ΕΤΣΙ ΓΙΑ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ Η ΔΗΘΕΝ ΓΙΟΡΤΗ . . . ΦΟΒΕΡΗ ΕΡΕΥΝΑ. . .
ΜΠΡΑΒΟ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑ : Ἀγγελικῆ Δ. Χατζηιωάννου, Δρ. Θεολογίας
Τά τελευταῖα χρόνια παρατηρεῖται μία κίνηση γιά τήν εἰσαγωγή στήν ἑλληνική κοινωνία, ἑορτῶν πού προέρχονται ἀπό δυτικές χῶρες καί κυρίως ἑορτῶν πού ἀπευθύνονται στή νεολαία. Μία ἐξ αὐτῶν εἶναι καί ἡ προερχόμενη ἀπό τίς Ἡνωμένες Πολιτεῖες τῆς Ἀμερικῆς γιορτή τοῦ Halloween (Χάλογουϊν). Σύμφωνα μέ τό ἔθιμο τῆς γιορτῆς, τά μικρά παιδιά στίς 31 κάθε Ὀκτωβρίου ντύνονται μέ ἐνδυμασίες μαγισσῶν, ξωτικῶν, δαιμόνων καί φαντασμάτων, ἐπισκέπτονται τά σπίτια προκειμένου νά συγκεντρώσουν ὅσο τό δυνατόν περισσότερα γλυκά, μία ἐνέργεια ἡ ὁποία εἶναι γνωστή ὡς «trick or treat» («φάρσα ἤ κέρασμα»). Πολλοί συνδέουν τή συγκεκριμένη γιορτή μέ τίς ἑλληνικές ἀπόκριες, ὡστόσο αὐτή ἡ σύνδεση εἶναι λανθασμένη.
Πολλοί ἐρευνητές θεωροῦν πώς αὐτή ἡ γιορτή προέρχεται ἀπό τή ρωμαϊκή γιορτή πρός τιμή τῆς θεᾶς Pomona, πού θεωρεῖτο θεά τῶν καρπῶν καί τῶν φρούτων, ἐνῶ ἄλλοι ἀπό τήν ἀρχαία κελτική γιορτή Σαμαίν (Samhain ἤ Samuin), πού σηματοδοτοῦσε τό τέλος τοῦ καλοκαιριοῦ καί γιορταζόταν τήν 1η Νεομβρίου, ἐκδοχή πού εἶναι καί ἡ πιό πιθανή. Οἱ Κέλτες κατοικοῦσαν στή σημερινή Ἰρλανδία, στό Ἡνωμένο Βασίλειο καί στά βόρεια τῆς Γαλλίας. Γιά τούς Κέλτες ἡ ἡμέρα τῆς 31ης Ὀκτωβρίου, ὅπου γιόρταζαν τή γιορτή Samhain σήμαινε τό τέλος τῆς συγκομιδῆς τῶν καρπῶν καί τήν ἀρχή τοῦ χειμώνα. Ὡστόσο ἡ ἡμέρα αὐτή πίστευαν, πώς ἔχει καί ὑπερφυσικό χαρακτήρα καθώς θεωρεῖτο, ὅτι τότε καταργοῦνταν τά σύνορα τοῦ κάτω κόσμου καί τοῦ κόσμου τῶν ζωντανῶν καί ὅτι τότε ἔρχονταν ἀπό τόν κάτω κόσμο στή γῆ πνεύματα νεκρῶν καί πνεύματα τοῦ σκότους.
Τίς τελετές τῆς γιορτῆς τοῦ Σαμαίν πραγματοποιοῦσαν οἱ ἱερεῖς τῶν Κελτῶν, πού ὀνομαζόταν Δρυΐδες. Οἱ Δρυΐδες προήδρευαν καί τῶν θυσιῶν πού τελοῦνταν γι᾽ αὐτή τή γιορτή. Πολλοί μελετητές ὑποστηρίζουν, πώς οἱ θυσίες πού τελοῦνταν δέν ἦταν μόνο θυσίες ζώων, ἀλλά καί ἀνθρωποθυσίες. Οἱ ἀνθρωποθυσίες δέν ἦταν ἄγνωστες στή θρησκευτική λατρεία τῶν Κελτῶν. Πληροφορίες γι᾽ αὐτές δίνουν Ρωμαῖοι συγγραφεῖς, ὅπως ὁ Κικέρωνας, ὁ Ἰούλιος Καίσαρας, ὁ Σουητώνιος καί ὁ Λουκιανός. Ὁ Πλίνιος ὁ Νεώτερος ἀναφέρει πώς ἀνθρωποθυσίες πραγματοποιοῦνταν καί στή Βρετανία. Παρά τό γεγονός, ὅτι οἱ ἀνθρωποθυσίες τυπικῶς ἀπαγορεύθηκαν ἐπί τῶν αὐτοκρατόρων Τιβερίου (14-16 ἕως 37 μ.Χ.) καί Κλαυδίου (45-54 μ.Χ.) καί ἀπό τόν ἅγ. Πατρίκιο στήν Ἰρλανδία δέν εἶναι βέβαιο, ὅτι αὐτές οὐσιαστικά καταργήθηκαν. Τό γεγονός, ὅτι Ρωμαῖοι αὐτοκράτορες προσπάθησαν νά καταργήσουν τή γιορτή τοῦ Σαμαίν, ἴσως συνδέεται μέ τήν τέλεση τῶν ἀνθρωποθυσιῶν, πού οἱ αὐτοκράτορες δέν δέχονταν ὡς τρόπο λατρείας θεοτήτων. Εἶναι γνωστό, ὅτι οἱ Ρωμαῖοι ἦταν ἀνεκτικοί στή λατρεία τῶν τοπικῶν θεοτήτων τῶν λαῶν πού περιλαμβάνονταν στήν αὐτοκρατορία τους, φαίνεται ὅμως, πώς οἱ ἀνθρωποθυσίες ξεπερνοῦσαν τά ὅρια τῆς ἀνεκτικότητάς τους.
