή, διά την λύτρωσιν εκ των δεινών, και εάν αι δυνάμεις αύται θελήσουν να πολεμήσουν την Εκκλησίαν, δεν θα την υπερασπισθή, ο λαός.
Ουδεμία άλλη εποχή παρέσχε την ευκαιρίαν εις την Εκκλησίαν να αναβαθμίση το κύρος της ενώπιον του Ελληνικού λαού, εάν διακατείχετο από το πνεύμα της θυσίας.

Έτσι εφθάσαμεν εις την παρούσαν κρίσιν και αντί να πράξωμεν το γενναίον διάβημα ήτοι: να αποχωρήση η Ελλάς από την Ευρωπαικήν Ένωσιν η τουλάχιστον από την Ευρωζώνην, με ταυτόχρονον διάγγελμα της Εκκλησίας εις τον λαόν διά Νινευιτικήν μετάνοιαν, αφ΄ ενός οι πολιτικοί εξακολουθούν, καίτοι υπεύθυνοι της κρίσεως, να παραπλανούν τον λαόν και να επισύρουν τον τρόμον της ολικής καταστροφής, εις περίπτωσιν επιστροφής εις την δραχμήν, και εφαρμόζοντες πρωτοφανή δικτατορίαν εις τα παγκόσμια χρονικά, υπό τον μανδύαν της Δημοκρατίας, ξεπουλούν τον δημόσιον πλούτον και εξαθλιώνουν οικονομικώς τον λαόν, μηδενός σοβαρώς ανθισταμένου, κοιμωμένων πάντων δίκην όφεων χειμερίας νάρκης, αδιαφορούν, εάν ο κόσμος, που επίστευσε μόνον εις το χρήμα αυτοκτονή και οδηγήται εις μίαν δουλείαν εις τους Ευρωπαίους, χειροτέραν και επικινδυνωδεστέραν διά το μέλλον των επερχομένων γενεών, εκείνης της Τουρκοκρατίας, ο δε πνευματικός κόσμος, πάσης μορφής, σιωπά, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων.

Ο λαός αναζητεί από την Πολιτείαν ηγέτας τύπου των ηρώων της Εθνεγερσίας του 1821 και από την Εκκλησίαν, τύπου Ιωάννου Προδρόμου, Ιωάννου Χρυσοστόμου, Αμβροσίου Μεδιολάνων, Κοσμά του Αιτωλού κ.λπ.
Η σιωπή και η θέα των τεκταινομένων, χωρίς σοβαράν αντίδρασιν ειρηνικής μορφής, δεν δύναται να επιφέρη ριζικήν αλλαγήν του ρού των δυσμενών εξελίξεων.
*
Το τραγικώτερον όμως και επικινδυνωδέστερον είναι η επιμονή των λεγομένων θεολόγων, μικράς μειοψηφίας, αλλά πεισμώδους και αποφασιστικής εις τας ενεργείας της, διά την πνευματικήν μετάλλαξιν της Ελλάδος.
Η ομάς αύτη των θεολόγων, οιονεί προέκτασις της Τρόικα, με επικεφαλής τον από δεκαετίας Σύμβουλον του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, κ. Σ. Γιαγκάτζογλου, και ομάς ετέρων θεολόγων, τινές των οποίων (δέκα τον αριθμόν) είναι μέλη της συντακτικής επιτροπής του (νυν εκπεσόντος εκ της Ορθοδοξίας) περιοδικού ΣΥΝΑΞΗ, ιδρυθέντος τη παροτρύνσει σεπτών Αγιορειτών Πατέρων υπό του αειμνήστου Π. Νέλλα, προσπαθεί να επιβληθή δυναστικώς και παρά πάσαν δημοκρατικήν δεοντολογίαν εις την εκπαίδευσιν των Ελληνοπαίδων, μεταβάλουσα το μάθημα της διδασκαλίας της Ορθοδόξου Εκκλησίας εις θρησκειολογίαν, με το πρόσχημα της παρουσίας μιάς μικράς μειοψηφίας λαθρομεταναστών εις την Ελλάδα, και επειγομένη να εφαρμόση Ευρωπαικάς οδηγίας ως και άλλων σκοτεινών κέντρων.
Επί έτη τώρα ο κ. Γιαγκάτζογλου είναι αμετακίνητος εις το Υπουργείον Παιδείας και το Παιδαγωγικόν Ινστιτούτον, υφ΄ όλας τας Πολιτικάς μεταλλάξεις, εν σχέσει με άλλους συναδέλφους του.
Ο κ. Γιαγκάτζογλου υποβάλλει υπομνήματα εις τους Υπουργούς Παιδείας το πρώτον από το 2008 εις τον κ. Στυλιανίδην, (όρα τεύχος 108, περιοδ. ΣΥΝΑΞΗ, σελ. 71-79), δημοσιογραφεί εις το διαδίκτυον και άλλα περιοδικά θεολογικού και μη περιεχομένου, προκειμένου να επιβάλη το πεπλανημένον και αρρωστημένον φρόνημά του εις τα Σχολεία της Ελλάδος. Εκπλήσσει η επιμονή του και η εργώδης προσπάθειά του να καταργήση τον ορθόδοξον τρόπον αγωγής των Ελληνοπαίδων και να αναμίξη την αλήθειαν με το ψεύδος, τα πνευματικά μύρα με τας πνευματικάς σήψεις και να μεταβάλη το μάθημα της ορθοδόξου αγωγής εις θρησκειολογίαν.

Εις τα γραπτά του αποτυπούται ο κλασσικός τύπος του εκ της υπερηφανείας πεπλανημένου θεολόγου, τον οποίον ακολουθεί τυφλά η ομάς των εμπειρογνωμόνων θεολόγων, συν-πλανηθείσα μετ΄ αυτού, μάλλον μωρολόγου, κατά τον λόγον του αποστόλου Παύλου: «φάσκοντες είναι σοφοί εμωράνθησαν και εσκοτίσθη η ασύνετος αυτών καρδία… (Ρωμ. 1, 22), διότι αυτός και οι ομόφρονες του παραθέτουν την Αλήθειαν του Χριστού, παραλλήλως με την πλάνην του Σατανά, χωρίς να ομολογούν, ποία είναι η Αλήθεια και ποία η πλάνη των θρησκειών.
Ειρήσθω εν παρόδω: εις ποίαν εμπειρικήν επιστήμην παρατίθενται εις την εκπαίδευσιν αι υγιείς επιστημονικαί ανακαλύψεις μαζί με τας εσφαλμένας, χωρίς ο διδάσκαλος να υποδεικνύη εις τον μαθητήν, η ο ιατρός εις τον φοιτητήν ποία η υγεία και ποία η ασθένεια; Ποία η αλήθεια και ποία η πλάνη; Ουδαμού.
Η εκπεσούσα εκ της υγιούς χριστιανικής αληθείας Δυτική Ευρώπη, με τους διεφθαρμένους εκ της πλάνης θεσμούς της και τον καθοδηγούμενον υπό του διαβόλου Ευρωπαικόν νούν, τον άμοιρον θείας χάριτος, δίδουν οδηγίας σεβασμού της «ετερότητας», δηλαδή της πλάνης.
Καί οι ορθόδοξοι εκπρόσωποι εν Ευρώπη της Ελλάδος, της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας, ως άγευστοι της πνευματικής υγείας της ορθοδοξίας, χωρίς φωνήν, συντάσσονται με τας ευρωπαικάς οδηγίας. Το veto χρησιμοποιούν μόνον διά τα υλικά συμφέροντα, το χρήμα, και τους πολιτικούς σχηματισμούς.
Είναι δε απορίας άξιον, διατί οι αρμόδιοι δυτικόφρονες αξιούν μόνον τον σεβασμόν εις την θρησκείαν των λαθρομεταναστών και δεν εισηγούνται να σεβώμεθα ομοιοτρόπως την «ετερότητα» και εις το πολιτικόν των φρόνημα και την κοινωνικήν ζωήν των, καθόσον, ως γνωστόν, εις τας πλείστας χώρας της καταγωγής των ισχύει ολοκληρωτικόν πολίτευμα και πολυγαμία εις την κοινωνικήν των ζωήν.

Είναι γνωστόν τοις πάσι ότι οι λαθρομετανάσται κατευθύνονται από κέντρα, τα οποία εσκεμμένως θέλουν να καταστρέψουν την πληθυσμιακήν και την πνευματικήν ομοιογένειαν της Ελλάδος, καθώς και ότι η θρησκεία μόνον μπορεί να συντηρήση την πληθυσμιακήν και πνευματικήν ανομοιομορφίαν και εις το απώτερον μέλλον να προκαλέση σύγκρουσιν τη υποκινήσει των γνωστών αυτών κέντρων (τύπου Κοσσυφοπεδίου).
Πόσοι εξ αυτών, ως πληροφορούμεθα, απογοητευμένοι από τας πλάνας των δαιμονικών θρησκειών των, αναζητούν να μάθουν και να ανεύρουν τον ένα και μόνον Αληθή Τριαδικόν Θεόν, ως απεκαλύφθη εν τω προσώπω του Ιησού Χριστού και το αρνούνται οι ψετοορθόδοξοι, διότι η ζωή των και το φρόνημά των πάσχει λόγω κακής βιοτής. Σημειωτέον ότι εν Κρήτη, παρακινηθέντες υπό του καθηγητού να εξέλθουν της αιθούσης οι αδιάφοροι περί τα ορθόδοξα θρησκευτικά, εξήλθον οι Έλληνες Ορθόδοξοι, και έμειναν οι αλλόθρησκοι ξένοι, κατά μαρτυρίαν Μητροπολίτου της Ανατολικής Κρήτης.

*
Εκ ποίων όμως αιτιών διαταράσσεται η ειρήνη εις τον κόσμον, απειλείται η ομαλή συμβίωσις, η ελευθερία των ανθρώπων και η αξιοπρέπειά των;
Οι άγιοι Πατέρες συμβουλεύουν πάντας ημάς διά να δώσωμεν ορθάς απαντήσεις, εν προκειμένω, να είμεθα με τον Θεόν και ουχί απλώς να ομιλώμεν διά τον Θεόν. Κατά τον Άγιον Διονύσιον Αρεοπαγίτην: «Θεολόγους, φησίν, ως λόγον Θεού εξαγγέλλοντας»(PG 3, 252) και κατά τον Άγιον Γρηγόριον τον Παλαμάν «περί Θεού γαρ τι λέγειν και Θεώ συντυγχάνειν ουχί ταυτόν˙ εκείνο μεν γαρ και λόγου δείται… έτι δε συλλογισμών… και γένοιτ΄ αν δήπου και τοις του αιώνος τούτου σοφοίς, καν μη κεκαθαρμένοι τελέως τον βίον ώσι και την ψυχήν. Θεώ δε συγγενέσθαι κατ΄ αλήθειαν των αδυνάτων, ει μη προς τη καθάρσει και ημών αυτών έξω, μάλλον δε υπεράνω γενοίμεθα, καταλιπόντες παν ο,τι των αισθητών μετά της αισθήσεως, υπεραρθέντες δε λογισμών και συλλογισμών και γνώσεως πάσης και της διανοίας αυτής, όλοι δε γενόμενοι της, κατ΄ αίσθησιν νοεράν, ενεργείας, ην θείαν αίσθησιν ο Σολομών προείπε, και τυχόντες της υπέρ γνώσιν αγνοίας, ταυτόν δε ειπείν της υπέρ παν είδος της πολυθρυλήτου φιλοσοφίας, είπερ της κατ’ εκείνην διαφερούσης μοίρας τέλος η γνώσις εστίν… «την ιεράν ησυχίαν» ευρίσκωμεν χειραγωγόν… την λήθην των κάτω και μύησιν των άνω, την των νοημάτων επί το κρείττον απόθεσιν… και καθάπερ εν υπερώω του βίου, νυκτός και ημέρας ευχαίς και δεήσεσιν προσκαρτερούντες, θίγομέν πως της αθίκτου και μακαρίας φύσεως εκείνης. Καί ούτως αυτοίς ανακραθέντος απορρήτως του υπέρ αίσθησιν και νούν φωτός, εν εαυτοίς ως εν εσόπτρω θεωρούσι τον Θεόν οι την καρδίαν δι΄ ιεράς ησυχίας καθαρθέντες.» (Γρηγ. Παλαμάς, ΕΠΕ 11, 326-328)
Αληθής θεολογία πηγάζει από την εν Χριστώ ζωήν.

«ο ων εκ του Θεού τα ρήματα του Θεού ακούει- διά τούτο υμείς ουκ ακούετε, ότι εκ του Θεού ουκ εστέ.» (Ιωάνν. 8,47) «Αμήν αμήν λέγω υμίν, ότι πας ο ποιών την αμαρτίαν δούλος εστίν της αμαρτίας… εάν ούν ο υιός υμάς ελευθερώση, όντως ελεύθεροι έσεσθε»(Ιωάνν. 8, 34-36)

Η αληθής ελευθερία χορηγείται εις τον άνθρωπον, μόνον υπό του Χριστού, όστις απαλλάσσει τον άνθρωπον από την αμαρτίαν, τον διάβολον και τον θάνατον. Μόνον ο Χριστός είναι η οδός, η αλήθεια και η Ζωή…» (Ιωάνν. 14,6) Πως όμως θα έλθη εις τον άνθρωπον η αληθής ελευθερία, χωρίς το κήρυγμα; «Πως ούν επικαλέσωνται εις ον ουκ επίστευσαν; Πως δε πιστεύσωσιν ου ουκ ήκουσαν; Πως δε ακούσωσιν χωρίς κηρύγματος;… ως ωραίοι οι πόδες των ευαγγελιζομένων την ειρήνην».(Προς Ρωμαίους 10, 14-15) Διό και ο Κύριος μετά την Ανάστασιν απέστειλεν τους αποστόλους εις πάντα τα έθνη… (Ματθ. 28,19)
Αυτό το κήρυγμα, την μοναδικότητα αυτού και την ειρήνην και την εξ αυτού ελευθερίαν εκ της αμαρτίας, του διαβόλου και του θανάτου, την ειρήνην με τον Θεόν και τον οιονδήποτε άνθρωπον, αρνούνται οι μωρολόγοι ούτοι με τα θρησκειολογικά πιλοτικά προγράμματά των. Άρα ο σεβασμός εις την «ετερότητα» είναι πλάνη, ανεπίτρεπτος δι΄ ορθοδόξους θεολόγους.
Ομοίως η αληθής έννοια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ευρίσκεται ουχί εις τους διεφθαρμένους εκ της αιρέσεως και της αθεΐας Ευρωπαικούς θεσμούς, αλλά εις την ορθόδοξον θεολογίαν και ζωήν, ένθα η Εκκλησία αδει «Ευλογητός ει, Κύριε, δίδαξόν με τα δικαιώματά Σου». Δεν υπάρχει εις τα διεφθαρμένα εκ της πτώσεως του Αδάμ φρονήματα του ανθρώπου. Ταύτα είναι δικαιώματα του διαβόλου, ο οποίος εξουσιάζει τον νούν του αβαπτίστου ανθρώπου και τον οδηγεί εις τον αιώνιον θάνατον.

Η ειρήνη του Θεού και της γης ηκούσθη διά πρώτην φοράν, ότε ήλθε εις τον κόσμον, με την γέννησιν του Θεανθρώπου Χριστού». Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη…» (Λουκ. 2, 14)

Κατά συνέπειαν δεν έρχεται η ειρήνη με την σύμπραξιν δήθεν του Χριστού και του διαβόλου εις προσευχάς τύπου Ασίζης (συμπροσευχαί Ορθοδόξων Αρχιερέων μεθ΄ ετεροδόξων και αλλοθρήσκων) ουδέ με την απλή γνώσιν των θρησκειών. Αυτήν την απάτην μόνον ο Πάπας ήτο δυνατόν να επινοήση. Τας συμπροσευχάς εις την Ασίζην κατεδίκασεν ομοφώνως η σεπτή Ιερά Κοινότης του Αγίου Όρους Άθω διά περισπουδάστου Ιεροκοινοτικού Γράμματος, προς τον αοίδιμον Πατριάρχην Δημήτριον, το Φθινόπωρον του 1986, και απηγόρευσε δις την είσοδον εις το Άγιον όρος του μακαριστού Θυατείρων και Μεγάλης Βρετανίας Αρχιεπισκόπου Μεθοδίου Φούγια, διότι ηρνήθη να αποκηρύξη την δαιμονικήν συμμετοχήν του εις την εν λόγω προσευχήν. Εις την ανωτέρω επιστολήν η Ι. Κοινότης του Αγίου όρους μεταξύ άλλων έγραφε προς τον Πατριάρχην: «σύμπραξις του Σατανά με τον Χριστόν διά την ειρήνην του κόσμου; Άπαγε της βλασφημίας». (επιστολή Ι. Κοινότητος προς τον Πατριάρχην, Φθινόπωρον 1986)

Ο Κύριος απήτησε την ομολογίαν παρά των πιστευόντων, διά να ομολογήση ημάς έμπροσθεν του ουρανίου Πατρός. Την δε διπλωματίαν και την υποκρισίαν κατεδίκασε υπέρ πάσας τας αμαρτίας με το «ουαί».

Δεν είναι άσχετον να υπενθυμίσωμεν εις τους εκπεσόντας τούτους εκ της Αληθείας Θεολόγους τον ύμνον της Εκκλησίας διά την αληθή ελευθερίαν: «Τον εκ δουλείας την κτίσιν των ειδώλων λυτρωσάμενον και παραστήσαντα ταύτην ελευθέραν τω ιδίω Πατρί, σε, Σωτήρ, υμνούμεν και υπερυψούμεν εις πάντας τους αιώνας». (η΄ ωδή του Κανόνος της Αναλήψεως)

Η ιδική των πρότασις, των εκπεσόντων τούτων θεολόγων, και της εκπεσούσης εκ του ορθοτομείν τον λόγον της αληθείας Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, με την έκδοσιν του γνωστού ψηφίσματος στηρίξεως του πιλοτικού προγράμματος μεταλλαγής του μαθήματος αγωγής των Ορθοδόξων Ελληνοπαίδων εις θρησκειολογίαν και μάλιστα με απαράδεκτα οικονομικά ποσά συγγραφής νέων βιβλίων (2.380.000 ευρώ), εν καιρώ τοιαύτης οικονομικής κρίσεως, εξ αιτίας της οποίας αποθνήσκουν εκ της πείνης και αυτοκτονούν Έλληνες, είναι απαράδεκτος.
Η εξίσωσις της αληθείας με την πλάνην, του Χριστού, του αληθινού Θεανθρώπου, με τους ψευδοθεούς των θρησκειών, και η απονομή του τίτλου της αγιότητος, εις τον Βούδδα, τον Μωάμεθ, τον Δαλάι Λάμα και τον Κομφούκιον αποτελεί ύβριν κατά της αληθείας, εμπαιγμόν της νεολαίας, υποκρισίαν εσχάτου είδους και άρνησιν του Χριστού και της Εκκλησίας.

Ήδη μόνοι των, ούτοι οι μωρανθέντες θεολόγοι, έχουν θέσει εαυτούς ουσιαστικώς εκτός της Εκκλησίας. Υπολείπεται η Εκκλησία τυπικώς να επικυρώση, εφ΄ όσον μείνουν αμετανόητοι, την αποκοπήν από το Σώμα της, ως σεσηπότων μελών.