Οι ερωτήσεις του αββά Αβραάμ Από το Γεροντικό

Κάποιος ασκητής απέκτησε την φήμη ότι επί πενήντα χρόνια έζησε με αυστηρή νηστεία, αποφεύγοντας και αυτό το ψωμί και το κρασί. Έλεγε μάλιστα και ο ίδιος:

-Θανάτωσα την φιληδονία, την φιλαργυρία και την φιλοδοξία.

Όταν το άκουσε ο αββάς Αβραάμ, πήγε και τον συνάντησε.

-Εσύ είπες αυτά τα λόγια; Τον ρώτησε

– Ναι, απήντησε εκείνος.

-Δεν μου λες, εάν μπεις στο κελλί σου και βρεις μια γυναίκα, μπορείς να μείνεις τελείως αδιάφορος για το φύλο της.

-Όχι, αλλά θα αγωνισθώ να μην την αγγίξω.

-Άρα, συμπέρανε ο αββάς Αβραάμ, δεν θανάτωσες το πάθος της φιληδονίας. Το νίκησες μόνο και το έχεις δεμένο…

Εάν τώρα, καθώς περπατάς δεις όστρακα, πέτρες και ανάμεσα χρυσάφι, μπορείς να μείνεις αδιάφορος γι’ αυτό και να το θεωρήσεις σαν τα όστρακα και τις πέτρες;

– Όχι, αλλά θα αγωνισθώ να μην το πάρω.

-Άρα, συμπέρανε πάλι ο αββάς Αβραάμ, δεν θανάτωσες το πάθος της φιλαργυρίας. Το νίκησες μόνο και το έχεις δεμένο…

Εάν τώρα μάθεις ότι έρχονται να σε επισκεφθούν δύο αδελφοί, και γνωρίζεις ότι ο ένας σε επαινεί, ενώ ο άλλος σε κακολογεί, θα τους δεχθείς με την ίδια διάθεση;

-Όχι, αλλά θα αγωνισθώ ν’ αναπαύσω και εκείνον που με κακολογεί, όπως και εκείνον που με επαινεί.

-Άρα, ούτε το πάθος της φιλοδοξίας έχεις θανατώσει. Τα πάθη λοιπόν δεσμεύονται, πλην όμως δεν θανατώνονται.

Τι είναι ο εξάψαλμος;

 

Εξάψαλμος: Το σταυρό μας μπορούμε να κάνουμε στην αρχή και στο τέλος του Εξάψαλμου.

Ο εξάψαλμος είναι η κατανυκτική ανάγνωση (όλοι όρθιοι) των 6 παραπάνω από τους 150 ψαλμούς , τους περισσότερους από αυτούς τους έγραψε ο Δαβίδ. Είναι συγχρόνως ύμνος, δέηση, προφητεία.

Σ’ όλη όμως τη διάρκεια αυτού, ακόμη και στο μέσον του, όταν λέγουμε τα «Δόξα… Και νυν… Αλληλούια…» ΔΕΝ κάνουμε το σταυρό μας, αλλά παρακολουθούμε «εν πάση σιωπή και κατανύξει» τον Αναγνώστη, ο οποίος «μετ’ ευλαβείας και φόβου Θεού», διαβάζει τον Εξάψαλμο.

Τηρούμε την απόλυτη ησυχία κατά τον εξάψαλμο, γιατί είναι η ώρα κατά την οποία η Εκκλησία μας θυμίζει την Δευτέρα Παρουσία. Και την Κρίση Του Θεού και πρέπει να ακούμε τον εξάψαλμο με άκρα σιωπής και ευλαβείας. Και να ενωθεί η ψυχή μας με το νόημα των ψαλμών εκείνων που είναι τόσο ωραίοι και τόσο σημαντικοί και τόσο κατανυκτικοί.

Και, όπως τότε, έτσι και τώρα θα πρέπει σιωπώντες, όρθιοι, ακίνητοι, χωρίς μετακινήσεις η, προπαντός, χωρίς και τους παραμικρούς θορύβους, να παρακολουθούμε την ανάγνωση αυτή.

Και όταν τελειώσει ο εξάψαλμος και θα πούμε το αλληλούια τρεις φορές. Εκεί θα κάνουμε το σταυρό μας τρεις φορές με τρεις μικρές μετάνοιες. Για να μην ταράζεται καθόλου η προσοχή μας από την μελέτη. Την ακοή και την ανάγνωση του εξαψάλμου που είναι μια πολύ σημαντική στιγμή μέσα στην όλη ακολουθία του Όρθρου.

Και καλό είναι βέβαια να φροντίζουμε να είμαστε στην εκκλησία. Να ακούμε τον Όρθρο και να ακούμε τον εξάψαλμο που αναγιγνώσκεται με τόση ευλάβεια και έχει τόση δύναμη πνευματική. Και να είμαστε από νωρίς στην Εκκλησία να μετέχουμε στην Ακολουθία του Όρθρου.

(Ιδιαίτερη προσοχή χρειάζεται στις εσπερινές ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδας, οι οποίες είναι ο Όρθρος της επομένης. Διότι τότε, αφηρημένοι, μπαίνουμε στους Ναούς χωρίς να προσέχουμε, εάν εκείνη την ώρα διαβάζεται ο Εξάψαλμος.

Σ’ αυτές τις περιπτώσεις θα πρέπει να παραμένουμε ακίνητοι στην είσοδο του Κυρίως Ναού και μετά το πέρας της αναγνώσεως να μετακινούμαστε για να καταλάβουμε τη θέση μας).

Ο εξάψαλμος αποτελείται από από τους εξης ψαλμούς:

3ος: Εικονίζει την σταθερή ελπίδα της ψυχής στο Θεό.

37ος: Θρήνος της ψυχής για το βάρος των αμαρτιών.

62ος: Απαλή παρηγορητική πρωϊνή προσευχή.

87ος: Δέηση ψυχής τσακισμένης από τις συμφορές.

102ος: Προσευχή ευγνωμοσύνης για τις ευεργεσίες του Θεού.

142ος: Θερμή παράκληση βοήθειας.

Νεα συνέντευξη Καθηγουμένου της Ι Μ Εσφιμενου Γέροντος Μεθοδίου στο Focus FM 103 6 στον κ Δαμιανίδη

 Νεα συνέντευξη Καθηγουμένου της Ι Μ Εσφιμενου Γέροντος Μεθοδίου στο Focus FM 103 6 στον κ Δαμιανίδη σε συνεχεια της προηγουμενης περι των ψευτικων καταγγελιων των ψευτοεσφιγμενιτων.

Συνέντευξη Καθηγουμένου της Ι Μ Εσφιμενου Γέροντος Μεθοδίου στο Focus FM 103 6 .

 Σχετικα με τις νεες ψευτικες κατηγοριες των νεοεσφιγμενιτων περι αρπαγης εργαλειων απο την γνησια μονη ,αλλα και νεα της επικαιροτητας.

Τούρκος αρθρογράφος: Στη Σμύρνη ρίξαμε τον ελληνικό λαό στη θάλασσα, όχι τον στρατό- Και κάποιοι μιλάνε για ελληνοτουρκική φιλία !

Αναληθή χαρακτηρίζει τον «παραδοσιακό» ισχυρισμό των Τούρκων ότι το 1922 έριξαν στη θάλασσα τον ελληνικό στρατό, ο Τούρκος αρθρογράφος Ουζγκιούρ Αϊντίν, σε κείμενό του για το πρακτορείο ANF, που δημοσιεύει το Pontos News.
Αυτό που γράφει ο κ. Αϊντίν είναι ότι αυτοί που ρίχτηκαν στη θάλασσα στην πραγματικότητα ήταν ο ελληνικός και ο αρμενικός λαός.
«Όπως κάθε Σεπτέμβρη και φέτος θα γίνουμε μάρτυρες εξιστόρησης μύθων που δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα, σύμφωνα με τους οποίους “το 1922 ρίξαμε τον ελληνικό στρατό στη θάλασσα”.Είναι όμως απόλυτα εξακριβωμένο ότι όταν ο τουρκικός στρατός μπήκε στη Σμύρνη, ο ελληνικός στρατός την είχε ήδη εγκαταλείψει» αναφέρει σχετικά.
Η επίσημη θέση του τουρκικού κράτους, υπογραμμίζει, είναι ότι τη Σμύρνη την έκαψαν οι Αρμένιοι και οι Έλληνες. «Όμως μετά από χρόνια αποκαλύφθηκε ότι την πυρκαγιά την έβαλαν οι Τούρκοι κομιτατζήδες. Αν συνεκτιμήσει δε κανείς τα όσα έχουν ειπωθεί και γραφτεί από Άγγλους και Έλληνες, τότε βγαίνει το συμπέρασμα ότι την πόλη την έκαψαν οι «άτακτοι», ενώ η στρατιωτική διοίκηση έκανε τα στραβά μάτια
.Όταν μπήκε ο τακτικός στρατός στη Σμύρνη, οι εκπρόσωποι του Κεμάλ δεν έκαναν κάτι για να εγκαταστήσουν διοίκηση και να ελέγξουν την πόλη. Άδειασαν τις φυλακές και γέμισε η πόλη με “ατάκτους”, για συγκεκριμένους λόγους» γράφει ο κ. Αϊντίν.
«Οι λεηλασίες άρχισαν στη συνοικία των Αρμενίων και μετά ακολούθησαν οι πυρκαγιές. Άγγλοι και άλλοι αυτόπτες μάρτυρες δήλωσαν ότι ανάμεσα σε εκείνους που έβαλαν τη φωτιά, ήταν και Τούρκοι στρατιώτες».

Για τη φωτιά, σημειώνει, υπάρχουν δυο απόψεις. «Η μια λέει ότι οι κεμαλιστές είχαν πειστεί πως για να αναπτυχθεί η Σμύρνη, θα έπρεπε να γκρεμιστεί και να ξαναχτιστεί εκ θεμελίων, ενώ η άλλη λέει ότι ο τουρκικός στρατός, για να επιβραβεύσει τους «ατάκτους», τους επέτρεψε να λεηλατήσουν την πόλη. Στη Σμύρνη δεν έριξαν τον Ελληνικό Στρατό στη θάλασσα αλλά το λαό. Για χρόνια μας έκαναν πλύση εγκεφάλου, λέγοντας ότι “ρίξαμε στη θάλασσα τον ελληνικό στρατό”.
Όμως, έχει αποδειχτεί ότι όταν ο τουρκικός στρατός μπήκε στη Σμύρνη, ο ελληνικός είχε ήδη αναχωρήσει. Αυτοί που ρίξαμε στη θάλασσα, ήταν ο ελληνικός και ο αρμενικός λαός. Όταν ξέσπασε η πυρκαγιά, μαζί με τους Έλληνες δολοφονήθηκαν εκατοντάδες Αρμένιοι. Λεηλατήθηκαν οι περιουσίες, τα καταστήματα και τα σπίτια τους. Όσοι μπόρεσαν να γλιτώσουν, σκόρπισαν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα».
Τμήμα ειδήσεων pronews.gr

Το θαύμα του Ντουρ Νταγ.Από το βιβλίο “Γεροντικό του Αγίου Όρους” σελ 246-248

Κατὰ τὸν 16^ο αἰώνα (1536) στὴν Ἀλεξάνδρεια εἶχε γίνει ἕνα μεγάλο θαῦμα:

Στὴν Ἀλεξανδρινὴ Ἐκκλησία, ἐπὶ 75 χρόνια Πατριάρχης ἦταν «Ἰωακεὶμ ὁ πάνυ», δηλ. ὁ μέγας. Ἦταν ἐνάρετος, ταπεινός, ἁπλὸς καὶ ἀγαθὸς μὲ πολλὰ χαρίσματα πλουτισμένος καὶ κατὰ τὴ μακρόχρονη περίοδο τῆς Πατριαρχίας του, πολλὰ θαύματα δι’ αὐτοῦ ἐνήργησεν ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ καὶ ἀφοῦ ἐποίμανε θεάρεστα τὸ πλήρωμα τῶν χριστιανῶν, κοιμήθηκε σὲ ἡλικία 135 χρόνων (ἴδε Ἀθαν. Ὑψηλάντη, βιβλ. «Τὰ μετὰ τὴν ἅλωσιν»).

Στὶς ἡμέρες τοῦ εὐλογημένου αὐτοῦ ἀρχηγοῦ τῆς Ἀλεξανδρινῆς Ἐκκλησίας, ἕνας ὑπουργὸς τοῦ Σουλτάνου τῆς Αἰγύπτου, Ἑβραῖος τὴν καταγωγή, διέβαλε τοὺς χριστιανοὺς ὅτι στὸ εὐαγγέλιό τους λένε πολλὰ ψέματα καὶ διαστρέφουν μ’ αὐτὰ τοὺς ὀπαδοὺς τοῦ Μουσουλμανισμοῦ καὶ τοὺς παίρνουν ἀπὸ τὴ θρησκεία τοῦ Προφήτη.

«Μεγαλειότατε, εἶπε στὸ Σουλτάνο ὁ ἑβραῖος, λένε πὼς ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς εἶπε στοὺς μαθητές του: «Ἐὰν ἔχητε πίστιν –ὡς κόκκον συνάπεως– καὶ μὴ διακριθῆτε, οὐ μόνον τὸ τῆς συκῆς ποιήσητε, ἀλλὰ κἂν τῷ ὄρει τούτῳ εἴπητε, ἄρθητι καὶ βλήθητι εἰς τὴν θάλασσαν, γενήσεται» καὶ «κἂν θανάσιμόν τι πίωσιν, οὐ μὴ αὐτοὺς βλάψει» (Ματθ. ΚΑ’ 21, Μάρκ. ΙΣΤ’ 18).

Ὁ Σουλτᾶνος, ποὺ κι αὐτὸς ἀφορμὴ ζητοῦσε, μὲ «Φιρμάνι» διέταξε τὸν Πατριάρχη Ἰωακεὶμ καὶ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἀλεξανδρείας νὰ ἀποδείξουν ἄν εἶναι ἀλήθεια αὐτὰ ποὺ γράφει τὸ εὐαγγέλιό τους, καὶ πὼς ἄν, σύμφωνα μ’ αὐτὰ ποὺ διδάσκουν, δὲν μεταθέσουν τὸ βουνὸ ποὺ εἶναι κοντὰ στὴν Πόλι τῆς Ἀλεξάνδρειας καὶ νὰ τὸ διατάξουν νὰ πάει νὰ σταθεῖ στὸ ἀπέναντι μέρος, θὰ βάλει γενικὴ σφαγὴ σ’ ὅλους τοὺς χριστιανούς.

ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ «ΝΤΟΥΡ – ΝΤΑΓ»

Μ.Βασιλείου – Σπουδή στὴν «τοῦ λόγου χρῆσιν» Ἐπιστολή, «Γρηγορίῳ ἑταίρῳ»

Ἡ ἐποχή μας, πού χαρακτηρίζεται ἀπό τήν ἀμετρία, τή φλυαρία, ἀκόμη καί τήν ὑποκρισία στίς διαπροσωπικές καί τίς διεθνεῖς ἀκόμα σχέσεις, ἔχει ἐπείγουσα ἀνάγκη νά σπουδάσει τήν τεχνική τοῦ λόγου τοῦ ὑγιοῦς καί φιλανθρώπου.

Αὐτόν τόν λόγο ὅμως μπορεῖ νά τόν ἀρθρώσει μιά ψυχή πού ἀνοίγεται ἀγαπητικά πρός τόν Θεό καί τόν ἄνθρωπο.

Ὁ Μ. Βασίλειος ἀποδεικνύεται πολύτιμος καί πολύπειρος ὁδηγός στήν ἀγωγή αὐτοῦ τοῦ λόγου σέ ἐπιστολή του πρός τόν φίλο του ἅγιο Γρηγόριο τόν Θεολόγο, ὅταν γράφει:

«Καί πρῶτον γε πάντων σπουδάζειν προσήκει περί τήν τοῦ λόγου χρῆσιν μή ἀμαθῶς ἔχειν, ἀλλ ̓ ἐρωτᾶν μέν ἀφιλονείκως, ἀποκρίνεσθαι δέ ἀφιλοτίμως, μή διακόπτοντα τόν προσδιαλεγόμενον ὅταν τι χρήσιμον λέγῃ, μηδέ ἐπιθυμοῦντα τόν ἑαυτοῦ λόγον ἐπιδεικτικῶς παρεμβάλλειν, μέτρα ὁρίζοντα λόγῳ καί ἀκοῇ, μανθάνειν δέ ἀνεπαισχύντως καί διδάσκειν ἀνεπιφθόνως, καί, εἴ τι παρ ̓ ἑτέρου δεδίδακται, μή ἐπικρύπτειν ὥσπερ αἱ φαῦλαι τῶν γυναικῶν, αἱ τά νόθα ὑποβαλλόμεναι, ἀλλά κηρύσσειν εὐγνωμόνως τόν πατέρα τοῦ λόγου. Τόνος δέ φωνῆς ὁ μέσος προτιμητέος ὡς μήτε διαφεύγειν τήν ἀκοήν ὑπό σμικρότητος, μήτε φορτικόν εἶναι τῷ μεγέθει τῆς διατάσεως. Προεξετάσαντα δέ ἐν ἑαυτῷ τό ῥηθησόμενον, οὕτω δημοσιεύειν τόν λόγον. Εὐπροσήγορον ἐν ταῖς ἐντεύξεσι, γλυκύν ἐν ταῖς ὁμιλίαις ̇οὐ διά τῆς εὐτραπελίας τό ἡδύ θηρώμενον, ἀλλά διά τῆς εὐμενοῦς παρακλήσεως τό προσηνές ἔχοντα ̇ πανταχοῦ τό τραχύ, κἄν ἐπιτιμῆσαι δέῃ, ἀπωθούμενον. Προκαταβαλών γάρ ἑαυτόν διά ταπεινοφροσύνης, οὕτως εὐπαράδεκτος ἔσῃ τῷ δεομένῳ τῆς θεραπείας». (Ε.Π.Ε. 1, 68)

Πρῶτα ἀπ΄ ὅλα πρέπει νά σπουδάζουμε νά μήν κάνουμε ἄλογη χρήση τοῦ λόγου. Νά ρωτᾶ κανείς ὄχι μέ κίνητρο νά φιλονικήσει, καί νά ἀποκρίνεται μέ τρόπο πού νά μή δείχνει ὅτι ὑπερέχει, χωρίς νά διακόπτει τόν συνομιλητή του, ὅταν λέγει κάτι χρήσιμο, ἐπιθυμώντας νά παρεμβάλει γιά ἐπίδειξη τόν δικό του λόγο. Καί νά χρησιμοποιεῖ τό μέτρο, ὥστε νά ὑπάρχει ἀναλογία μεταξύ τοῦ νά λέγει καί νά ἀκούει.Νά μαθαίνει χωρίς νά θεωρεῖ αὐτό ταπεινωτικό, καί νά διδάσκει χωρίς νά κρύβει κάτι πού γνωρίζει ἀπό φθόνο μήπως ὁ ἄλλος ἀποκτήσει τήν ἴδια μέ αὐτόν γνώση. Κι ἄν πάλι κάτι ἀπό τόν ἄλλον διδαχθεῖ, νά μήν τό κρύβει ὅπως οἱ φαῦλες γυναῖκες πού κρύβουν τά νόθα παιδιά τους, ἀλλά νά φανερώνει μέ εὐγνωμοσύνη δημόσια τόν πατέρα τοῦ λόγου, δηλαδή ἐκεῖνον πού τοῦ μετέδωσε τή γνώση πού προβάλλει.

Ως πρός τόν τόνο τῆς φωνῆς νά προτιμᾶται ὁ μέτριος, ὥστε οὔτε νά μή μπορεῖ νά ἀκουστεῖ, οὔτε νά εἶναι φορτικός μέ τήν ἔντασή του.

Ὡς πρός τήν προετοιμασία τοῦ λόγου, νά προφέρει κανείς τόν λόγο, ἀφοῦ ὁ ἴδιος μέσα του τόν ἔχει προμελετήσει.

Ὡς πρός τόν τρόπο τῆς ὁμιλίας, νά εἶναι κανείς εὐπροσήγορος ὅταν ἀκούει, καί γλυκύς ὅταν συνομιλεῖ, χωρίς ὅμως γι ̓ αὐτό νά καταφεύγει στό νά χρησιμοποιεῖ τήν εὐτραπελία. Ἀλλά μέ τό καλωσυνάτο ὕφος του νά ἀπωθεῖ τήν τραχύτητα, ἀκόμα καί ὅταν εἶναι ἀνάγκη ὁ λόγος του νά εἶναι ἐλεγκτικός. Διότι ἔχοντας θωρακίσει τόν ἑαυτό του μέ τήν ταπεινοφροσύνη θά εἶναι εὐχαρίστως παραδεκτός ἀπό ἐκεῖνον πού ἔχει ἀνάγκη θεραπείας.

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΣΤΟΝ ΓΡΑΜΜΟ ΚΑΙ ΤΟ ΒΙΤΣΙ ΤΟΝ ΑΥΓΟΥΣΤΟ ΤΟΥ 1949

του αντιστράτηγου ε.α. Γεώργιου Τζουβαλά

Όπως προσκυνάμε στην Αγία Λαύρα το λάβαρο της επαναστάσεως του 1821 που ευλόγησε ο Παλαιών Πατρών Γερμανός, θα έπρεπε να προσκυνάμε τα οστεοφυλάκια των νεκρών και τα αιματοβαμμένα χώματα των βουνοκορφών του Γράμμου και του Βέρνου (Βίτσι). Το πρώτο γιατί νοηματοδοτεί την έναρξη και την ευτυχή κατάληξη της εθνεγερσίας και το δεύτερο γιατί απέτρεψε τον ακρωτηριασμό της Ελλάδος και την εθνική ταπείνωση, μετά από ένα νικηφόρο πόλεμο στον οποίο η συνεισφορά της Ελλάδος υπήρξε παγκόσμιας σημασίας. Έτσι μόνο θα τιμούσαμε τις παραδόσεις μας και θα ξαναφέρναμε ως φωτεινό δίδαγμα στις νέες γενιές Ελλήνων τον όρκο που οι πρόγονοι μας έδωσαν στις Πλαταιές: «Ου ποιήσομαι περί πλείονος το ζην της ελευθερίας».

Ο αγών που έδωσαν οι Ένοπλες Δυνάμεις του έθνους στο Γράμμο και το Βέρνο δεν ήταν ένας ενδοοικογενειακός καυγάς, «ένας εμφύλιος», όπως εκόντες άκοντες, τον ονοματίσαμε. Ήτο ησυνέχισις του αγώνος της εθνεγερσίας για τους Έλληνες και τα εδάφη που δεν πρόλαβε ή δεν μπόρεσε η γαλανόλευκη να σκεπάσει, στην προσπάθεια τους, για την απελευθέρωση από την οθωμανική κυριαρχία. Και ένας αγώνας για την κατοχύρωση όσων με πολύ αίμα είχαν αποκτηθεί.

Άλλοι λαοί, που αφυπνίστηκαν μετά την ελληνική επανάσταση, διεκδίκησαν την κυριαρχία στη Μακεδονία και την Θράκη. Προσάρτησαν με εύκολο τρόπο την σφύζουσα από ελληνισμόΑνατολική Ρωμυλία (1885). Είχαν προς τούτο την υποστήριξη

μεγάλων δυνάμεων που εξυπηρετούσαν τα δικά τους συμφέροντα. Ο Ιωάννης Καποδίστριας απεκάλυπτε στον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη αυτές τις βλέψεις λέγοντας του: «Θοδωράκι οι Μεγάλοι δεν θέλουν να πλατύνει η Ελλάδα, γι’ αυτό ενισχύω (οικονομικώς) τα τάγματα των Ρουμελιωτών για να διαφυλάξουν τους τάφους των γονιών τους, ύστερα βλέπουμε για τις μονάδες των Μωραϊτών». Το μεγαλόπνοο πρόγραμμα του Καποδίστρια δεν αφήσαμε δυστυχώς να ολοκληρωθεί.